10 nummers

Niets blijft me bespaard. De ice-bucket, vijf dagen een zwart-witfoto en nu daagt Erik Kolner me uit om zonder nadenken tien muzieknummers te noemen die een belangrijke rol in mijn leven hebben gespeeld. En mijn probleem is dat ik dit soort lijstjes stiekem hartstikke leuk vind, dus daar ga ik weer.

Tien nummers. Niet perse mijn all-time favorites en zeker niet allemaal even goed, maar ze waren nadrukkelijk aanwezig op een bepalend moment in mijn leven. Hierdoor zijn deze nummers blijven hangen en een onderdeel geworden van mijn persoonlijke soundtrack.

Zal ik het ook toelichten?

Ja, ik denk dat ik daar niet onderuit kom.

Maar eerst de nummers: 

Janse BaggeBend – Sollicitere

Van Halen –Jump

U2 – Stillhaven’t found what I’m looking for

RobertoJacketti & the Scooters – I save the day

UB40 – Foodfor Thought

RollingStones - Satisfaction

Kaoma –Lambada

GoldenEarring – When the lady smiles

Guus Clemens– Köpke wie ’n töpke

LimburgsVolkslied

Mijn oude Limburgse vrienden en bekenden zullen gelijk het verband zien. Deze nummers verwijzen allemaal naar de meeslepende carnavalsfeesten in de Geleense Hanenhof, eind jaren ’80 en begin jaren ’90. Ik heb daar eerder al eens over geschreven. Mijn MAVO en HAVO jaren.

Het hele jaar kon ik me verheugen op die vier avonden in de Hanenhof. Eigenlijk deden we niet meer dan rondjes lopen op de muziek, gespeeld door een grote band op het podium, maar iedereen was er. De hele Geleense schooljeugd. Zo’n vijftienhonderd jongens en meisjes tussen de veertien en negentien jaar oud. Het was letterlijk om elkaar heen draaien. Een kokende, kolkende massa. Dansen en sjansen. Kijken wie er beschikbaar was en uitvogelen welke meisjes interesse toonden.

Ik heb voor het eerst gezoend in de Hanenhof. Het was op een carnavalsdinsdag. Als ik goed reken in 1987, even na middernacht. Het Limburgs Volkslied speelde ten teken dat het feest voorbij was en dat we weer een jaar moesten wachten. Verdrietig viel ik in de armen van een meisje met een plaatjesbeugel. Bloednerveus was ik, ondanks alle ‘sneeuwwitjes’ (7Up met een scheutje bier) die er op mijn veertiende nog behoorlijk in hakten. 

Een jaar later, carnaval 1988, scharrelde ik tijdens het jeugdcarnaval mijn eerste echte vriendinnetje op. Het mooiste meisje van de MAVO. Dit tot grote ergernis van een klasgenoot die dacht dat hij haar kon veroveren. Het meisje uit Spaubeek koos uiteindelijk (terecht) voor mij en dat voelde alsof ik de Europacup I gewonnen had. Tot ze het een paar maanden later, na de zomervakantie, uitmaakte en ik de rest van 1988 verdrietig moest wachten op carnaval 1989.

Volgens mij heb ik deze doldwaze dagen in de Hanenhof een jaar of vijf, zes bezocht. De laatste jaren met mijn grote vriend Rob, van wie velen dachten dat het mijn broertje was. Wij vonden de Limburgse carnavalsmuziek wel grappig, maar we gingen pas helemaal uit ons dak als de band nummers speelde van U2, The Golden Earring, Van Halen en natuurlijk de Rolling Stones.

Deze muziek maakt mij nog steeds vrolijk. Het zijn slechts tien nummers. Ik kan er nog veel meer opsommen, maar dat is niet de bedoeling. Ik hoop alleen dat Erik mij na het beluisteren van deze vreemde combinatie nog serieus kan nemen.