technisch onderzoek naar de GoPro-klojo

Het SD-kaartje in mijn hand is net iets groter dan een postzegel en twee millimeter dik. Tegenwoordig zijn de geheugenkaartjes alweer kleiner en is de capaciteit groter, maar dit kaartje komt uit een klassieke GoPro Hero. Er staan vijf files op. Ik steek het plastik plaatje in mijn laptop, want ik moet even iets uitzoeken.

De GoPro is een razend populaire action-camera. Je hebt de afgelopen jaren echt onder een steen geleefd als je nog nooit een filmpje hebt gezien dat met zo’n kleine videocamera is gemaakt. YouTube staat vol met stunts, die onder de meest uiteenlopende omstandigheden zijn gefilmd, dankzij deze waterdichte en spotgoedkope gadget. Qua formaat is een GoPro nog het beste te vergelijken met een luciferdoosje. De lens is behoorlijk wijd en de bediening idiotproof.

Met een paar simpele hulpmiddelen kan je een GoPro overal op of aan bevestigen. Op hoofd, schouders, knie en teen. Hij is eenvoudig te monteren op een fiets, motor of auto. Op je surfboard of onder een vliegtuigvleugel. Je kan het zo gek niet verzinnen. En ondanks het feit dat alles al is gedaan (in de vaatwasser en zelfs in een magnetron) blijft het resultaat verrassend leuk. De kwaliteit van de opnamen is verbluffend. Een GoPro filmt in moddervet HD, maakt als het moet ook foto’s en het ding is ideaal voor timelapse-opnamen. Geen programmamaker gaat nog op pad zonder. Wat dat betreft is hij uniek in zijn soort. Hij heeft nauwelijks vijanden.

Het merk bestaat pas sinds 2006 en wordt in Nederland gebruikt vanaf 2009 of 2010. Mijn ‘Hero’ uit 2011 is op de tijdlijn van de firma GoPro alweer een prehistorisch apparaat, maar waarom zou ik een nieuwe kopen als deze, na alle gekke stunts die hij heeft overleefd, nog steeds uitstekend functioneert? Op een dag zal hij onvermijdelijk sneuvelen en dat is dan een mooi moment om een nieuwe aan te schaffen.

Afgelopen zondag heb ik mijn GoPro voor het laatst gebruikt. Wielrenner Lars Boom verkende in alle vroegte het parkoers van de Tourproloog in Utrecht. Met een zuignap had ik de kleine camera bevestigd op de motorkap van een volgauto. Naast mijn GoPro stond ook een camera van RTV Utrecht, eentje van de organisatie en er was een 4K-camera gemonteerd die speciale opnamen maakte voor een nog te ontwikkelen computerspel. De Skoda was een audiovisuele kerstboom.

Zoals gezegd staan op het geheugenkaartje vijf bestanden. Tot zover is er geen vuiltje aan de lucht. Alleen ging het inladen van deze files sneller dan verwacht. Daarom controleer ik de grootte van de videoclipjes. Bits en Bytes. Het zijn vier korte filmpjes en slechts één langere track. Dat klopt niet. Er horen twee grote bestanden op dit SD-kaartje te staan en drie korte testjes. Lars Boom heeft immers twee rondjes gefietst.

Ergens is iets mis gegaan.

Ik bekijk de beelden.

Het leuke van de GoPro is het feit dat bijna elk clipje begint met een shot van degene die de camera aanzet en het eindigt meestal ook met iemand die in beeld loopt en een hand die naar de shutterknop boven de lens reikt. Zo kan ik prima herleiden waar het fout ging en wie de boosdoener is.

Arjen, de geluidsman, zet de camera aan. Check! Dan kom ik zelf in beeld en ik zet de camera weer uit. Om accu te sparen. Ik zet de camera ook weer aan. En uit. En aan. Check.

Aan het eind van de derde clip staat een jongen in beeld die ik herken. Het is een cameraman die daar ook aan het werk was. Zijn GoPro stond naast de mijne. Toch is het alsof hij naar mijn apparaatje kijkt. Je ziet hem denken dat er iets mis is. Een verbaasde blik. Hij steekt zijn arm uit, twijfelt en trekt zijn arm terug. Even doet hij een stapje naar achteren. Hij wrijft aan zijn kin, wil weg lopen en draait zich resoluut weer om. Dan komt zijn arm dichterbij en stopt de opname.

Die gast heeft mijn GoPro uitgezet!

Ik herinner me dat deze cameraman na afloop van het eerste rondje van Lars Boom bij de auto met de GoPro’s stond. Hij had een warrig verhaal. Dat je niet goed op mijn GoPro kon zien of hij liep of niet. Ik keek op het display en zag de cijfertjes knipperen. De camera liep. Ik zette hem uit. Dat was clip vier.

Nadat de GoPro-klojo mijn camera aan het eind van de derde clip heeft uitgezet, iets meer dan een minuut nadat ik de opname had gestart, zie je dat de persoon in kwestie hem ook weer aanzet. Hij kijkt verschrikt in de lens. De auto staat inmiddels op een andere plek en Lars Boom staat verderop in beeld een beetje uit te hijgen.

Het hele eerste rondje is niet opgenomen! We zijn twintig minuten kwijt.

Dan kom ik rustig in beeld gelopen. Je ziet de hierboven beschreven conversatie tussen hem en mij, dat ik het display check en de camera weer uit druk. Ik wist toen nog niet dat hij met zijn tengels aan mijn spullen had gezeten en leefde in de veronderstelling dat het apparaatje de hele tijd gelopen had.

Doodleuk zei ik tegen de bezorgde collega dat hij zich niet druk hoefde te maken. Ik vond het een vriendelijke kerel en stelde het zeer op prijs dat hij zich zorgen maakte over het feit of mijn apparaatje wel of niet gelopen had. Hij reageerde behoorlijk opgelucht. Hij moet op dat moment geweten hebben dat hij de camera had uitgezet, maar heeft niks gezegd. Waarschijnlijk niet gedurfd. Wel stom, want onomstotelijk bewijs staat op mijn geheugenkaartje.

Ik heb de camera weer aangezet en het tweede rondje van Lars Boom is van begin tot eind opgenomen. Overigens heeft de verslaggever van Studio Sport in zijn montage helemaal niets hoeven te gebruiken van de GoPro, omdat ik meer dan voldoende beelden met de gewone camera heb kunnen maken, maar dat terzijde.

Desalniettemin ben ik wel op zoek naar de meneer die afgelopen zondag mijn camera heeft uitgezet. Niet om hem verrot te schelden, want ik geloof dat hij oprecht, uit zorg en met de beste bedoelingen heeft gehandeld, maar ik wil hem wel vriendelijk en dringend verzoeken om de volgende keer van mijn spullen af te blijven.

Misschien is dat een wijze les voor iedereen. Bij twijfel altijd even de persoon in kwestie erbij roepen. Zeker in mijn geval. Ik bijt niet! Alleen in het ergste geval schrijf ik een blog over je.

N.B.
Vannacht heb ik bovenstaand verhaal op deze weblog geplaatst en vanmorgen voor elf uur had ik al een bericht van de betreffende collega. Duizend maal excuses natuurlijk.
We hebben elkaar later ook nog uitvoerig gesproken. Hij heeft inderdaad met de allerbeste bedoelingen iets heel onhandigs gedaan, niet tijdig aan de bel getrokken en daar inmiddels ontzettend veel spijt van. Het is hem vergeven.
De actiefoto met het flauwe zwarte balkje heb ik dan ook verwijderd. Deze blog laat ik staan ter lering en vermaak.