Op 29 augustus 1995 traden de Rolling Stones op in de
Rotterdamse Kuip. Het was de Voodoo Lounge Tour. Een paar maanden eerder hadden
Rob en ik onze helden ook al gezien in Landgraaf, vandaar dat we precies wisten
waar we wilden staan. Rechts vooraan. Aan die kant stond Keith het grootste
deel van het concert en zo konden we hem van dichtbij aanschouwen. Om op deze
plek te komen hadden we een groot deel van de middag voor de ingang van het
stadion gelegen en toen de poorten open gingen een aardig sprintje getrokken.
We hadden mazzel die dag en bereikten het voorste vak net voor het vol was.
Van het concert zelf kan ik me weinig specifieke details
herinneren. Ik weet alleen dat ze begonnen met het nummer Not Fade Away en dat
ze de toegift afsloten met Jumping Jack Flash. Het nummer You Can’t Always Get
What You Want hadden ze die avond niet gespeeld. Dat weet ik ook nog, want
daarom dacht ik even dat het nog niet afgelopen was toen de band vooraan op het
podium kwam staan voor een diepe buiging. Ze namen de tijd voor ons
oorverdovende applaus.
Charlie Watts hield de drum stokken waarmee hij tijdens de
laatste nummers het ritme had bepaald nog in zijn handen. Op het moment dat de
rest van de band het podium verliet kwam de drummer onze kant op. Hij maakte
nog eenmaal een sierlijke buiging voor de dolenthousiaste fans die nu luidkeels
‘CHARLIE, CHARLIE, CHARLIE!’
scandeerden. Daarna stak hij zijn stokken even in de lucht.
Wat volgde duurde in werkelijkheid misschien twee of drie
seconden, maar in mijn hoofd zit, zelfs na al die jaren, nog steeds de
superslowmotion van een van mijn meest brutale acties ooit.
Charlie Watts gooide zijn drumstokken in het publiek. Een van
de twee kwam recht op me af. Ik zie hem zo nog door de lucht gaan. Tuimelen. Alle
mensen om ons heen staken hun handen in de lucht. Ook Rob en ik. Iedereen greep
in de richting van Charlie’s drumstok. Eenentwintig, tweeëntwintig. Opeens zag
ik dat de man voor mij die stok uit de lucht kon plukken. Hij kon niet meer
missen. Hij ging op de punten van zijn tenen staan en kwam zo nog iets hoger.
Tot mijn volgende actie heb ik in een splitsecond besloten.
Het is niet iets om trots op te zijn, maar ook niet iets om spijt van te
hebben. Het leven is keihard. Op zo’n moment is het ieder voor zich. De
Stonesfan voor me had hetzelfde gedaan als hij in mijn schoenen had gestaan. De
fans achter mij hadden het op hun beurt weer gedaan als ze mijn ‘move’ hadden
zien aankomen. Laten we het er op houden dat ik uiterst alert reageerde.
Ik gaf de man die een 100% kans had om de drumstok te vangen
op het allerlaatste moment een gigantische duw in de rug. Goed voor een
serieuze whiplash. Hij verloor zijn evenwicht en greep mis. Voor hij in de
gaten had wat er aan de hand was griste mijn vriend Rob de stok van Charlie
Watts boven zijn hoofd vandaan. Vangbal.
Een knap staaltje teamwork. De ultieme bevestiging van onze
vriendschap. In die tijd dachten mensen wel eens dat wij broertjes waren, Rob
en ik, en op dat moment leek het er verdomd veel op. De glimmer twins! Hij had
mijn gedachten gelezen en precies gedaan wat ik dacht dat hij zou doen.
You can’t always get
what you want
But
if you try sometimes
Well
you just might find
You
get what you need
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.