De verslaggever waarmee ik op pad ben heeft er
verstand van. Bij de start in Besançon schreef hij drie rugnummers van jonge
Franse renners op een klein papiertje. ‘Probeer daar maar een paar shots van te
maken voor een onderwerp later deze week’, zei hij. Zodoende stond ik even
later bij de bus van de Lottoploeg te wachten op nummer 94. Het duurde en het
duurde voor mijn renner zich liet zien. Ik werd een beetje ongeduldig, maar als
je gaat zoeken naar de andere nummers die op het lijstje staan heb je uiteindelijk
helemaal niks. Je moet kiezen. Altijd achter je keuze blijven staan, is mijn
ervaring. Geen paniek.
Mijn mannetje kwam. Pakte zijn fiets. Liep in
mijn richting, wurmde zich tussen de cameralieden en fotografen door, kreeg een
schouderklop van iemand uit het publiek, deelde nog geduldig een handtekening
uit, stapte op en fietste in de richting van het startpodium. Ik had een shot.
Inmiddels was het te laat om nog shots van de
andere drie renners te maken, maar ik had er in elk geval alvast eentje. Het
was mijn eerste shot deze Tour. De kop was er af!
We reden naar Oyonnax. Daar finishte de etappe
van woensdag. We wachtten achter de streep op wat er komen zou. Ik had geen
specifieke opdracht. Het verhaal van de dag was afhankelijk van de
ontwikkelingen in de koers.
Gallopin won. Nummer 94! De man waar ik ’s
ochtends toevallig dat ene shot van had gemaakt. Nu liep ik weer achter hem
aan, maar was ik niet alleen. Fotografen en cameramensen verdrongen zich om een
plaatje van de dolblije Fransman te maken. Ik stond er tussen, maar zonder de
bittere noodzaak om vooraan te staan. Dat is toch anders als een Nederlander
wint. Nu waren het dan ook mijn Franse collega’s die over elkaar struikelden.
’s Avonds stonden we bij een Novotel in de
buurt van Macon. Niet ver van de Autoroute du Soleil namen we een interview op
met de man die tien uur eerder slechts een nummer op mijn to-do-lijstje was. Tony Gallopin. Vanaf nu zal ik zijn naam niet
meer vergeten.
En de volgende keer maak ik ook een fatsoenlijke foto.
En de volgende keer maak ik ook een fatsoenlijke foto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.