productiekus

De Meern. De volgende stelling is niet gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek, maar in onze branche wordt meer dan gemiddeld gezoend. Het is een van de meest intieme bedrijfstakken. Dat weet ik zeker. In dit geval gaat het niet over romantisch of erotisch zoenen (dan wint de luchtvaart), maar over eenvoudig afscheidkussen.
Ik kan me niet voorstellen dat mensen op kantoor elkaar aan het eind van elke werkdag een pakkerd geven. Of in het onderwijs. En ook het gemiddelde OK-team blijft na afloop van een geslaagde operatie vermoedelijk steriel.
Maar in Hilversum wordt wat afgekust. Aan het begin van de dag ter begroeting en zeker bij het afscheid, na een intensieve draaidag. Geen wang is veilig als er (leuke) vrouwen op de set zijn. Zelfs programmamakers die voor het eerst met elkaar hebben gewerkt lopen het risico aan het eind van de dag een stevige knuffel te krijgen.
Niet dat ik het erg vind, maar in eerste instantie probeer ik altijd terughoudend te zijn. Ik wil geen gretig mannetje lijken of een verkeerde indruk wekken. Lang leve de ferme hand!
Toch overkomt het me regelmatig dat ik een zoengrage producer, presentatrice, redactrice of regisseuse tref. Die zijn in twee categorieën in te delen. De mooie en de lieve. Een combinatie van beiden is ook mogelijk, maar zeldzaam. Het komt vaker voor dat de lieve niet zo mooi zijn of de mooie niet zo lief. (Tegen elke dame die hier naar gaat vragen zal ik zeggen dat zij uitgerekend die ene uitzondering is...)
De niet lieve die ook nog eens niet mooi zijn krijgen gewoon een hand. Of ik verdwijn “per ongeluk” zonder afscheid te nemen. Maar voor vrouwelijke collega’s zich persoonlijk aangesproken voelen of voorbarige conclusies trekken; het komt zelden voor dat ik me zo irriteer of laat leiden door uiterlijk. Bovendien verdwijn ik ook wel eens uit verstrooidheid en sommige dames krijgen een hand omdat ik plots te verlegen ben...
Alleen met koortslipmeisjes ben ik voorzichtig. Die kom je in omroepland ook regelmatig tegen. Vaak zijn het productiemeisjes die veel te hard moeten buffelen en onderweg hun weerstand kwijt zijn geraakt.
Maar nu dwaal ik af.
De productiekus is meestal meer dan welkom. Er zijn draaidagen waar ik me echt op kan verheugen. Stomweg vanwege die simpele wangzoen aan het eind van de dag. Zeker als deze gepaard gaat met iets dat lijkt op een omhelzing, schouderklop of aai over de bol van een innemende presentatrice of producer.
Een vreselijke draaidag kan in één kus worden goedgemaakt. Regen en wind zijn dan op slag vergeten. Evenals technische malheur, slecht eten, een te strak schema of de duizendste verspreking van een presentatietalent.
En voor mijn gevoel wordt er in omroepland steeds meer en vaker gekust. Nog even en zelfs mannelijke collega's gaan elkaar tijdens de afscheidshug zoenen.