achter de schermen (#PP12 - 1)

Nog een klein kwartier en dan begint het volgende optreden. Backstage kijken de cameramensen elkaar aan. Eentje werpt een blik op zijn horloge en knikt. Het groepje komt zonder er verder woorden aan vuil te maken in beweging. Ik gris twee koude flesjes water uit de koelkast. De eerste man trekt zijn zwarte hoodie aan. Een andere collega pakt de kabelriem die op de laadklep van de materiaalwagen ligt en doet deze om.  

Daar gaan we weer. Vier of vijf keer per dag maken we dit wandelingetje van het TV Compound backstage naar het hoofdpodium. Het is nog geen 100 meter, maar lang genoeg om onderweg de zonnebril af en een petje op te zetten. Of in een diepe broekzak te graaien naar de professionele oordop.

Bij het poortje staat de beveiliger die alle polsbandjes controleert. Deze pvc bandjes met zeer hoge securityrate zijn heilig. Ze verschaffen ons de toegang tot het mooiste plekje van heel Pinkpop: Mainstage!

Het trappetje bestaat uit zeven treden. Die kan ik niet normaal nemen. Op een of andere manier versnel ik hier telkens. Zweven is overdreven, maar zo'n podium betreed je natuurlijk niet als een krakende oude man; tenzij je Seasick Steve heet, maar dat is een heel ander verhaal.

Eenmaal boven op het podium volgen duizenden mensen exact wat je doet. Voor het publiek dat al een uur staat te wachten is zelfs de opkomst van de cameramensen een belangrijk moment. Nu kan het niet lang meer duren. Iedereen die zit gaat staan. Het grote naar-voren-dringen gaat beginnen. Ze stoten elkaar aan. Roepen, gillen, zingen of klappen.

De cameramensen halen hun camera's uit de locking, zetten de headsets op, checken of alles in orde is, kijken nog even naar de kabelloop en zwaaien voor het gevoel heen en weer met de telelens. Twee meter lager wordt de boel op een prettige manier nerveus.

Het is een machtig moment. Als zoveel mensen tegelijk onrustig worden en vol verwachting naar je kijken, dan doet dat iets met je. Dichter bij de status van rockster zal ik in elk geval nooit komen. Eerlijk gezegd vind ik mezelf hier enorm stoer. Ik pak een kauwgom, trek mijn pet naar voren en ga opeens recht staan.

In de regiewagen zit nu ook iedereen klaar. De regisseur checkt de lijnen. Zijn schakeltechnicus doet een snel 'rondje rood' om te controleren of onze tallylampjes goed werken.

En dan is het zover. Nog vijf minuutjes te gaan. Het logo wordt van de grote videoschermen links en rechts naast het podium gehaald. Als opwarmertje tonen we publiekshots. Voornamelijk mooie meisjes. Cameramensen zijn doorgaans ook maar mannen. Evenals regisseurs. Maar ook vrouwelijke collega's speuren meestal vrolijk mee naar de leukste schatjes, scheetjes en snotjes in de menigte.

Zij die in beeld komen reageren altijd verrast, gaan nog vrolijker kijken en in veel gevallen zwaaien ze even naar zichzelf. Een enkeling schrikt en duikt verlegen weg. Anderen hebben niet direct in de gaten dat ze bekeken worden door tienduizend man. Of ze doen alsof. Het is in elk geval telkens weer een leuk spelletje tussen crew en publiek. Zeker als mensen gek reageren en de massa daar weer op reageert. Dit is ook het moment waarop je als cameraman een spontane wave kan laten ontstaan door simpelweg met je lens heen en weer te zwaaien.

Een gewillig meisje zit, met fotocamera in de aanslag, op de schouders van haar vriendje. Wanneer ze eindelijk in beeld komt en een kiekje van zichzelf op het scherm wil maken, wordt het shot snel weg geschakeld. Even later komt ze opnieuw in beeld. De camera zwenkt weer weg, precies wanneer zij probeert af te drukken. En zo gaat het een tijdje door. Flauw, maar het zorgt voor veel vreugde op het veld en in de reportagewagen.

Tot we een teken krijgen van onze floormanager. De artiest van dienst staat klaar in de coulissen. Tijd om geconcentreerd aan het werk te gaan. 'Here we go!' roept de regisseur door de intercom. Op de achtergrond zegt nog iemand: 'Veel plezier.' En dan gaan we echt los!

(wordt vervolgd)