lee kum lee

In mijn wilde jaren, lang lang geleden, was het motto: ’s Avonds een vent, ’s morgens een vent.

Tenminste dat vond mijn moeder. Op zondagochtend bij het ontbijt had ik dan een giga kater. In gedachten zat ik nog bij de avond er voor, maar ik was er. Fysiek aanwezig, al was ik op die momenten niet altijd het zonnetje in huis. Later leerde ik pas echt hoe je nachten moest doorhalen. Tussen mijn 20^e en mijn 30^e kon ik dat als de beste.

Tegenwoordig is het motto: ’s Avonds een cameraman bij de uitslagenavond in Flevoland, ’s morgens een papa.

Hetzelfde uitgangspunt; een te korte nacht. Al is het toch even anders wakker worden met de twee mooiste, liefste en leukste kinderen van de hele wereld op je hoofd, in plaats van met een kop vol drankellende. 
Inmiddels weet ik ook waarom ik tussen mijn 20^e en 30^e zo goed in staat was om de nachten door te halen. Dat was niet om de kas van Café Schiller te spekken, maar omdat je rond die leeftijd kleine kinderen behoort te krijgen. Dat heeft God of de moedertje natuur zo bedacht. Alleen wist ik dat toen nog niet.

Nu fiets ik, na vier uurtjes slaap, met een hoofd vol watten door De Meern. Ik slinger een beetje achter twee schattige kinderfietsjes aan en moet nog bedenken wat we vanavond zullen eten. Voor mijn gevoel heb ik een deel van mijn alertheid achtergelaten in het Provinciehuis te Lelystad.

Op school gaat alles nog goed. Dat komt vooral omdat de kinderen inmiddels exact weten wat de bedoeling is. Bij Albert Heijn moet ik het helemaal zelf doen. In al mijn wijsheid besluit ik een papiertje met een willekeurig recept uit het daarvoor bestemde rekje te nemen.

Het is net half negen geweest als ik me realiseer dat op zoek ben naar Choisum. We eten vanavond Dan Dan-Noedels met Choisum. Knoflook weet ik wel te vinden, het gehakt ook. Honing en sojasaus  hebben we nog. De rauwkost ‘zoetepaprikamix’ (galgje) heb ik snel te pakken. Zelfs de Choisum ligt op de plek waar ik hem verwacht. Het scheelt dat daarvan ook een foto op het kaartje staat. Het is vervolgens even zoeken naar de noedels. Die zijn verstopt. Uiteindelijk tref ik een pak rijstnoedels (nog nooit van gehoord) van Suree in het onderste vak bij de Oosterse producten. Ik heb alleen nog Chiu Chow chili-olie nodig. Een pot van 170 gram, geproduceerd door de firma met de dubieuze naam Lee Kum Lee.

Ik zoek me een ongeluk. Was ik maar zo’n man die gewoon in zijn nest blijft liggen en die dit soort zaken ongegeneerd aan moeder de vrouw over laat. Ik heb ook geen idee wat ik precies zoek. Ik zoek bij de olie, bij de pepers, bij de sambal. Bij de potjes, blikjes, flesjes en kartonnetjes. Zorgvuldig speur ik het hele rek af. Van voor naar achteren en weer terug. Het kan toch niet waar zijn dat ze bij Albert Heijn een recept ophangen en dat ze dan stiekem een van de ingrediënten niet verkopen?

Ik word gek. Die korte nacht breekt me op. Ik zou bijna wensen dat ik weer lekker veilig in Lelystad achter mijn camera stond te wachten op de verkiezingsuitslagen in Urk.

Ik haal er een mevrouw van de winkel bij. Zij grijpt mijn briefje en loopt naar achteren. Het duurt en het duurt. Ondertussen zoek ik verder.

Mijn opa was de eerste filiaalmanager van Albert Heijn in Geleen. Geen kwaad woord dus over deze supermarktketen, maar als nu, na een kleine twintig minuten zoeken, blijkt dat ze de Chiu Chow chili-olie niet hebben dan zwaait er wat. Ik sleep ze voor de rechter!

De hoogste baas komt erbij. Hij heeft mijn briefje in zijn hand en biedt gelijk zijn excuses aan. Ze verkopen de producten van Lee Kum Lee helaas niet in dit filiaal.

Ik ben naar huis gefietst en weer in bed gekropen.

’s Avonds een vent, ’s ochtends een huisvader. Ammehoela!

Dit was bovendien de laatste keer dat we iets eten van een van de Albert Heijn recepten! Vanavond schotel ik Dan Dan-Noedels met Choisum voor, zonder Chiu Chow chili-olie. En oh-wee als ik straks iemand hoor zeggen dat het niet pittig genoeg is...