Het WK Hockey in Den Haag is alweer voorbij. Jammer genoeg
heb ik er niets mee van doen gehad. Je kan niet alles hebben. Ik heb ook niet veel
gezien van het werk van mijn collega’s, maar uit alle Facebookberichten kan ik
opmaken dat ze het leuk hebben gehad en dat het allemaal uitstekend is
verlopen.
5858 dagen geleden was ik er wel bij! Op maandag 1 juni 1998
in het Utrechtse Stadion Galgenwaard. Daar moest ik vanmiddag even aan denken. De
goede oude tijd. Ik heb mijn dagboek van toen nog eens nagelezen en zelfs een paar
foto’s tevoorschijn getoverd. Ik was 25 en pas vier jaar cameraman. Dit is wat
ik schreef:
maandag 1
juni 1998
De finale van het WK Hockey in Utrecht.
Direct na mijn klus met Bert Maalderink voor Studio Sport in Seoul het volgende
belangrijke project. Vrijdag zijn we geland en zaterdag mocht ik alweer
doordraaien in de Galgenwaard. Ik zou aanvankelijk een hele week bij het
hockeytoernooi zijn, maar door de kans die ik kreeg om mee te gaan naar Korea, voor
een voorbeschouwing op het WK voetbal, had ik twee dagen hockey af moeten
zeggen. Er bleven nog drie dagen over.
In opdracht van Cinevideogroep stond ik
voor de NOS met een handheld camera langs de lijn om shots te maken bij de
dug-outs. Camera 5; een extra camera. Op zaterdag hadden we de halve finales
voor de heren, op zondag de finale van de dames en op deze Tweede Pinksterdag
was in de Galgenwaard de finale tussen de heren uit Nederland en het Spaanse
nationale hockeyteam.
Het was lekker weer, een belangrijke dag voor
het Nederlands team, voor de organisatoren van het toernooi en voor ons, de
mensen die voor de international feed
op televisie klaar stonden.
Het begon met interviews en presentaties
van Annette van Trigt. De eerste helft in een bomvol stadion. In de rust weer
interviews. Nederland stond achter met 2-0. Na de tweede helft was de stand
gelijk. 2-2. Verlenging met 'sudden
death'. Het was hartstikke spannend. Ik probeerde met mijn camera steeds op
het juiste moment naast de goede coach te staan. Tegen het eind bleef ik bij de
Nederlandse bank. Een strafcorner van het Nederlandse team. Tik tak en de bal
vloog in het doel. Vlak voor het eind van de verlenging scoorde Teun de Nooijer
het winnende punt voor Oranje. Iedereen reageerde uitbundig. Ik had een shot
van de juichende coach, Roelant Oltmans. Uit een ooghoek zag ik dat alle
spelers op elkaar lagen naast het doel. Ik trok een sprint met het risico dat
ik de camerakabel in de knoop zou trekken en dat mijn assistenten me niet bij konden
houden, maar het ging goed. Binnen een paar tellen stond ik naast de berg van spelers.
Ik stond er zo dicht op dat een speler met zijn hoofd tegen mijn lens stootte.
Het maakte niets uit. Ik had een prachtig shot van de vreugde en hoorde aan de
reacties uit de regiewagen dat het goed was. Hiermee zal ik het jaaroverzicht
halen.
De huldiging was ook mijn feestje. Tijdens
de volksliederen langs het team lopen en de hele ereronde holde ik met mijn
camera voor de spelers uit. Het was ontzettend spannend om te doen, maar
tegelijkertijd kreeg ik een kick zoals ik al lang niet meer gehad had. Vol
adrenaline zette ik de camera uiteindelijk neer, nadat alle gebeurtenissen op
en om het veld voorbij waren. Het was een dag om nooit te vergeten. Mede omdat
de eerste cameraman van deze klus was gebeld door Peter Bakker (hoofd camera
van Cinevideogroep), die de beelden op TV gezien had en zich af vroeg wie die
geweldige handheldshots had gemaakt…
Uiteindelijk hebben ongeveer twee miljoen
mensen naar het programma gekeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.