vrijdag 30 mei 2014

(I can't get no) Satisfaction



Paint it Black was de titelsong van de Amerikaanse tv-serie Tour of Duty. Deze reeks over de oorlog in Vietnam werd in 1990 uitgezonden door Veronica en dankzij dit populaire televisieprogramma stond het Stones-nummer in mei van dat jaar vijf weken lang op 1 in de Nederlandse Top 40.
In die dagen legden Rob en ik de basis voor een vriendschap die nooit meer stuk kan gaan. Twee of drie keer in de week zaten we bij Café Maximiliaan op de Markt in Geleen. Kroegbaas Max draaide veel van de Stones. Wij, mannetjes van zeventien en achttien, werden die zomer op die plek definitief gegrepen door een onuitroeibaar Rolling Stones-virus.
De eerste CD van de Stones die ik kocht was een verzamelaar met nummers als Miss You, Emotional Rescue, Fool to Cry en Angie. Het kan zijn dat ik uitgerekend deze nummers tegenwoordig niet meer zo spannend vind, omdat ik die cd toen helemaal stuk gedraaid heb.
Op aanraden van Max kocht ik niet veel later het dubbelalbum Love You Live. Van deze live CD word ik wel nog steeds extreem vrolijk. Als ik hem op zet ga ik onmiddellijk terug in de tijd. Terug naar mijn Michael J. Fox bodywarmer, mijn lange haren, een wijde spijkerbroek en mijn Kangaroos gympies. Dan zit ik weer in de kelder van de Hanenhof bij Lokale Omroep Start, op het terras van de Luifel aan de Kriek Lambic of zwaai ik mijn toenmalige vriendinnetje uit op Station Lutterade. Het waren de nadagen van mijn pubertijd. Mixed Emotions. En achteraf gezien was het de meest zorgeloze tijd van mijn leven. Het enige waar ik last van had, dat waren de onverwachte overhoringen van onze engels docent, Juf Hetty Smeets.
Op donderdag 16 augustus 1990 traden de Rolling Stones op in het Parkstadion van Gelsenkirchen. Rob en ik hadden kaartjes. Mijn vriendinnetje en haar moeder gingen mee en zorgden met hun oude Volvo 343 voor het vervoer. Ik had inmiddels wel al andere wereldberoemde artiesten bezocht. Tina Turner, UB40, Toto en de Simple Minds, maar de Rolling Stones dat is toch even andere koek. Dit was bovendien mijn eerste stadionconcert. De Urban Jungle Tour. Ook toen dachten we dat het wel eens de laatste kans zou zijn om de Stones in het echt te zien spelen. Het was in elk geval een van de laatste optredens van de band met Bill Wyman op bas. Hij zou na die avond nog drie keer meespelen.
Ik vond het magisch. Vooral Sympathy for the Devil maakte op mij veel indruk. Opeens stond Mick Jagger bovenop een hoge toren. Even later, na een gitaarsolo, holde hij alweer over het podium. Paint it Black. Die energie was geweldig. Het waren toen, 24 jaar geleden, al oude mannen. En ik was definitief verkocht.
Flashpoint, de live CD die een paar maanden na dit optreden werd uitgebracht, is nog steeds door mij het meest gedraaide album. Natuurlijk weet ik al lang van het bestaan van Sticky Fingers, Exile On Mainstreet, Get Your Ya Ya’s Out en allerlei andere platen, maar uiteindelijk word ik (onder alle omstandigheden) het meest blij van Satisfaction in de Urban Jungle uitvoering. En als ik ooit begraven word hoop ik dat ze na Wild Horses ook nog even nummer 15 van Flashpoint keihard zullen draaien. Inclusief de woorden van Mick Jagger die, vlak voordat Keith inzet, roept: ‘Yeah, let’s go!’



1 opmerking:

Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.