Tour de France 2014

Tien jaar geleden maakte ik als cameraman mijn debuut in de Tour de France. Ik mocht mee voor het programma Studio Sportzomer, de Avondetappe. Het was 2004, het jaar van de gele Livestrong polsbandjes. Lance Armstrong behaalde zijn zesde Tourzege.

Mart Smeets sprak mij toe op de eerste avond in Brussel. Hij noemde me ‘rooky’, omdat ik nieuw was in de NOS Tourploeg. De presentator, die al de Tour versloeg toen ik nog geboren moest worden, adviseerde om mijn energie goed te verdelen. ‘Doseren, want Parijs is ver.’ Maar even later kwam de eindredacteur binnen met het verzoek of ik de volgende morgen al om half vier het opbouwen van de finishzone wilde filmen.

Overdag draaide ik reportages en ’s avonds stond ik achter een van de camera’s in zo’n schitterend uitgelichte Franse kasteeltuin. Van krachten sparen was, drie weken lang, geen sprake. Een renner wint de Tour misschien in bed, maar neem van mij aan dat dit voor een cameraman in de Ronde van Frankrijk niet geldt. Desondanks heb ik die hele Tour van 2004 met een glimlach tot ver achter de oren rondgelopen. Ik was zo blij als een kind in de snoepfabriek.

Twee jaar na mijn eerste Ronde van Frankrijk mocht ik weer mee. Nu voor het Sportjournaal. Het was 2006, de Tour van Floyd Landis. Die werd drie weken na de Tour uit het klassement geschrapt, omdat hij betrapt was op het gebruik van doping. Desondanks is de Tour de France in mijn ogen het allermooiste sportevenement op aarde. Het is een circus. Elke dag in een andere plaats, iedere nacht een ander bed. Overal waar je komt staat de boel op zijn kop. Voor het Tourcircus een stadje binnen valt is er niets van te zien en een paar uur na de start of de finish van de etappe is alles alweer verdwenen.

Ook voor de volgers van de Tour is het halen van de Champs Elysees een hele prestatie. Iedereen heeft zijn eigen logistieke uitdagingen en daarnaast moet je je werk doen in een heksenketel. Vlak voor de start heeft de pers even de gelegenheid om renners te spreken en direct na de finish een paar honderd kilometer verderop. Verder is het vooral reizen, inpakken, uitpakken, zoeken, uitvinden en ontdekken.

In 2010 (Contador) en 2012 (Wiggins) loste ik collega’s af en deed ik alleen de tweede helft van de Tour. Ik ben dus vier al keer in de Tour geweest en telkens in een even jaartal. Dan was er ook een EK of WK voetbal en extra vraag naar sportcameramensen. Vandaar ook dat ik dit jaar bij het maken van vakantieplannen stiekem rekening had gehouden met een Tourverzoek, maar vrij snel na het boeken bleek dat de NOS van mijn diensten geen gebruik zou maken. Een paar maanden geleden begreep ik dat de ploeg voor de Tour van 2014 al rond was.

Tot ik afgelopen zondagmiddag een telefoontje kreeg uit Frankrijk. Jeroen Stekelenburg belde met de mededeling dat zijn cameraman wegens privéomstandigheden naar huis moest. Hij zocht iemand die kon invallen. Natuurlijk had ik inmiddels andere klussen aangenomen en moest ik thuis overleggen, maar ik zag het zelf wel zitten. Rot voor mijn collega, maar ik was blij. Twee weken naar de Tour!

Dus nam ik dinsdagmorgen, na het plegen van heel wat telefoontjes en met dank aan een paar meewerkende opdrachtgevers, afscheid van mijn Lieve Lief en schattige kindjes. Daarna stapte ik in een auto om onverwacht af te reizen naar Frankrijk.