voorpret

Misschien is het een beetje vloeken in de kerk, om te beginnen met een uitspraak van Madonna, maar toch:

“A lot of people are afraid to say what they want. That’s why they don’t get what they want.” 

En ze heeft gelijk. Het is in elk geval mijn ervaring dat je vooral moet uitspreken wat je leuk vindt. Het helpt als je open en eerlijk bent over je dromen en idealen. Een goed voorbeeld is een blogpost die ik schreef in 2010. In een stukje, getiteld ‘gekoesterde verlangens’ maakte ik een opsomming van 10 dingen die ik dolgraag eens zou willen doen. In eerste instantie geneerde ik me een beetje voor zo’n ikke-ikke-ikke verhaal, maar al snel leverde het zelfvertrouwen op. Als je roept dat er iets is wat je heel graag wilt doen, dan geef je ook aan dat jij zelf denkt dat je er toe in staat bent. Je zal er bovendien extra hard je best voor doen.

Vervolgens zijn van die tien wensen er binnen een jaar vier uitgekomen en niet de minste, mede dankzij mijn openheid. De vijfde, een schier onmogelijke, daar was ik deze week heel dicht bij.

Ik droom namelijk al bijna vijfentwintig jaar over het filmen van een Stones-concert. Het lijkt me echt het einde om eens met mijn muzikale helden samen op een podium te staan. Ik wil weten hoe het voelt om een Rolling Stone te zijn. Dichterbij de grootste en oudste rock ’n roll band kan je niet komen. Met een camera de nog altijd bewegelijke Mick Jagger volgen. Close shots maken van Keith’s gitaar, waar hij dan Jumping Jack Flash op inzet. Ik heb heel wat films en concertregistraties bekeken, tijdens concerten vaak naar de grote schermen staan turen en steeds gedacht: ‘Dat wil ik ook!’

Nu kwam het opeens akelig dichtbij. De Stones zouden naar Pinkpop komen. Eerst was het een gerucht, later werd het bevestigd. En ik mag al jaren bij Pinkpop, op Mainstage, een van de zeven camera’s bemannen. Ook voor deze editie was ik al gevraagd. Het zou toch wat zijn als die jongensdroom uit zou komen. De Stones en ik. Ik bij de Stones.

Natuurlijk wist ik ook wel dat de kans groot was dat de Rolling Stones geen toestemming zouden geven voor de (live) uitzending van dit concert. De schermenregistratie, daar had ik mijn hoop op gevestigd. Met de eerste cameraman had ik al voorzichtig afgesproken dat ik een plekje op het podium toebedeeld zou krijgen als…

Aan hem lag het niet. Aan de NTR heeft het ook niet gelegen. Iedereen heeft zijn stinkende best gedaan om ons het concert van deze legendarische band te laten registreren, maar het mocht niet zo zijn. De Rolling Stones hebben een eigen cameracrew en daar kom je niet zomaar tussen. Uiteindelijk hoorden wij bij aankomst in ons hotel in Limburg, vrijdagavond laat, van de producent dat het honderd procent zeker was dat wij niets mochten doen tijdens het optreden van de Stones.

Natuurlijk baalde ik even als een stekker. Ik vond het echt super jammer. Stiekem had ik me er toch op verheugd, maar wanneer het even niet lukt moet je natuurlijk niet gaan sippen, teleurgesteld zijn of zelfs cynisch worden. Je moet onverstoorbaar blijven door dromen. Ook van voorpret word je een vrolijk mens en dat heb ik zeker gehad. Het idee alleen al heeft me twee of drie maanden bezig gehouden.

Zaterdagavond, na het optreden van John Mayor, zijn we met een grote werkeloze ploeg tv-collega’s op het podium van de camera-crane, gaan kijken naar het optreden van de Rolling Stones op Pinkpop. Het was zeker geen slecht concert. Twee uur hebben die oude rockers op het podium gestaan met een energie waar je U tegen zegt. Mick holde op zijn zeventigste (!) als een jonge god over het podium en bleek nog akelig goed bij stem. Met name de nummers Midnight Rambler (met Mick Taylor) en Gimme Shelter vond ik geweldig.

Alleen die schermenregistratie, die was echt waardeloos. Noem mij gerust een slecht verliezer, maar dit hadden wij beter gedaan dan deze roadies die in hun vrije tijd een camera mogen vasthouden.