'Zeg, ehm, gaat het wel goed met jou?', vraagt een moeder op het
schoolplein. Ik kijk haar verbaasd aan en zeg: 'Ja hoor! Maar hoezo?'
'Nou', zegt ze 'We zien je zo vaak bij het halen en brengen. We vroegen ons
af of je eigenlijk wel genoeg opdrachten hebt...'
Ik moet even schakelen. Het is nog vroeg.
'Maak je over mij geen zorgen, bemoeimoedertje. Ik heb gisteren de kinderen
inderdaad naar school gebracht, maar daarna heb ik van 9.30 tot 02.30 uur
gewerkt. Dat ik vanmorgen alweer om 7 uur boterhammen stond te smeren komt,
omdat het vandaag papadag is. Deze dag compenseer ik overigens ruimschoots in
het weekend, want cameramensen werken tegenwoordig bijna alle weekenden. Dan is
de school gesloten. Of 's avonds. En vaak duren onze dagen 10 tot 14 uur, dus vier
dagen werken is doorgaans meer dan genoeg. Snap je?'
'Ja, ja.' Zegt ze nog, maar het klinkt alsof ze me niet wil geloven. Dan
druipt juffrouw Ooievaar af.
Emancipatie; het is ook nooit goed.