en toen ging het regenen

Inmiddels ben ik ‘pleinwacht met enige ervaring’. Ik weet welke doerakjes ik tijdens de middagpauze op Daltonschool Apollo11 in de smiezen moet houden. Ken mijn pappenheimers steeds beter. Ik weet met welke kinderen je een grappig praatje kan maken en heb door wie het liefst aan mijn been hangt. Langzaam leer ik de namen.

Elke week is er wel een nieuwe Mathijs of Youp die zijn knie schaaft. De vaste voetballers op het schoolplein moet je sowieso in het oog houden. Ze denken allemaal dat ze Mark van Bommel zijn; inclusief gebaartjes, gemopper en geklaag. Het gaat lang goed, maar zo nu en dan slaan bij een kleine Zlatan of Suárez de stoppen door.  

Ik loop nu ruim een half jaar mijn rondjes. Iedere dinsdagmiddag, tussen twaalf en een. Hier en daar spreek ik iemand vermanend toe, ik troost met een grapje, schouderklop het kind dat wat aandacht kan gebruiken en ik laat ze indien nodig een hand geven en ‘sorry’ zeggen. Aan het eind van het uur spring ik met een voldaan gevoel weer op de fiets. Dan ben ik een gelukkige ‘pleinmoeder’ en vraag me af waarom de ouders niet in de rij staan voor deze grappige functie.    

Er zitten ruim tweehonderd kinderen op deze basisschool. Toch is het elke week weer sprokkelen om een paar vaders en moeders te vinden die een uurtje willen surveilleren. Best jammer, want straks moet de school een commercieel bedrijf in de arm nemen en kunnen alle papa’s en mama’s hun portemonnee trekken, terwijl het zo’n kleine moeite is. Kennelijk is iedereen drukker dan ik.

Afgelopen dinsdagmiddag ging het halverwege het buitenspeeluurtje regenen. Niet een beetje, maar onweer met harde donder en plotseling hele dikke druppels. De groepen drie tot en met acht stoven naar binnen. Alleen de pleinwachten, die de laatste enthousiastelingen naar binnen moesten bonjouren, werden kletsnat.

Ik vluchtte uiteindelijk het kleutergebouw binnen. Daar stonden die arme hummels net hun jasjes aan te trekken. Hun pauze moest nog beginnen. En ook de pauze van juf Robin. Die had volgens mij wel een kopje thee verdiend en dus vroeg ik of ik iets voor haar kon betekenen. Net toen ik adem haalde om te vragen of ze met of zonder suiker wilde, drukte ze me een voorleesboek in mijn handen. Heel blij zei ze tegen de kinderen dat de papa van Imme het verhaal van ‘Beer is jarig!’ voor zou lezen.

Ook goed.

En ik dacht: ‘Dat doe ik wel even!’

Even later zaten twintig kleuters om me heen. Stuk voor stuk super zoete jongetjes en meisjes, maar als groep is het opeens een vrij machtig gezelschap. De juf zei nog dat ze geen klachten wilde horen, maar nog voor ze het gebouw goed en verlaten had begon het grote uittesten van de papa van Imme.

Opeens moesten ze allemaal plassen. Tien man tegelijk. Natuurlijk wist ik niet wie het eerst zijn vingers had opgestoken. Ook wist ik niet dat ze één vinger opsteken om iets te vragen en twee vingers als ze naar het toilet moeten.

Vervolgens begon ik op de verkeerde pagina van het boek. ‘Dit kennen we al!’ riepen ze massaal. Dat ik er even in moest komen bleek geen argument. De jongens vonden het sowieso een ‘heel saai’ verhaal. Jesper legde zijn hoofd demonstratief op de schoot van Stein. Luc stond op om hem weer wakker te kietelen. Naast me viel iemand van zijn stoel. De meisjes Emma, Jaia en Nikki wilden na elke zin die ik gelezen had iets toevoegen aan het verhaal. Een eigen ervaring.

Uiteindelijk was ik de enige die wilde weten hoe het afliep met de verjaardag van Beer en de cadeaus die Muis allemaal gekocht had. De rest van de kring zag in alles een aanleiding om herrie te maken. Op het hoogtepunt schreeuwden ze allemaal in koor: ‘STIL ZIJN! STIL ZIJN! STIL ZIJN!’ En ik was alleen maar bang dat uitgerekend op dat moment Juf Robin terug zou keren.

Ja, stiekem hoopte ik ook wel weer dat ze snel terug zou komen, want ik had geen flauw idee hoe ik deze bende aan het luisteren kon krijgen. Alleen een eigen verhaal over Pino en Tommie van Sesamstraat maakte even indruk. Heel kort dan. Daarna besloten Jesper en Stein dat het droog genoeg was om toch nog even naar buiten te gaan. Gelukkig wist mijn dochter Imme ze te overtuigen van het feit dat dit niet het geval was.

Geheel per ongeluk heb ik een paar keer harder geroepen dan me lief was. Ook dat zette weinig zoden aan de dijk. Gelukkig stond na een klein half uurtje de juf weer bij de deur. Hé hé…

Ik kon niets anders doen dan een diepe buiging voor haar maken.

Wel wil ik voorstellen dat alle ouders een paar keer per jaar verplicht moeten invallen. Een half uurtje is genoeg. Dan lossen we niet alleen het pleinwachtprobleem op, maar krijgen we ook (nog) meer respect voor al die mensen die zich kapot werken in het onderwijs en zeuren we nooit meer over de zogenaamd lange vakanties van alle leerkrachten.