1999 (20 jaar cameraman)

Ivo komt ook uit Geleen, maar hij werkte halverwege de jaren '80 al als cameraman bij de NOS. In die dagen begon ik bij de lokale omroep. Op een maandagavond heeft Ivo, in de kelder van de Geleense Hanenhof, aan mij een eerste les in 'scherp stellen' gegeven. Inzoomen, scherpstellen en uitzoomen. Hij heeft me het fenomeen backfocus uitgelegd en geleerd dat je de scherpte in beeld kan verleggen. Vanaf dat moment was Ivo mijn held. Het grote voorbeeld. Ik wilde niets liever dan Ivo worden.

Ik ben ook nog ooit een dag met hem meegegaan naar Aalsmeer. Naar de opnamen van Wie ben ik? in de studio's van Joop van den Ende. Het was een soort snuffelstage. Daarna wist ik het zeker. Ik moest en zou cameraman worden.

De afgelopen 20 jaar hebben Ivo en ik niet veel samengewerkt en ik heb hem al een tijd niet meer gezien. Maar op dinsdag 21 september 1999 werkten we voor het eerst echt samen. Ivo was 1e cameraman bij het nieuwe NPS programma ParadisoLife. Die dag namen we de eerste aflevering op. Rowwen Heze en Los Lobos waren te gast.

In het dagboek dat ik toen bijhield staat over deze dag het volgende:

'Weteringschans. Fiets aan de ketting.

De man met de sleutel heeft zich verslapen. Twee grote NOB trailers staan inmiddels op het kleine parkeerterrein naast Paradiso. Bij de zijingang wachten twintig man. Sommigen zijn er al een uur en komen behoorlijk achter op schema. Wij -de cameraploeg- hoeven niet veel te bouwen.

Een van de bijzondere bijkomstigheden van deze klus is dat Ivo de eerste cameraman is. Weer een cirkeltje rond. De jongensdroom is uitgekomen. Als puber heb ik vaak gefantaseerd over werken met mijn grote voorbeeld uit Geleen. Nu lijkt het normaal dat we als collega's samen onze camera's opbouwen. Bij het verdelen van de posities krijg ik een schoudercamera toegewezen. Camera 5, handheld. Voor mij is die camera de meest interessante optie en ik had al stiekem gehoopt dat ik dit mocht doen.

ParadisoLife is een nieuw programma. Het is de opvolger van 2 Meter Sessies, maar daar mag het niet teveel op lijken. Bedenker en regisseur Erik Blom heeft een duidelijke visie. Die heb ik ook op papier gekregen. Vandaag is het zaak om dit zo goed mogelijk uit te voeren. Het gaat om de muziek. De muzikanten en de sfeer in de zaal. We draaien met lange lenzen, veel contrast en mooie scherpte verleggingen. Het is de bedoeling dat we in beeld verbindingen leggen.

De repetitie verloopt chaotisch. Het is nog zoeken naar vorm en stijl.

We nemen eerst een set met Los Lobos op. Hun instrumenten staan al op het podium, omdat zij twee avonden optreden in Paradiso. Het gaat niet echt lekker. We zijn nog niet lekker op elkaar ingespeeld. Ik heb het gevoel dat ik net niet de mooie shots maak die ik zo graag wil maken. Kaders kloppen net niet en ik ben af en toe te laat voor een solo of break. Om me heen zie ik dat alle cameracollega's worstelen. Los Lobos speelt niet de sterren van de hemel, het is eerder ongeïnspireerd. Het enige nummer dat lekker gaat is Anselma, de originele versie van Bestel Mar.

We bouwen om. De camera's gaan naar de posities voor het optreden van Rowwen Heze. Hier sta ik naast de gitarist en ik kan de drummer maken.

Mijn shots zijn nu meer getrokken en spannender. De band heeft er duidelijk zin in. De vonk slaat gelijk over op het publiek en de televisiecrew. Na een paar nummers komen de voormannen van Los Lobos meespelen en wordt het echt een feestje. Nu is het precies zoals de programmamakers het bedacht hebben.

Het hoogtepunt van de dag is La Bamba dat de heren inzetten om even wachten te overbrug­gen. Het was niet de bedoeling dat dit nummer gespeeld zou worden, maar het wordt voor­zichtig ingezet en langzaam worden alle muzikanten wakker. Het publiek swingt en wij zijn met onze camera's overal op tijd bij, omdat iedereen het nummer natuurlijk goed kent. Ik ben benieuwd of deze extra opname in het programma terug komt, want het is een heel bijzonder moment. Naast me staat iemand van Rowwen Heze met de tranen in de ogen.

Na afloop hebben we gemengde gevoelens. Het zat er wel in, maar is het is nog niet helemaal uit de verf gekomen. Het tijdschema was zoals gebruikelijk te krap voor deze eerste keer en het was wennen voor ons allemaal. Er zijn een aantal punten die verbeterd kunnen worden.

Ik zelf was iets te nerveus en ben nu blij dat ik het overleefd heb. Ik stink naar zweet en heb pijn in mijn armen van het te krampachtig stil houden van de camera. Ivo is niet ontevreden over mijn werk en heeft mooie dingen gezien. Voor mij was dat een van de belangrijkste doelen deze dag. Nu is het hopen dat Eric, de regisseur, ook blij is met het materiaal en dat ik de volgende keer weer mee mag doen.'

De meeste televisieprogramma's zijn niet gemaakt om ze vijftien jaar na dato terug te kijken. De herinneringen aan het maken zijn meestal mooier dan het eindresultaat dat ooit, lang geleden, op de buis te zien was. Bovendien veranderen normen en waarden. Televisie is in de loop der jaren veel sneller geworden. Camera's zijn nu lichtgevoeliger en cameravoering is gedurfder. Toch heb ik op YouTube een paar fragmenten van ParadisoLife teruggevonden. Objectief ben ik niet, maar ik vind dat je er duidelijk aan af kan zien dat het met veel liefde is gemaakt, dat er progressie in de verschillende afleveringen zat en dat het ook anno 2014 nog steeds best goed te bekijken is.

Te lang wil ik er ook niet bij stil staan, want dan ga ik het heel erg missen. Dit programma verdient eigenlijk een herstart. ParadisoLife moet terug op TV!