Van die dagen. Je kent
ze wel. De wet van Murphey op je schouders.
Een nieuwe voorname
klant waar je graag indruk op wil maken, een schier onmogelijke opdracht en
alle omstandigheden die tegenwerken. Tegenlicht, tegenwind en tegenslag. De
tijd dringt.
Juist als je denkt dat
alles weer op de rit is, laat de techniek je in de steek. Kortsluiting. Iets is
oververhit, ergens zit een fnuikend kabelbreukje of het is een onverklaarbare
digitale error. Op het display verschijnt een cijfer, maar als je dat opzoekt
in de ‘fucking manual’, dan staat het
er niet bij. Zo’n error die het best te vergelijken is met kiespijn. Op het
moment dat je ermee bij de Technische Dienst komt is hij verdwenen en niet meer
op te roepen. Zodra je weer in the middle
of nowhere staat en op jezelf bent aangewezen is de error er ook weer.
Koekkoek!
Paniek is echter het
laatste wat helpt. Moedeloosheid, chagrijn en boosheid ook niet. Het is de
kunst om rustig te blijven. Geen stress. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan
gedaan.
De druk neemt toe.
Iedereen kijkt in jouw richting. Ze verwachten dat de oplossing uit jouw koker
komt, maar je hebt geen flauw benul. Zoveel opties zijn er niet. Of je ziet ze
niet. Er zijn hier teveel beperkingen en heel soms zijn problemen stomweg onoplosbaar.
Om je heen loopt
iedereen te heuen. Tjop tjop! Bij elke stap die je zet vraagt wel iemand of
alles nog onder controle is en dat is juist niet het geval. Toch lieg je jezelf
er doorheen. Het heeft geen zin als de klant in dit stadium al weet dat het laatste
sprankje hoop aan een zijden draadje hangt. Zij kunnen in deze fase absoluut
geen constructieve bijdrage leveren.
Hoopvol kijk je naar
je collega. Die haalt ook zijn schouders op. Hij trekt zijn mondhoeken naar
beneden. Boven zijn hoofd zweeft een groot vraagteken.
Zo’n dag is het dus.
Het wordt harken vandaag. Hopen dat het snel donker wordt, dat een hoosbui roet
in het eten komt gooien of desnoods dat de presentator van dienst niet meer uit
een ongevaarlijke kriebelhoest komt.
Ergens moet dat reddende
engeltje rondfladderen. Maar waar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.