NIET VOEDEREN SVP!

Onderstaande column schreef ik voor Broadcast Magazine en is deze maand gepubliceerd in hèt mediavakblad van Nederland:

Er valt nog heel wat te verprutsen aan een bak stamppot. Uit ervaring weet ik ook dat niet elke cateraar een smaakvolle lasagne kan presenteren. Je hebt zelfs nasi én nasi. Wie wil behoren tot de tv-nomaden die van locatie naar locatie trekken moet een alleseter zijn.

Slecht eten is absoluut een van de grootste ergernissen in Omroepland. We leven al in een permanente staat van jetlag door gekke begin- en eindtijden en we werken doorgaans keihard om alles binnen het budget voor elkaar te krijgen. Dan is een gezonde maaltijd toch niet teveel gevraagd?

Helaas is drie keer zompige boerenkool met worst in vier dagen voor veel collega’s geen uitzondering. Of je nu in Rotterdam, Kerkrade of Helmond bent, er staan twee chafing dishes op een tafel met daarnaast een stapel borden en een mandje vol bestek. Wat er in die warmhoudbakken zit is zelden een aangename verrassing. Kleffe aardappelgratin, een nauwelijks gevulde lasagne of  plakkerige penne.

Natuurlijk zijn er opdrachtgevers die wel begrepen hebben dat elke crew bereid is om twee keer zo hard te lopen als er goed voor ze gezorgd wordt (Basisboek Televisiemaken, bladzijde 1!), maar helaas is de kwaliteit te vaak ver onder de maat. Op internet circuleren foto’s van voer dat je nog niet aan je hond zou voorschotelen. Een made in de koffie, dat is géén sterk verhaal. Ik heb recent nog plaatjes gezien, waarvan je niet met zekerheid kan zeggen of ze voor of na het verteren zijn gemaakt.

Wie dagen achter elkaar genoegen moet nemen met een smakeloze ziekenhuisprak, die gaat morren. Temeer, omdat we onze dagvergoeding (ongeveer zeventien euro per dag) inleveren voor dit voedsel. Dus in feite betalen we er zelf voor.

Wanneer we met een grote ploeg op pad zijn is het geen doen als iedereen zijn eigen maaltijd gaat regelen. Dat duurt te lang en opdrachtgevers houden de ploeg graag bij elkaar om ze snel op te kunnen roepen als er iets extra’s gedaan moet worden. Vandaar dat de ‘sejours’ onvrijwillig wordt ingehouden en de producent zorgt voor catering.

De irritatie is dan ook groot wanneer de indruk ontstaat dat er op het eten is bezuinigd. Het gebeurt. Serieus! Ik ken verhalen van producties waar beknibbeld is op yoghurtjes van dertig cent. Geen toetjes meer.

De mensen die elke dag tot hun enkels in de modder staan, die nooit op normale tijden thuis zijn en altijd in het weekend werken mogen niet zeuren. Eten wat de pot schaft. Begin niet over de schijf van vijf, want je wordt uitgelachen. Als je iemand wilt aanspreken over het eten, blijkt het zo georganiseerd te zijn dat elke betrokkene weer naar iemand anders kan wijzen. De cameraman is ingehuurd door een facilitair bedrijf dat op haar beurt een spannend contract heeft met een producent, die werkt in opdracht van een omroep en er zijn meestal ondoorzichtige afspraken met de locatie waar gefilmd wordt. In geval van nood krijgen hogere machten op kantoor de schuld. Klagen heeft echt geen enkele zin.

Het is wachten op de dag waarop een hele ploeg naar het toilet holt op het moment dat de uitzending begint. Ik overdrijf niet; dit is een reëel scenario. Zelf heb ik al meerdere malen met buikkramp achter mijn camera gestaan en na afloop excuses moeten maken aan de kabelassistent achter mij.

Wie openlijk commentaar levert riskeert een officiële berisping of loopt als freelancer het gevaar niet langer ingehuurd te worden. Na mijn laatste kritische voedseltweet had ik binnen vijf minuten een narrige producent aan de lijn. In Stamppotland is namelijk iedereen bang voor iedereen. Voor je het weet maken ze gehakt van je.

Meestal blijf ik vrolijk onder alle omstandigheden, maar soms krijg ik hier zo de schijt van dat het er echt even uit moet.