Het voorjaarszonnetje prikte door de hoge kerkramen. Halleluja!
En in die felle baan van licht spoedde ik me naar voren. Ik had de
onbemande camera van het statief getrokken. Klik klak. Verderop lag een zwarte
triax die ik hebben moest. Ramon was al naar de haspels gesneld, waar hij de
camerakabel kon doorverbinden.
Even snel improviseren. Een typisch geval van de tegelijkertijdigheid
der dingen. Het opnemen van de presentatieteksten was misschien een beetje
uitgelopen en het fotomoment met de premier begon te vroeg. Of ik even kon
bijspringen.
Maar wat graag!
Dit zijn de leukste momenten. Even knallen met z’n allen. Die
onvoorziene gebeurtenissen. Inspelen op de actualiteit. Alle planningen,
tijdschema’s en draaiboeken overboord. Denken in oplossingen.
Wie hier niet tegen kan is ongeschikt voor het televisievak. Maar de
een is er uiteraard beter in dan de ander. Het heeft te maken met scherpte,
bereidwilligheid en logisch nadenken. Je moet open staan voor veranderingen en
snel kunnen schakelen.
Ik zeg niet dat ik er extreem goed in ben. Ook ik heb mijn mindere dagen,
maar meestal vind ik het leuk om in het gat te duiken als daarmee iets te
redden valt. Zoals nu.
Achter het gordijn hebben de paralympische sporters, die vandaag
gehuldigd worden, zich verzameld. De Minister President is er en de fotografen
draaien er al omheen. Dit moet mee in de uitzending, maar de camera die het zou
vastleggen is nog druk aan de andere kant van de Grote Kerk.
Jan steekt de stekker in de camera. Ik rommel met de headset en hoor in
de regiewagen iemand zeggen dat het signaal opkomt. We hebben beeld. Nu moet ik
alleen nog de snelste weg vinden naar de plek waar onze hoofdpersonen in een
cirkel rond gouden medaillewinnares Bibian Mentel staan. Maar als ik een
sprintje trek raakt alles in de knoop.
Ik kijk om in de hoop dat Ramon al terug is om mij even te assisteren. Dan
zie ik dat Jan de bos met kabel in zijn handen heeft en ik moet lachen. Helaas
is Ramon er ook weer. Uit het niets. Die komt eigenlijk te vroeg om mijn dag meer dan
geslaagd te laten zijn. De jonge assistent neemt het over van onze grote baas
en daarmee gaat deze unieke kans verloren. De kans dat ik nog eens geassisteerd
zou worden door niemand minder dan Jan de Pijper. Zonde. Hij stond er echt klaar
voor. Op het punt om mij serieus te begeleiden met een flinke tros triax.
Dat is lang geleden. Maar helaas…
Dat is lang geleden. Maar helaas…
En toch. Het zijn dit soort kleine momentjes die het leven van
televisiemakers zo leuk maken. Hier word ik vrolijk van. Zo’n ogenblik waarop
niemand te belangrijk is voor welk klusje dan ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.