dinsdag 25 februari 2014

3.5 seconds of fame

Het zou geen speelfilm worden. Meer een reclamecampagne op internet. Een ‘viral’ zo je wilt. Desondanks waren de acteerprestaties niet minder belangrijk.
Ik leefde in de veronderstelling dat ze mij gevraagd hadden vanwege mijn cameratechnische capaciteiten, tot bleek dat de regisseur mij een rol had toebedeeld. Weliswaar geen hoofdrol, maar toch. Ook voor een shot van nog geen vier seconden moet je alles geven. Zeker als je niet van nature de looks van een George Clooney hebt.
Met geluidsman Martyn speelde ik een filmploeg. Niet zo amateuristisch als in Amerikaanse films en series, waarin figuranten niet eens lijken te weten hoe je een camera vast houdt. Die hebben zo’n camera (altijd een verouderd type) meestal heel onhandig vast, bij het handvat bovenop. Dat schijnt overigens een vakbondswet te zijn. Anders moet de productie een echte cameraman inhuren. Ja, in Amerika is de cameramannen-business beter georganiseerd en gereguleerd dan bij ons in Nederland.
Hoewel? In dit geval mag ik niet klagen. Hier was immers een professional geboekt. Nu zou eerder de bond voor acteurs aan de bel moeten trekken.
Maar goed.
Het was de bedoeling dat wij bij een prijsuitreiking achter het mooie meisje met het korte rokje, de cheque en de champagne zouden lopen. Zo overtuigend mogelijk, om dat moment extra glans te geven. De importantie van de prijs zou met (fake) media-aandacht worden vergroot.
Ik dacht deze rol heel overtuigend neer te kunnen zetten. Method acting. Twintig jaar lang had ik me ingeleefd. Als iemand weet hoe je een cameraman speelt, dan ben ik het wel. Dacht ik.
De repetitie ging wat mij betreft gelijk goed. Vond ik zelf. Altijd al geweten dat ik talent heb.
De regisseur had alle vertrouwen en wilde gelijk draaien.
STILTE OP DE SET!
Concentratie.
Attentie voor opname!
Camera?
Camera loopt!
Drie, twee...
En ACTIE!!!
Mijn eerste take was waardeloos. Ik had het rechter oog even dicht. Dat is een doodzonde in cameraland. Echte cameramannen houden beide ogen open terwijl ze in de zoeker kijken, opdat zij nergens tegenaan lopen en zien wat er om hen heen gebeurt. Basisboek Televisiemaken, bladzijde 1.
Gelukkig was het meisje in het korte rokje ook niet helemaal strak. We kregen een herkansing.
Maar de tweede keer moest het echt alleen over vanwege mijn gestuntel. Het was niet ‘natural’ genoeg. Ik was gefocussed op alles behalve mijn spel. Ik hield me bezig met het inhouden van mijn buik, het hoog houden van mijn hoofd vanwege de onderkin, het open houden van mijn linker oog en met het opzetten van een coole blik. Hierdoor moet het er lullig en niet realistisch uitgezien hebben. Dat kon ik vooral aflezen aan het gezicht van de cameravrouw die deze scene filmde. Zij kreeg nog net niet de slappe lach.
De regisseur keek streng. Opeens werd het serieus. Ik kreeg een paar echte regie-aanwijzingen. Zo moest ik iets later starten dan ik normaal zou doen. Dan zou ik iets harder moeten lopen om het prijsmeisje in te halen en dat was wat hij wilde zien.
Na drie of vier takes gaf de regisseur het op. Hij zei dat hij het had en deed alsof hij tevreden was. Overtuigend klonk het niet. Daarvoor heb ik zelf te vaak gezien hoe dit gaat. Er is een punt en dan weet je dat het niet beter wordt. Het moment waarop je eieren voor je geld kiest. ‘Dat lossen we op in de montage!’ is dan een gevleugelde uitspraak.
Later moest ik zelf shots draaien met de camera waarin de memorycard zat met de opnamen van mijn acteerwerk. Ik kon het niet laten om mijn 3.5 seconds of fame even terug te kijken. Noem het gerust ijdelheid. Maakt mij niet uit. Ik gooi het op nieuwsgierigheid. En ik wilde even weten of ik mijn agent alvast een gepeperde factuur kon laten sturen.
Maar dat was even schrikken. Ik zag mezelf, wist dat ik het was, maar eigenlijk was ik het ook niet. Zoiets. Om te beginnen reageerde ik veel trager dan me lief was. Heel knullig. Ik zag de buik, de onderkin, de kale kop en een man die heel erg zijn best doet om stoer te lopen met een camera. Maar het ergste was dat ik door de kleine scherptediepte en de gecreëerde afstand tussen mij en de hoofdpersoon compleet in de onscherpte liep. Mijn acteerdebuut is dus straks in dat filmpje niet alleen heel kort, maar ook nog eens hartstikke vaag. Haast onherkenbaar.

Dat heb ik weer.

4 opmerkingen:

Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.