vrijdag 11 april 2014

lipdub

Drie keer raden wie door juf Simone van Daltonschool Apollo11 is gestrikt voor het filmen van een lipdub. Een verzoek dat ik niet kon afwijzen. Om te beginnen leek het mij hartstikke leuk. Een uitdaging! Maar ik ben ook de papa van Art en Imme. Zij zitten op deze basisschool en vinden het nu nog leuk als papa en mama enthousiast komen helpen. Ik heb begrepen van ouders met grotere kinderen dat je dit moet koesteren. Over een paar jaar ben ik misschien niet meer welkom. Bovendien strijd ik nog altijd om de prijs voor ‘Beste hulpouder van het jaar'. Ik moet het opnemen tegen een paar moeders die bijna dagelijks op school te vinden zijn. In dat opzicht is het filmen van de lipdub natuurlijk dubbele punten scoren. Bij de docenten, bij ouders en vooral bij alle kinderen. Daar kan geen leesmoeder tegenop.
Voor wie het nog niet weet: Een lipdub is een filmpje dat bestaat uit één lang en continu shot van een groep mensen die een liedje playbacken. De camera reist ondertussen door verschillende ruimtes en laat zo een heel kantoor of schoolgebouw zien. Overal gebeurt iets. De lipdub is tegenwoordig een populaire vorm om via social media een bedrijf, instelling of school te promoten.
Inmiddels weet ik dat het maken van een goede lipdub niet eenvoudig is. Eerlijk gezegd had ik het een beetje onderschat. Ik dacht: ‘Dat doen we wel even!’, maar vooral op het gebied van communicatie wordt er nogal wat verwacht van de makers van een lipdub. Het zou een goede opdracht zijn voor een management- of communicatietraining…
Alle leerlingen van Apollo11 hadden een rol. En als ik zeg dat alle leerlingen een rol speelden in deze videoclip, dan bedoel ik ook echt álle 250 kinderen van Apollo11. Van de kleuters tot groep 8. Iedereen moest zijn plek weten, de tekst kennen en weten wat er van hem of haar verwacht werd. Op moment suprême stonden ze door de hele school én op het schoolplein. Dan spreek je niet meer zomaar iedereen toe. Of geef dan nog maar even het teken dat de opname gaat beginnen. Wat dat betreft was het niet alleen een aanslag op de rug, maar ook een hele aanslag op de stem van de cameraman.
Het team van de basisschool was onder leiding van juf Simone al weken in de weer met de voorbereidingen voor deze opname. Uiteraard met hulp van een paar fanatieke stagiaires en die onmisbare hulpmoeders.
De hele school was versierd. Er hing een uitgebreid storyboard in de aula en elke begeleider had een dik draaiboek. De kinderen zelf hadden keihard meegedacht en allerlei attributen gemaakt. Verschillende repetities waren vooraf gegaan aan de uiteindelijke draaidag. Iedereen was in opperste staat van paraatheid. De enige die op de filmdag nog niet precies wist welk dansje hij moest maken, dat was de cameraman.
Ik had apparatuur geritseld bij mijn vrienden van Team ENG in Hilversum. Een professionele camera en een zware boombox voor het afspelen van het liedje.
‘Happy’ van Pharrel Williams.
De vader van Kevin (vriendje van Art) had speciaal vrij genomen om te assisteren. Hij heeft zich ook de hele dag uit de naad gewerkt. Met z’n tweeën vormden we een goed duo. Papa’s Power!
Ondertussen was ik met die grote televisiecamera alle klassen rond gegaan. In een korte spreekbeurt ben ik uit gaan leggen wat de voor en wat de achterkant van een televisiecamera is. Dat weten die kids van tegenwoordig overigens allemaal al lang, maar zo kon ik mooi een peptalk geven en uitleggen waarom we het misschien wel tien keer opnieuw moesten doen. Ik zei dat het in dit soort gevallen altijd de schuld van de cameraman is. Tot slot liet ik alle kinderen om beurten even door de viewer kijken en voelen hoe zwaar zo’n camera is. Alle 250! Deels om extra respect af te dwingen (voor de grote ‘Beste hulpouder van het jaar’ Cup) en zodat ik de rest van de dag ongestoord met de camera kon rondrennen.
Deze sessies in de klassen waren voor mij het absolute hoogtepunt van de dag. Ik heb me kostelijk vermaakt. Vooral de vragen van de kinderen waren briljant. De mooiste was van een kleuter: ‘Wat moet je doen als je tijdens de lipdub moet plassen?’
Daarna begon het echte werk. Na een korte doorloop met de hoofdrolspelers moest iedereen zijn of haar positie innemen. Dat duurde even. Ondertussen verdween de zon achter de wolken. Met name voor de kleuters op het schoolplein werd het fris. En toen bijna iedereen ongeduldig werd kon eindelijk de muziek gestart worden.
Die eerste take was leuk, maar absoluut onbruikbaar. Veel kinderen schrokken van de camera. Dat kwam vooral omdat mijn timing totaal verkeerd was. Ik was overal te vroeg. Aan het eind van het nummer hadden we nog dik twintig seconden over.
De tweede opname ging al een stuk beter, alleen ging het op dat moment keihard regenen. Druppels op de lens en buiten stonden vooral verzopen katjes. De zonnetjes en tulpen van papier hingen slap van de regendruppels, maar we hadden inmiddels wel voldoende informatie om iedereen helemaal goed te zetten voor de opnamen in de middag.
Terwijl de leerlingen zich opwarmden, lunchten en even konden ontspannen, werden de laatste puntjes op de spreekwoordelijke i gezet. Hier en daar moest iemand een andere positie krijgen of een extra instructie. De vader van Kevin maakte een handig lijstje met tijden en ijkpunten, zodat hij mij daar waar nodig kon opjagen of afremmen.
Veel kansen zouden we niet meer krijgen om een goede take op te nemen. Buiten regende het pijpenstelen. Een plan B was er niet.
Maar vlak voor we weer zouden gaan draaien klaarde het op. In de middag hebben we achter elkaar nog drie takes opgenomen. Het ging steeds beter. De vierde take was al heel bruikbaar en na de vijfde ronde door de school wist ik het zeker. Dit was hem! Mijn rug wilde niet meer en aan de koppies van veel kinderen zag ik dat ze alles hadden gegeven.
Toen ik door de school brulde dat we klaar waren was iedereen uitgelaten, blij en opgelucht. Dat was een bijzonder moment. Ik had het zweet op mijn voorhoofd, maar kippenvel op mijn armen.
’s Avonds heb ik die laatste take met hulp van Sjaak de Groot voorzien van nieuw geluid, een titeltje, extra filmbalken en we hebben de kleuren nog een beetje gepimpt. Daarna was de lipdub van Daltonschool Apollo11 klaar om op YouTube geplaatst te worden. Daar staat hij nu. Inmiddels is het filmpje al meer dan 1000 keer bekeken en ik moet zeggen dat ik er apetrots op ben. Het is mijn allereerste lipdub; bijna alle kinderen zijn goed in beeld en het project is geslaagd. Maar ik heb vooral ontdekt dat wij de juiste schoolkeuze voor onze kinderen hebben gemaakt. Apollo11 is een geweldige basisschool! Zelfs als ik dit jaar net naast de Beste Hulpouder Cup grijp.



2 opmerkingen:

Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.