Per
ongeluk zapte ik deze week langs een herhaling van RTL Boulevard. Ik hoorde Albert Verlinde iets zeggen over Frans Bauer en de
begrafenis van diens vader. Hij had het over 'Een besloten afscheid'.
Op de
redactie van Boulevard hadden ze getwijfeld over het uitzenden van de beelden,
maar ze hadden de volkszanger gesproken. Hij wist er van... Zoiets. Verlinde:
'Ik vind het wèl goed dat we het uitzenden en Frans weet er ook van.'
En
toen zag ik het shot van Frans Bauer die bij de ingang van een kerk intens
verdrietig staat te zijn. Een schokschouderende man die zijn hoofd in zijn
handen verbergt. Iemand die het echt even te kwaad krijgt. Pianomuziekje er
onder voor de dramatiek.
Het
was een beeld dat ik niet had hoeven zien. Als Verlinde had verteld dat onze Frans
heel verdrietig was bij de begrafenis van zijn vader, dan had ik het direct
geloofd.
Nu zag
ik de Bauertjes in de deuropening van de kerk in Fijnaart. Bovenaan het
trappetje. Ze wachtten op de aankomst van de rouwauto, maar het leek alsof ze even moesten poseren voor alle fotografen en cameramannen. Een
persmomentje.
Mijn cameracollega van RTL Boulevard (geen idee wie dit gedraaid
heeft) stond naast de familie. Ook op de bovenste trede, bij de ingang.
Bovenop het nieuws, zullen we maar zeggen. Vol in het (ge)zicht van de
verdrietige zanger en zijn familie. En inzoomen op de tranen! Zo ver als de
groothoeklens kon gaan.
Ik
ben echt wel wat gewend als het gaat om de drang van cameramensen en
fotografen. We willen altijd vooraan staan, maar in dit geval was ik toch
verbijsterd. Hèt schoolvoorbeeld van hoe het (volgens mij!) niet moet.
Bij
het zien van zulke beelden denkt de gemiddelde kijker inmiddels dat het heel
normaal is. Die realiseert zich niet dat de audiovisuele papparazzi letterlijk
op de tenen van de familie, vrienden en bekenden van de overledene staat. Je
ziet een shot waarbij het lijkt alsof de camera direct achter de familie aan de
kerk binnen loopt. In het setnoise hoor je de fotocamera’s ratelen alsof het
machinegeweren in zijn. Het enige wat nog ontbreekt is een point of view vanuit
de kist. Een onboard-camera.
De
‘reportage’ bij RTL Boulevard zag er uit alsof de telelens nog uitgevonden
moest worden. Wat is er op tegen om met z’n allen netjes achter het hek te
blijven? Op zo’n 20 meter afstand. Camera op statief en netjes een
sfeerimpressie op afstand maken. Dan wordt filmen en fotograferen weer een vak,
in plaats van stofzuigen in de wijdste stand, alles scherp en met je glasbak
alleen een beetje naar links en rechts schijnen.
Natuurlijk
heb ik makkelijk lullen. Ik was er niet bij. Alle andere fotografen en
cameramensen stonden ook helemaal vooraan. De concurrent van Shownieuws was
wellicht nog erger. Dat heb ik niet meer gezien. Waarschijnlijk zei de
verslaggever dat hij nog wel wat verder naar voren kon. En Fransje Bauer is
normaal gesproken toch ook niet vies van de camera? Het was waarschijnlijk
allemaal keurig afgesproken. Maar toch.
Ik
word heel verdrietig van dit soort beelden. Hyena’s zijn we.
Omdat iedereen het doet kunnen we niet anders. Als iemand al het initiatief
neemt om een en ander te organiseren, dan duikt op het laatste moment toch
altijd weer iemand naar voren en volgt de rest.
Maar
hoe dicht kan je er bovenop staan? Dit was echt ver over de grens. Vind ik…
Na
het filmpje zei Albert Verlinde ook nog: 'We hebben contact gehad met Frans en
ik denk dat het heel goed is als iedereen hem de komende tijd met rust laat...'
Tuurlijk.
Waar is de tijd dat je als cameraploeg na afloop van een begrafenis complimenten van de familie kreeg omdat je zo ongezien en ongemerkt een mooie reportage had gemaakt. (Na de begrafenis van Koos Rietkerk, oud VVD politicus, februari 1986) Je hoeft niet vooraan te staan om er een mooie, ingetogen reportage te maken.
BeantwoordenVerwijderen