Het zou
geen speelfilm worden. Meer een reclamecampagne op internet. Een ‘viral’ zo je
wilt. Desondanks waren de acteerprestaties niet minder belangrijk.
Ik leefde
in de veronderstelling dat ze mij gevraagd hadden vanwege mijn cameratechnische
capaciteiten, tot bleek dat de regisseur mij een rol had toebedeeld. Weliswaar
geen hoofdrol, maar toch. Ook voor een shot van nog geen vier seconden moet je
alles geven. Zeker als je niet van nature de looks van een George Clooney hebt.
Met geluidsman
Martyn speelde ik een filmploeg. Niet zo amateuristisch als in Amerikaanse
films en series, waarin figuranten niet eens lijken te weten hoe je een camera
vast houdt. Die hebben zo’n camera (altijd een verouderd type)
meestal heel onhandig vast, bij het handvat bovenop. Dat schijnt overigens een
vakbondswet te zijn. Anders moet de productie een echte cameraman inhuren. Ja,
in Amerika is de cameramannen-business beter georganiseerd en gereguleerd dan
bij ons in Nederland.
Hoewel? In
dit geval mag ik niet klagen. Hier was immers een professional geboekt. Nu zou
eerder de bond voor acteurs aan de bel moeten trekken.
Maar goed.
Het was de
bedoeling dat wij bij een prijsuitreiking achter het mooie meisje met het korte
rokje, de cheque en de champagne zouden lopen. Zo overtuigend mogelijk, om dat
moment extra glans te geven. De importantie van de prijs zou met (fake)
media-aandacht worden vergroot.
Ik dacht
deze rol heel overtuigend neer te kunnen zetten. Method acting. Twintig jaar
lang had ik me ingeleefd. Als iemand weet hoe je een cameraman speelt, dan ben
ik het wel. Dacht ik.
De
repetitie ging wat mij betreft gelijk goed. Vond ik zelf. Altijd al geweten dat
ik talent heb.
De
regisseur had alle vertrouwen en wilde gelijk draaien.
STILTE OP DE SET!
Concentratie.
Attentie voor opname!
Camera?
Camera loopt!
Drie, twee...
En ACTIE!!!
Mijn eerste
take was waardeloos. Ik had het rechter oog even dicht. Dat is een doodzonde in
cameraland. Echte cameramannen houden beide ogen open terwijl ze in de zoeker
kijken, opdat zij nergens tegenaan lopen en zien wat er om hen heen gebeurt.
Basisboek Televisiemaken, bladzijde 1.
Gelukkig
was het meisje in het korte rokje ook niet helemaal strak. We kregen een
herkansing.
Maar de
tweede keer moest het echt alleen over vanwege mijn gestuntel. Het was niet
‘natural’ genoeg. Ik was gefocussed op alles behalve mijn spel. Ik hield me
bezig met het inhouden van mijn buik, het hoog houden van mijn hoofd vanwege de
onderkin, het open houden van mijn linker oog en met het opzetten van een coole
blik. Hierdoor moet het er lullig en niet realistisch uitgezien hebben. Dat kon
ik vooral aflezen aan het gezicht van de cameravrouw die deze scene filmde. Zij
kreeg nog net niet de slappe lach.
De
regisseur keek streng. Opeens werd het serieus. Ik kreeg een paar echte
regie-aanwijzingen. Zo moest ik iets later starten dan ik normaal zou doen. Dan
zou ik iets harder moeten lopen om het prijsmeisje in te halen en dat was wat
hij wilde zien.
Na drie of
vier takes gaf de regisseur het op. Hij zei dat hij het had en deed alsof hij
tevreden was. Overtuigend klonk het niet. Daarvoor heb ik zelf te vaak gezien
hoe dit gaat. Er is een punt en dan weet je dat het niet beter wordt. Het
moment waarop je eieren voor je geld kiest. ‘Dat lossen we op in de montage!’
is dan een gevleugelde uitspraak.
Later moest
ik zelf shots draaien met de camera waarin de memorycard zat met de opnamen van
mijn acteerwerk. Ik kon het niet laten om mijn 3.5 seconds of fame even terug
te kijken. Noem het gerust ijdelheid. Maakt mij niet uit. Ik gooi het op
nieuwsgierigheid. En ik wilde even weten of ik mijn agent alvast een gepeperde
factuur kon laten sturen.
Maar dat was
even schrikken. Ik zag mezelf, wist dat ik het was, maar eigenlijk was ik het
ook niet. Zoiets. Om te beginnen reageerde ik veel trager dan me lief was. Heel
knullig. Ik zag de buik, de onderkin, de kale kop en een man die heel erg zijn
best doet om stoer te lopen met een camera. Maar het ergste was dat ik door de kleine
scherptediepte en de gecreëerde afstand tussen mij en de hoofdpersoon compleet
in de onscherpte liep. Mijn acteerdebuut is dus straks in dat filmpje niet
alleen heel kort, maar ook nog eens hartstikke vaag. Haast onherkenbaar.
Dat heb ik
weer.
En ik vind je geweldig ! Marein
BeantwoordenVerwijderenEn natuurlijk een dagprijs als acteur voor ongevraagd acteren, lekker hoor ;-)
BeantwoordenVerwijderenafschminken, platenbon en door!
BeantwoordenVerwijderenis het die klm viral?
BeantwoordenVerwijderen