saving private rein

Ken je dat? Dat je slecht slaapt als je extreem vroeg op moet. Dat je ruim voor de wekker wakker bent, uit angst dat je hem uit zal slaan en verder slaapt. Ik heb daar last van en helaas de afgelopen weken net iets te vaak. Dan slaap ik onrustig, lig ik maar wat te woelen en kijk ik om de tien minuten op de wekker.

Zo ook in de nacht van vrijdag op zaterdag. De wekker stond op 05.30 uur.

Nog voor het licht werd stond ik op het strand van Scheveningen, waar ze die ochtend zouden herdenken dat het 200 jaar geleden is dat Prins Willem Frederik na een verblijf van jaren in Engeland weer terug kwam naar Nederland. Een spektakelstuk met meer dan 400 figuranten zou worden opgevoerd en ik was een van de cameramensen die dit in beeld mochten brengen voor de rechtstreekse uitzending bij de NOS. Ik had een speciale rol. Ik was namelijk de cameraman die met een draadloze camera mee mocht in een bootje.

De branding was hevig en het werd me direct afgeraden om in een landingsvaartuig of een RHIB van de Koninklijke Marine te stappen. Te gevaarlijk. Maar wij van de televisie zijn geen mietjes. Bovendien had de regisseur deze shots nodig. We kennen immers allemaal de films over D-Day en de landing in Normandië. Dit zou onze Nederlandse variant worden. Hier hadden we al weken naar uitgekeken. Ik zelf was op alles voorbereid. Ik had me niet bang laten maken door collega's die de dag ervoor, tijdens het opbouwen, gebeld hadden met angstaanjagende verhalen.

Nadat ik de D-Cam had ingepakt werd ik naar de haven van Scheveningen gebracht. Daar lag het landingsvaartuig al klaar. Precies zo'n boot als we kennen uit oorlogsfilms met aan boord een paar steng kijkende mariniers. Ik was duidelijk de enige die er zin in had.

Na wat instructies voeren we de haven uit. Op volle zee ging het schip nogal tekeer. Ik kon me amper vasthouden. Met veel pijn en moeite kon ik de camera bij me houden. Via een portofoon hoorde ik de regisseur schreeuwen. Ik moest mijn shot recht houden. De andere boot in beeld nemen.

Naast ons voer een roeiboot met daarop Huub Stapel, verkleed als prins. Dat bootje leek heel gemakkelijk door de branding te komen. Wij hadden het veel zwaarder. Met grote klappen sloegen we op de onstuimige golven. Water spatte op mijn lens. Ik werd een beetje misselijk en probeerde niet alleen geconcentreerd door de zoeker te turen.

Het leek wel uren te duren. We kwamen geen meter verder. Ik botste voortdurend tegen de rand van het schip. Kreeg kramp in de hand waarmee ik me vast probeerde te houden. Opeens stond Bart achter me. Hij greep me stevig vast, waardoor ik heel even een shot kon maken. Het rode lampje in mijn zoeker ging branden. Op dat moment ging de laadklep aan de voorkant van het landingsvaartuig omlaag. Het koude water klotste naar binnen. Ik had in een keer natte voeten. Mijn broek was nat tot aan het kruis.

'LOPEN!' schreeuwde een marinier. Ik struikelde naar voren. Het was alsof ik in de openingsscène van Saving Private Ryan zat. Er werd nog net niet op ons geschoten, maar ook dat scheelde niet veel. Vlak boven ons hing een Cougar helikopter. Ik stond tot aan mijn knieën in de branding. Met de camera op mijn schouder probeerde ik een shot te maken, maar ik moest ook snel naar voren lopen. De regisseur was duidelijk teleurgesteld. Ontevreden. Voor ik zelf echt boos kon worden werd ik van achteren gegrepen door een hoge golf. De kracht van het water duwde me voorover. Met camera en al viel ik in de zoute zee. Alle techniek die ik bij me droeg was in een klap afgeschreven.

En toen piepte de wekker. 05.30 uur. Hoogste tijd om op te staan. Nat van zweet stapte ik uit bed. Mijn bovenlip proefde zout. Ik was al doodmoe voor de dag begon.

In Scheveningen bleek dat een boot inderdaad te gevaarlijk was. Het werd een positie op het strand. Erger dan natte voeten werd het niet.

Sil de strandcameraman...