in the picture

Roel leest de krant van wakker Nederland. Blijkbaar. En hij was er vroeg bij. Al om 07.45 uur stuurde hij mij een berichtje met daarin een snapshot van een foto uit De Telegraaf van vandaag. Roel vroeg zich af of ik het was op de foto. En verdomd; ik sta in de krant!!!

Ik naar de winkel. Gelijk De Telegraaf uit het schap getrokken en al bladerend richting kassa, maar nog voor ik kon betalen had ik door dat ik er niet in stond. Niet in deze. Krant terug in het rekje en naar een andere winkel. Ook daar vond ik het artikel over de carnavalsoptocht van gisteren in Sittard niet terug. Gek! Wel kreeg ik via Facebook meer meldingen binnen van vrienden in den lande die mij gespot hadden. Kennelijk staat het stuk in allerlei edities, maar niet in de editie van Utrecht en omgeving. Jammer.

Gelukkig was Roel later op de dag zo vriendelijk om in Enschede een foto te maken van het artikel. Daar dus wel. Dit plaatje vond ik aan het eind van de middag in mijn mail. 

Deze foto is gisterenmiddag gemaakt bij de jubileumoptocht van een vereniging van praalwagenbouwers uit Sittard. Die club bestaat 11x11 jaar en dat is in Limburg een belangrijk lustrum. Ze hadden ruim vijftig grote carnavalswagens uit het hele land naar Sittard laten komen voor een bijzondere stoet. Carnaval in mei. Het was een beetje vreemd, maar wel lekker. Vooral het weer dan.

Arnoud Nilwik, de fotograaf, heb ik zien lopen. Dit is volgens de fotoredactie van zijn krant kennelijk de beste foto die hij tijdens dit evenement heeft gemaakt. Eerlijk gezegd valt het mij een beetje tegen. Het draaide namelijk allemaal op joekels van praalwagens, allemaal even kleurrijk en imposant, maar wat we te zien krijgen zijn twee verklede meisjes, een cameraman en zijn assistent.

Nou is het niet netjes om hard te oordelen over gemaakte keuzes als je de beweegredenen niet kent. Ik probeer me dan ook in te houden. Misschien is de camera van de fotograaf na afloop gestolen en is alles wat hij nog had een kiekje, gemaakt met zijn mobiele telefoon. Wellicht heeft de fotoredacteur op zondagmiddag een beroerte gekregen. Of er stond nog veel meer op deze plaat en is er een belangrijk stuk van de compositie afgesneden door een vormgever die zijn dag niet had. Zou allemaal kunnen.

Het leuke aan deze foto -en tevens het enige positieve wat ik kan bedenken- is mijn hoofd. Die kop spreekt boekdelen. Op het moment van afdrukken gooi ik de camera op mijn schouder. Het voorgaande shot heb ik onderhands gemaakt. Het is kennelijk weer tijd om op ooghoogte te filmen. Met een veelbetekenende blik kijk ik nog even over mijn schouder. De vorm van mijn mond doet vermoeden dat ik niet blij ben, maar ik moet hierbij aantekenen dat dit een actiefoto is. Een momentopname. Zelf wil ik het liever betitelen als een geconcentreerd hoofd met een gespannen mondje.

Het voorbij trekken van die hele optocht heeft anderhalf uur geduurd. Misschien nog wel langer. Natuurlijk heb ik gedurende die hele registratie een paar keer gebaald. Dat hoort erbij. In de hitte van de strijd zijn er vele momenten die net niet gaan zoals je zou willen. Dan lukt een shot niet, word je net te laat geschakeld om nog een mooie beweging in te zetten, kom je een keer net niet helemaal scherp uit, zie je te laat dat je door het beeld van een collega banjert of de regisseur drukt je weg, precies wanneer jij hèt shot van de dag wil maken. Kan zomaar gebeuren. Op zulke momenten kijk ik kennelijk zo.

Mensen die met een vergrootglas naar deze foto gaan kijken wil ik voor zijn. Ik keek zo twijfelachtig naar achteren, omdat ik me zorgen maakte. Mijn vriendelijke kabelassistent had namelijk al halverwege de opname meer knoop dan kabel in zijn handen. Ik had een sprintje getrokken om snel te laten zien dat een van die grote wagens vast zat tussen Hotel de Limbourg en de St Michielskerk, bij het oprijden van de Sittardse Markt. In paniek had mijn steun en toeverlaat de bos triax losgelaten en nu zaten we met de gebakken peren. Precies op het moment waarop ik even de schade achter mij opnam, heeft de fotograaf van De Telegraaf zijn sluiterknop ingedrukt.

Eigenlijk moet je als cameraman dus te allen tijde alert zijn. Je kan op elk moment van de dag vereeuwigd worden en voor je het weet sta je met je witte gympen in de krant. Ja, die gympen, die zijn eigenlijk nog het allerergste. Dat ligt hier in huize Hettinga uiterst gevoelig. Mijn vrouw vindt het namelijk absoluut niet meer kunnen dat ik nog zulke schoenen draag. Sportschoenen die trek je volgens mijn lieve Lief uitsluitend aan als je gaat sporten. Kinderen en pubers met witte sokken in witte gymschoenen, dat kan nog net, maar een volwassen kerel, 41 jaar oud en een slordige 95 kilo zwaar, die loopt niet meer op dit soort gympies.

Alleen had ik die schoenen gisteren stiekem aangetrokken, omdat ze zo lekker zitten. En ik had een korte broek aan, daar staan volgens mij ook niet zomaar alle schoenen bij. Dus ik dacht nog, toen ik in alle vroegte het huis uit sloop en richting Limburg vertrok, ‘Wat niet weet, dat niet deert.’
En nu sta ik verdomme met die gympen in de krant…