Drie keer raden wie door juf Simone van Daltonschool Apollo11 is
gestrikt voor het filmen van een lipdub. Een verzoek dat ik niet kon afwijzen.
Om te beginnen leek het mij hartstikke leuk. Een uitdaging! Maar ik ben ook de
papa van Art en Imme. Zij zitten op deze basisschool en vinden het nu nog leuk
als papa en mama enthousiast komen helpen. Ik heb begrepen van ouders met
grotere kinderen dat je dit moet koesteren. Over een paar jaar ben ik misschien
niet meer welkom. Bovendien strijd ik nog altijd om de prijs voor ‘Beste hulpouder van het jaar'. Ik moet
het opnemen tegen een paar moeders die bijna dagelijks op school te vinden
zijn. In dat opzicht is het filmen van de lipdub natuurlijk dubbele punten scoren.
Bij de docenten, bij ouders en vooral bij alle kinderen. Daar kan geen
leesmoeder tegenop.
Voor wie het nog niet weet: Een lipdub is een filmpje dat
bestaat uit één lang en continu shot van een groep mensen die een liedje
playbacken. De camera reist ondertussen door verschillende ruimtes en laat zo
een heel kantoor of schoolgebouw zien. Overal gebeurt iets. De lipdub is
tegenwoordig een populaire vorm om via social media een bedrijf, instelling of
school te promoten.
Inmiddels weet ik dat het maken van een goede lipdub niet
eenvoudig is. Eerlijk gezegd had ik het een beetje onderschat. Ik dacht: ‘Dat
doen we wel even!’, maar vooral op het gebied van communicatie wordt er nogal
wat verwacht van de makers van een lipdub. Het zou een goede opdracht zijn voor
een management- of communicatietraining…
Alle leerlingen van Apollo11 hadden een rol. En als ik zeg dat
alle leerlingen een rol speelden in deze videoclip, dan bedoel ik ook echt álle
250 kinderen van Apollo11. Van de kleuters tot groep 8. Iedereen moest zijn
plek weten, de tekst kennen en weten wat er van hem of haar verwacht werd. Op
moment suprême stonden ze door de hele school én op het schoolplein. Dan spreek
je niet meer zomaar iedereen toe. Of geef dan nog maar even het teken dat de
opname gaat beginnen. Wat dat betreft was het niet alleen een aanslag op de
rug, maar ook een hele aanslag op de stem van de cameraman.
Het team van de basisschool was onder leiding van juf Simone al
weken in de weer met de voorbereidingen voor deze opname. Uiteraard met hulp
van een paar fanatieke stagiaires en die onmisbare hulpmoeders.
De hele school was versierd. Er hing een uitgebreid storyboard
in de aula en elke begeleider had een dik draaiboek. De kinderen zelf hadden keihard
meegedacht en allerlei attributen gemaakt. Verschillende repetities waren
vooraf gegaan aan de uiteindelijke draaidag. Iedereen was in opperste staat van
paraatheid. De enige die op de filmdag nog niet precies wist welk dansje hij moest
maken, dat was de cameraman.
Ik had apparatuur geritseld bij mijn vrienden van Team ENG in
Hilversum. Een professionele camera en een zware boombox voor het afspelen van
het liedje.
‘Happy’ van Pharrel Williams.
De vader van Kevin (vriendje van Art) had speciaal vrij
genomen om te assisteren. Hij heeft zich ook de hele dag uit de naad gewerkt.
Met z’n tweeën vormden we een goed duo. Papa’s Power!
Ondertussen was ik met die grote televisiecamera alle klassen
rond gegaan. In een korte spreekbeurt ben ik uit gaan leggen wat de voor en wat
de achterkant van een televisiecamera is. Dat weten die kids van tegenwoordig
overigens allemaal al lang, maar zo kon ik mooi een peptalk geven en uitleggen
waarom we het misschien wel tien keer opnieuw moesten doen. Ik zei dat het in
dit soort gevallen altijd de schuld van de cameraman is. Tot slot liet ik alle
kinderen om beurten even door de viewer kijken en voelen hoe zwaar zo’n camera
is. Alle 250! Deels om extra respect af te dwingen (voor de grote ‘Beste hulpouder van het jaar’ Cup) en
zodat ik de rest van de dag ongestoord met de camera kon rondrennen.
Deze sessies in de klassen waren voor mij het absolute
hoogtepunt van de dag. Ik heb me kostelijk vermaakt. Vooral de vragen van de
kinderen waren briljant. De mooiste was van een kleuter: ‘Wat moet je doen als
je tijdens de lipdub moet plassen?’
Daarna begon het echte werk. Na een korte doorloop met de
hoofdrolspelers moest iedereen zijn of haar positie innemen. Dat duurde even. Ondertussen
verdween de zon achter de wolken. Met name voor de kleuters op het schoolplein werd
het fris. En toen bijna iedereen ongeduldig werd kon eindelijk de muziek
gestart worden.
Die eerste take was leuk, maar absoluut onbruikbaar. Veel
kinderen schrokken van de camera. Dat kwam vooral omdat mijn timing totaal
verkeerd was. Ik was overal te vroeg. Aan het eind van het nummer hadden we nog
dik twintig seconden over.
De tweede opname ging al een stuk beter, alleen ging het op
dat moment keihard regenen. Druppels op de lens en buiten stonden vooral
verzopen katjes. De zonnetjes en tulpen van papier hingen slap van de regendruppels,
maar we hadden inmiddels wel voldoende informatie om iedereen helemaal goed te
zetten voor de opnamen in de middag.
Terwijl de leerlingen zich opwarmden, lunchten en even konden
ontspannen, werden de laatste puntjes op de spreekwoordelijke i gezet. Hier en
daar moest iemand een andere positie krijgen of een extra instructie. De vader
van Kevin maakte een handig lijstje met tijden en ijkpunten, zodat hij mij daar
waar nodig kon opjagen of afremmen.
Veel kansen zouden we niet meer krijgen om een goede take op
te nemen. Buiten regende het pijpenstelen. Een plan B was er niet.
Maar vlak voor we weer zouden gaan draaien klaarde het op. In
de middag hebben we achter elkaar nog drie takes opgenomen. Het ging steeds
beter. De vierde take was al heel bruikbaar en na de vijfde ronde door de
school wist ik het zeker. Dit was hem! Mijn rug wilde niet meer en aan de
koppies van veel kinderen zag ik dat ze alles hadden gegeven.
Toen ik door de school brulde dat we klaar waren was iedereen
uitgelaten, blij en opgelucht. Dat was een bijzonder moment. Ik had het zweet
op mijn voorhoofd, maar kippenvel op mijn armen.
’s Avonds heb ik die laatste take met hulp van Sjaak de Groot
voorzien van nieuw geluid, een titeltje, extra filmbalken en we hebben de
kleuren nog een beetje gepimpt. Daarna was de lipdub van Daltonschool Apollo11
klaar om op YouTube geplaatst te worden. Daar staat hij nu. Inmiddels is het
filmpje al meer dan 1000 keer bekeken en ik moet zeggen dat ik er apetrots op
ben. Het is mijn allereerste lipdub; bijna alle kinderen zijn goed in beeld en het
project is geslaagd. Maar ik heb vooral ontdekt dat wij de juiste schoolkeuze voor
onze kinderen hebben gemaakt. Apollo11 is een geweldige basisschool! Zelfs als
ik dit jaar net naast de Beste Hulpouder
Cup grijp.
Geweldig leuk mijn complimenten.Marein
BeantwoordenVerwijderenDe sequel van Russian Ark ;-)
BeantwoordenVerwijderen