Paint it Black was de titelsong van de Amerikaanse tv-serie Tour
of Duty. Deze reeks over de oorlog in Vietnam werd in 1990 uitgezonden door
Veronica en dankzij dit populaire televisieprogramma stond het Stones-nummer in
mei van dat jaar vijf weken lang op 1 in de Nederlandse Top 40.
In die dagen legden Rob en ik de basis voor een vriendschap
die nooit meer stuk kan gaan. Twee of drie keer in de week zaten we bij Café
Maximiliaan op de Markt in Geleen. Kroegbaas Max draaide veel van de Stones. Wij,
mannetjes van zeventien en achttien, werden die zomer op die plek definitief
gegrepen door een onuitroeibaar Rolling Stones-virus.
De eerste CD van de Stones die ik kocht was een verzamelaar
met nummers als Miss You, Emotional Rescue, Fool to Cry en
Angie. Het kan zijn dat ik uitgerekend deze nummers tegenwoordig niet meer zo
spannend vind, omdat ik die cd toen helemaal stuk gedraaid heb.
Op aanraden van Max kocht ik niet veel later het dubbelalbum
Love You Live. Van deze live CD
word ik wel nog steeds extreem vrolijk. Als ik hem op zet ga ik onmiddellijk terug in de
tijd. Terug naar mijn Michael J. Fox bodywarmer, mijn lange haren, een wijde
spijkerbroek en mijn Kangaroos gympies. Dan zit ik weer in de kelder van de
Hanenhof bij Lokale Omroep Start, op het terras van de Luifel aan de Kriek
Lambic of zwaai ik mijn toenmalige vriendinnetje uit op Station Lutterade. Het
waren de nadagen van mijn pubertijd. Mixed Emotions. En achteraf gezien was het
de meest zorgeloze tijd van mijn leven. Het enige waar ik last van had, dat waren de onverwachte overhoringen van onze engels docent, Juf Hetty Smeets.
Op donderdag 16 augustus 1990 traden de Rolling Stones op in het Parkstadion van Gelsenkirchen. Rob en ik hadden kaartjes. Mijn vriendinnetje en haar moeder gingen mee en zorgden met hun oude Volvo 343 voor het vervoer. Ik had inmiddels wel al andere wereldberoemde artiesten bezocht. Tina Turner, UB40, Toto en de Simple Minds, maar de Rolling Stones dat is toch even andere koek. Dit was bovendien mijn eerste stadionconcert. De Urban Jungle Tour. Ook toen dachten we dat het wel eens de laatste kans zou zijn om de Stones in het echt te zien spelen. Het was in elk geval een van de laatste optredens van de band met Bill Wyman op bas. Hij zou na die avond nog drie keer meespelen.
Op donderdag 16 augustus 1990 traden de Rolling Stones op in het Parkstadion van Gelsenkirchen. Rob en ik hadden kaartjes. Mijn vriendinnetje en haar moeder gingen mee en zorgden met hun oude Volvo 343 voor het vervoer. Ik had inmiddels wel al andere wereldberoemde artiesten bezocht. Tina Turner, UB40, Toto en de Simple Minds, maar de Rolling Stones dat is toch even andere koek. Dit was bovendien mijn eerste stadionconcert. De Urban Jungle Tour. Ook toen dachten we dat het wel eens de laatste kans zou zijn om de Stones in het echt te zien spelen. Het was in elk geval een van de laatste optredens van de band met Bill Wyman op bas. Hij zou na die avond nog drie keer meespelen.
Ik vond het magisch. Vooral Sympathy for the Devil maakte op
mij veel indruk. Opeens stond Mick Jagger bovenop een hoge toren. Even later,
na een gitaarsolo, holde hij alweer over het podium. Paint it Black. Die
energie was geweldig. Het waren toen, 24 jaar geleden, al oude mannen. En ik was
definitief verkocht.
Flashpoint, de live CD die een paar maanden na dit optreden werd uitgebracht, is nog steeds door mij het meest gedraaide album. Natuurlijk
weet ik al lang van het bestaan van Sticky Fingers, Exile On Mainstreet, Get
Your Ya Ya’s Out en allerlei andere platen, maar uiteindelijk word ik (onder alle omstandigheden) het meest blij van Satisfaction in de Urban Jungle uitvoering. En als ik ooit
begraven word hoop ik dat ze na Wild Horses ook nog even nummer 15 van Flashpoint keihard zullen
draaien. Inclusief de woorden van Mick Jagger die, vlak voordat Keith
inzet, roept: ‘Yeah, let’s go!’
Mooi Jan Rein.
BeantwoordenVerwijderen