focus

Wanneer je, zoals ik, de mond vol hebt over het functioneren van anderen, is het wel zo handig als je eigen werk in orde is. Zeker op een dag waarop je een column publiceert over regisseurs. Ik was me daar van bewust, gisteren bij de verkiezing van de Politicus van het Jaar, vanuit de Boterwaag in Den Haag. Tijdens de live-uitzending voor 1Vandaag stond ik behoorlijk op scherp. Gefocust tot vlak voor het einde.

Op het moment waarop Gijs Rademaker, chef Opiniepanel van 1Vandaag, bekend ging maken wie was verkozen tot Politicus van het Jaar en hij nog eenmaal opsomde wie de genomineerden waren, zakte ik door het ijs. Ik moest de close-up maken van de heren politici: Pechtold en Timmermans. Geert Wilders was er niet.

Natuurlijk ging het snel. Maar ik moet ook toegeven dat het minder spannend was dan je zou denken. We wisten allemaal wie de prijs gewonnen had. Veel excuses heb ik niet. De scherptediepte was niet groot, maar ook dat hoort erbij. Daar moet je als cameraman mee kunnen dealen. Zeker met 21 jaar ervaring.

En toch ging het mis. Heel even. Op het moment dat de regisseur ‘CAMERA 2!’ riep zag ik dat mijn shot van Alexander Pechtold net niet helemaal scherp was. Als ik een seconde langer had gekeken, wist ik ook waar de scherpte wel lag. Net achter de oren van de D66 voorman. Nu draaide ik aan de focusmolen op het moment waarop mijn beeld in de rechtstreekse uitzending geschakeld werd en al heel snel had ik door dat ik de verkeerde kant op schroefde.

Je moet weten dat op de statiefpoken, waarmee je als cameraman een studiocamera vast houdt, een zoom remote zit (voor in en uitzoomen) en een draaiknop voor de scherpte. Dat noemen wij de focusmolen. Draai je van je af, dan verleg je de scherpte naar achteren en als je naar je toe draait, dan haal je de scherpte naar voren. Ik had dus naar me toe moeten draaien, maar schroefde van me af.

Een meneer met bril die achter de politicus stond kwam haarscherp op tv. Vanuit de regiewagen hoorde ik een soort van ‘Oeps!’ Mijn hart sloeg een keer over. Zo’n moment is killing, natuurlijk.

Ik probeerde het nog te herstellen, maar toen was mijn scherptedieptepunt alweer voorbij. De presentator ging verder met de volgende genomineerde. Het beeld van CAMERA 2 werd weg geschakeld. Ik moest snel een shot maken van Frans Timmermans. Bij voorkeur WEL scherp.

Mijn avond was verpest. Ik was er goed ziek van. Dat kan je overdreven vinden, maar een beetje cameraman wil het nou eenmaal graag goed doen en scherpstellen behoort in principe tot de basisbeginselen van het vak.

Ik vraag jullie om nu niet allemaal op Uitzending Gemist te zoeken naar dit fragment op 46 minuut 25, in het programma van gisterenavond, maar ik heb het zelf zojuist wel even gedaan. Het was minder ernstig dan ik oorspronkelijk dacht. Het gaat om een shot van slechts 3 seconden en Pechtold is nog herkenbaar, maar fraai is het zeker niet. Vooral niet, omdat tegenwoordig iedereen zit te kijken op televisietoestellen met een beeldschermdiagnoaal van meer dan 50 centimeter. Dan valt het wel op.

Dus ga ik me een potje zitten schamen. Dat is namelijk ook een onderdeel van het vak cameraman.