een mop

Als al mijn collega’s zouden bloggen was er geen beginnen aan. Elke dag een gek verhaal maal ik-weet-niet-hoeveel-cameramensen. Zoveel avonturen, dat is niet te beschrijven. Laat staan dat je het allemaal zou kunnen lezen. Toch zou het de moeite waard zijn om eens een bloemlezing te maken van de sterkste cameramanverhalen, want wij maken wat mee…

Neem het Mega Piratenfestijn in het Arnhemse Gelredome, afgelopen zaterdag. Een jaarlijks terugkerend uitje voor een stuk of negen cameramensen, die zich na afloop telkens weer gebroken afvragen wat er toch zo leuk is aan vier en een half uur volksmuziek. Een jaar later staan ze allemaal weer te trappelen als deze klus gepland wordt.

Ik ben persoonlijk geen fan van Marianne Weber, Sieneke en Monique Smit. Laat staan dat ik warm loop voor Roy Donders, maar zo’n avondje gooien en smijten met een schoudercamera tussen het gewone volk is buitengewoon vermakelijk. Ik heb me kapot gelachen. Meisjes die huilend ter aarde storten als Thomas Berge naar ze zwaait en die dan ook nog abusievelijk ‘Chiel!’ naar hem roepen. Volwassen mannen die moeten huilen om de liedjes van Jannes. Of dames die staan te gillen alsof Mick Jagger zelf het podium betreedt, terwijl er ene Tim Douwsma staat te zingen. Ik vind dat leuk.

Wel sloeg iemand keihard op mijn neus toen ik, tijdens het vrij vals gezongen Una Paloma Blanca, tussen de dranghekken en het podium met mijn camera achter George Baker aan holde. Een vrolijke vent zwaaide uitbundig met zijn gespierde armen en ik kwam hard door de bocht. Het was een ongeluk, maar het deed wel zeer. In een eerste reflex wilde ik ook omkeren en hem vragen of hij niet kon uitkijken, maar toen zag ik dat hij veel sterker was dan ik en besloot ik in al mijn wijsheid om er luchtig over te doen.

Collega Guido Breedveld had op dat moment iets heel anders aan zijn fiets hangen. Of, liever gezegd, aan zijn telelens. Hij stond op een klein podiumpje midden in de zaal, achter een grote camera. Zo’n camera met een enorme glasbak ervoor. Vanuit een ooghoek zag hij iemand zwaaien met een stok. Even later werd het beeld in zijn viewer zwart en daarna behoorlijk wazig. Hij keek naast zijn camera en zag dat een iemand een mop in zijn handen hield. Een poetsmop, welteverstaan. Daarmee had deze grapjas voor de gein even de lens van mijn collega gepoetst. Lachen!

Wie neemt er in vredesnaam een mop mee naar een concert? Of wie had dit ding in een hoek laten staan?

Nu was de lens van mijn collega buitengewoon smerig. Hier bleek geen lensdoekje tegen bestand. Dit kon alleen worden opgelost met Glassex, water en theedoeken. Camera 3 was even uitgeschakeld. Assistenten werden opgeroepen. Guido kon niet anders dan door de intercom melden dat hij last had van een flauwe mop. Een nogal ongeloofwaardig verhaal, dat realiseerde hij zich ook.

Ik moest gelijk denken aan Ramon, die vier jaar geleden bij hetzelfde feest last had van een laars. Hij kreeg een dameslaars naar zijn hoofd geslingerd en na afloop is niemand dat ding komen opeisen. Als het goed is staat die laars nog in het ‘museum’ van FacilityHouse, tussen allerlei andere vreemde trofeeën die je overhoudt aan het maken van televisieprogramma’s. En we hebben overwogen om ook de mop mee te nemen voor het museum, maar uiteindelijk besloten om hem toch te laten liggen. Het was namelijk een hele vieze mop...