Noorderslag

Toneelspelen kan ik ook al niet. Als ik zie welke camera ik ga doen tijdens Noorderslag ben ik even licht teleurgesteld. Het is Camera 3, de draadloze camera. Ik reageer net niet enthousiast genoeg en dus vraagt Arjen of ik er wel zin in heb. Ik zeg ‘Ja’ en probeer vrolijk te kijken, maar ondertussen denk ik: ‘Nou, liever niet…’

Ik had me zo verheugd op het filmen van bandjes. Nu vrees ik dat het een hele lange avond met allemaal gedoe en zonder muziek zal worden.

Professioneel zet ik de knop om. Ik heb nog een paar uur om me voor te bereiden op de lange, zware klus. Het begint met het vinden van de camera. Arjen geeft een korte rondleiding langs alle ontvangstpunten en legt uit waar de zender van de camera bereik heeft en waar we geen optimale ontvangst hebben. Het komt er op neer dat ik in principe overal kan komen. Ik moet alleen nog even uitvogelen wat me precies te doen staat. Er is geen regiebespreking en ik zie verschillende lijstjes, maar gelukkig ontdek ik al snel dat opnameleider Tjapko Bink deze avond mijn steun en toeverlaat zal zijn.

Nu nog een lampje op de camera, backfocus controleren, uitvinden hoe het zit met audio, een portofoon voor de intercom, uitzoeken wie mijn assistent zal zijn, een handig plekje vinden voor de accu’s en iets fabriceren dat lijkt op een regenhoes. Een hapje eten en dan ben ik helemaal klaar om mezelf in de Noorderslag te werpen.

We zijn nog geen kwartier bezig en ik moet al toegeven dat ik een kanjer van een inschattingsfout heb gemaakt. Ik heb (alweer) de allerleukste camera van de avond toebedeeld gekregen. We vliegen van hot naar her. Ik kan overal bijspringen, heb een paar fijne momentjes waarop het écht moet gebeuren en sta al snel mee te draaien bij het eerste optreden van de avond. Guus Meeuwis zingt ‘Is dit alles?’ Ik film dansende meisjes die luidkeels meezingen. Zelf brul ik het hardst en hoop maar dat de cameramicrofoon niet open staat.

Dit wordt een feestavond!

Na het optreden van Guus hollen we naar de studio. Dan naar een interview met Michiel Veenstra, een volgend optreden, een aankondiging met Giel Beelen, een kort gesprekje, weer een stukje muziek, interviews met Jett Rebel en Typhoon, ik spring bij in de studio en dan wordt de winnaar van de Popprijs 2014 bekend gemaakt.

We zijn gewaarschuwd voor de beruchte Noorderslag-bierdouche. Bij gebrek aan regenhoes trekken we een plastic zak over de peperdure camera. Dat is niet ideaal, maar wel effectief. Ook vanavond gaat mijn stelling op, dat de beste regenhoezen worden gefabriceerd door vuilniszakkenfabrikant Komo. Zelf krijg ik van mijn briljante assistent een wegwerp poncho. Super slim van de attente Robbin, die mij de hele avond al op de voet volgt met een verse accu, een grote filmlamp en flesjes water. Hij krijgt een vette pluim van een volwassen kerel die in de Oosterpoort, binnen dus, in een plastic poncho loopt en zal wel denken...

Maar vlak voor de bekendmaking van de popprijs besluit ik om helemaal niet vooraan te gaan staan. Waarom zou ik? Daar staan al een paar camera’s en ik kan van achter uit de zaal misschien nog een mooi totaal maken. Bovendien raakt mijn haar altijd zo in de war van bier.

Jan de Roode, de regisseur, vraagt tijdens Giel’s tirade tegen de bierdouche nog waar camera 3 nou precies is. Ik laat zien waar ik sta. Het wordt volgens mij niet helemaal begrepen, maar ik krijg de indruk dat hij er ook op vertrouwt dat ik de juiste keuze maak. Dit is voor mij en mijn camera even de beste optie.

Direct nadat Ilse de Lange helemaal onder het bier is gegooid baan ik me een weg naar voren. Nog voordat The Common Linnets het eerste nummer hebben ingezet sta ik alweer op de gewenste plek tussen het publiek en het podium. De band knalt. Wij knallen.

Hoewel we dit programma met een heel grote groep maken heb ik toch ook een beetje het gevoel dat dit mijn avond is. Als een vliegende keep duik ik in alle gaten. Zeker niet alle ballen houd ik tegen en gaat niet allemaal even sierlijk, maar voor mijn gevoel zitten er aardige reddingen tussen.

Hoogtepunt is een ‘loopje’ met Ilse de Lange en haar band, van de kleedkamers naar het NOS-studiootje in de foyer. Dwars door de menigte. Ik loop achteruit en wordt begeleidt door Tjapko en Robin. Daarvoor loopt een klein legertje beveiligers. De mensenmassa splijt als een rode zee uiteen en zonder kleerscheuren arriveren we bij de bank van Herman van der Zandt.

Helemaal aan het eind van de avond herhalen we dit kunstje. Nu lopen Giel, Michiel en Herman van de studioplek naar de achterkant van het podium in de grote zaal. Herman mag Jett Rebel aankondigen. Een extra hindernis voor mij is het microfoonsnoer. Daarover heb ik me vooraf enigszins zorgen gemaakt, maar als puntje bij paaltje komt lijkt het alsof deze avond alles vanzelf gaat.

Het is half vijf geweest als ik op mijn zachte hotelkamerbed plof. Ik ben kapot, maar slapen lukt niet direct. Ik lig nog even te stuiteren. Ondertussen realiseer ik me dat ik nooit meer mag twijfelen aan de camera die mij wordt toebedeeld. Het komt namelijk altijd goed.