ik heb een bowlingbaan

Er zijn van die dagen waarop het niet ter zake doet of je een beetje creatief kan kadreren. Dagen waarop het er niet toe doet dat je snel scherp kan stellen of accuraat anticipeert op de gebeurtenissen voor je lens. Soms is het belangrijker dat je als cameraman een lekkere ‘strike’ in huis hebt. Ik noem maar wat.

Vanavond overnachten we met een grote ploeg tv-werkers in Hotel Van der Valk te Drachten en in de kelder zit een bowlingcentrum. Het is inmiddels traditie dat we hier gaan bowlen met de hele clan. Iedereen weet dat. Afhaken staat min of meer gelijk aan het afzeggen voor een volgende schaatsklus in Thialf.

Laat ik nou totaal niks met bowlen hebben. Ooit als kind heb ik hard een bowlingbal tegen mijn eigen hoofd geworpen en los van het feit dat dit behoorlijk zeer deed ben ik nog steeds getraumatiseerd, omdat iedereen op het kinderfeestje van Marinja (in 1984) mij keihard uitgelachen heeft.

Het vorig jaar ben ik hier ook uitgelachen. Toen had de meerderheid van de crew echter zoveel gedronken dat mijn belabberde gebowl waarschijnlijk niet is blijven hangen. Er waren bovendien anderen die de aandacht op zich wisten te vestigen. Maar vandaag had Marc andere verplichtingen…

Dus toog ik met mijn ziel onder de arm richting lobby. Ik zei nog dat ik hoofdpijn had, maar dat telde niet. Moe, ziek, zwak en misselijk bleken ongeldige excuses. Het aantrekken van die debiele bowlingschoenen was onvermijdelijk.

Gelukkig kwam ik terecht in een goede groep. Ik voelde me enigszins veilig tussen de altijd vriendelijke Bart, Bart, Leon en Ramon. Het leuke van bowlen met collega’s is ook dat je ze eens op een andere manier leert kennen. Aan de andere kant is het frustrerend om te ontdekken dat sommige jongens werkelijk overal talent voor hebben, terwijl je zelf geconfronteerd wordt met je eigen beperkingen.

Het ging aanvankelijk nog niet zo slecht. In de eerste worp gooide ik (per ongeluk) een ‘strike’. Toen leek het even ergens op. Even later, ik zat nog aan de cola, gooide ik ook nog een ‘spare’, maar daarna was mijn geluk op. Het kwam aan op souplesse, kracht, precisie en doelmatigheid. Ik zag dat mijn collega’s stuk voor stuk in staat bleken om het er op zijn minst professioneel uit te laten zien. Zelfs mislukte ballen gaven zij glans door een goede glij met die bowlingschoenen over de gelakte parket.

Het goede nieuws is dat ik niet hardop ben uitgelachen. Natuurlijk zag ik hier en daar wel iemand smiespelen, maar ze hebben me gespaard. Dat waardeer ik enorm aan deze groep. Kennelijk realiseerde iedereen zich dat mijn gedeukte ego geen extra krassen meer kan gebruiken. Het wordt morgen in Thialf al zwaar genoeg met een verrekte arm en een verdraaide rug.

Ik ga nu maar gauw slapen. Over een paar uur begint weer een nieuwe dag en gegarandeerd heb ik dan toch een kater. Heus niet omdat ik zo veel gedronken heb, maar omdat ik me dan realiseer dat ik bowling technisch alweer finaal door de mand ben gevallen en dat half Hilversum nu definitief weet dat ik écht onhandig ben.