ootje

Op Pinkpop heb je allerlei soorten polsbandjes die toegang verschaffen tot verschillende territoria op het festivalterrein. Zeer geliefd zijn natuurlijk de Backstage-bandjes, die garant staan voor enig aanzien. Wij cameramensen dragen een polsbandje dat nog hoger in rang is. Namelijk het bandje waar met koeienletters Stage op staat. Dat moet je in het Engels uitspreken natuurlijk.

Zo’n Stage bandje krijg je niet zomaar. Die zijn echt uitsluitend voor mensen die op het podium hun werk moeten doen en daar wordt streng op toegezien. Het is ook verboden om foto’s van deze bandjes via social media te verspreiden, want een onverlaat zou ze zomaar kunnen namaken. Ik acht die kans klein, maar houd me uiteraard netjes aan de spelregels.

Onderaan de trappen van het podium staan bewakers die niets anders doen dan kijken naar polsbandjes. Je komt er echt niet langs zonder de juiste accreditatie. En zelfs met het correcte toegangsbewijs word je soms nog tegengehouden. Dan vragen ze wat je gaat doen. Wij, de cowboys van de televisie, vinden dat op z’n zachtst gezegd vervelend en een beetje gek. We laten toch het juiste bandje zien! Maar mensen van de beveiliging kan je nooit iets kwalijk nemen. Zij mogen immers nooit zelf nadenken. Dat doen anderen voor ze. De man of vrouw onderaan de trap doet louter wat hem of haar is opgedragen en niet wat logisch lijkt. Ze mogen waarschijnlijk nooit meer onder aan zo’n trap staan als ze een keer de verkeerde door laten.

Nu zou je kunnen denken dat met één simpel polsbandje alle problemen zijn opgelost, maar dat is natuurlijk niet waar. De grote acts eisen dat ze op gezette tijden het podium helemaal voor zichzelf hebben en delen op hun beurt weer eigen bandjes uit. Zo had ik een paar jaar geleden naast mijn Pinkpop Stage bandje ook bandjes om mijn pols van Kings Of Lion, Coldplay én Foo Fighters.

Zondagavond hoorde ik van collega’s dat ze een listig plan met een speciaal polsbandje hadden verzonnen om mij in de maling te nemen. Ik was in het voortraject zo druk geweest met de Rolling Stones dat ze bedacht hadden om een nep bandje te laten drukken met daarop de tekst SPECIAL STAGE CAM CREW PP14. Vlak voor het optreden van de Stones zouden zij dan allemaal zo’n bandje om doen en aan mij vragen waar mijn polsbandje was. Iedereen die er toe deed wist er inmiddels van. Eens kijken op welk moment Reinzelf zou panikeren.

De grap viel in duigen toen bleek dat wij het concert van de Rolling Stones helemaal niet mochten draaien. Een dag later drukte de eerste cameraman mij zo’n polsbandje in de hand en biechtte het hele plan op. Hij vertelde van een aparte Whatsapp-groep, waar ik geen deel van uit maakte. Ze hadden al weken lol om dit snode plan.

Het is buitengewoon onverstandig om nu op te schrijven dat ik er met beide benen ingetrapt zou zijn en dat ik zeker weten enorm in paniek was geraakt. Daarmee roep ik misschien het noodlot over mezelf af. Dat is vragen om problemen. Dus dat doe ik niet. Nee, ik zou het gelijk door hebben gehad. Ik was vast en zeker rustig gebleven. Het had me helemaal niets kunnen schelen. Ik was niet boos geworden. Ik had er geen buikpijn van gekregen. Ik was totaal niet nerveus geworden. Geen consternatie, verontrusting, bibberatie, benauwdheid, angst, radeloosheid of kippendrift. Natuurlijk niet…

De grap van het jaar mislukte met dank aan Mick Jagger en consorten. Dit tot groot verdriet van de collega’s waar ik het tot dit weekend buitengewoon goed mee kon vinden. Ik kan niet anders dan vaststellen dat ik mazzel heb gehad. Het feit dat wij het Pinkpopoptreden van de Rolling Stones niet mochten filmen is mijn redding geweest. Anders had ik misschien wel een hartverzakking gekregen.

Maar sommige mensen hebben altijd geluk!