column Broadcast Magazine

In Broadcast Magazine van de maand juni staat alweer de derde aflevering van mijn serie 'Van de Vloer' met telkens een portret van een bekende onbekende. Deze maand een interview met camera collega en Steadicam-operator Job Scholtze. Wie dit verhaal wil lezen moet een tijdschrift zien te bemachtigen. Mijn maandelijkse column Point of View uit Hét Mediavakblad kunnen jullie hier stiekem ook lezen...

“Hebben jullie geen ontheffing?” vroeg het meisje van de redactie. Ze was bloedserieus.

“Nou eh... nee,” antwoordde de geluidsman. “Zoiets moet je vooraf regelen.”

Even bleef het stil op de achterbank van de camerawagen. Ondertussen zochten de cameraman en geluidsman naarstig naar een plekje om te parkeren in het centrum van de grote stad.

Na een half minuutje:

“Ik begrijp eigenlijk niet zo goed waarom er geen ontheffing is geregeld...”

Je hoefde niet paranormaal te zijn om de gedachten van de cameraploeg te lezen. De geluidsman, achter het  stuur, probeerde zich in te houden, maar dat lukte niet helemaal.

“Wie had zo'n ontheffing moeten regelen, denk je?” Hij floepte het eruit. Zijn toon bleef zo vriendelijk mogelijk, maar een lichte vorm van irritatie hield hij niet verborgen.

De tijd begon te dringen. Zoals vaker tijdens draaidagen was voor de verplaatsing van de ene locatie naar de volgende veel te weinig tijd berekend. Door een klein beetje uitloop tijdens het eerste interview was een normale lunch er al bij ingeschoten.

“Ik dacht,” zei het scheetje op de achterbank, “dat elke filmploeg een soort landelijke ontheffing had.”

De cameraman en geluidsman keken elkaar aan. Een ontheffing voor heel Nederland. Overal straffeloos foutparkeren. Ja, dat zou mooi zijn.

“Voor opnamen van het Sinterklaasjournaal hadden we een paar jaar geleden zo’n vergunning,” vertelde de cameraman. “Daarmee mochten we overal staan, behalve in de officiële parkeervakken. Dus toen we op een gewoon plekje stonden en deze ontheffing achter de voorruit schoven werd ons vriendelijk verzocht om de auto eerst even asociaal op de stoep te zetten. Heerlijk!”

De geluidsman had een vergelijkbaar verhaal over Amsterdam: “Daar deelt de gemeente ontheffingen uit, maar is een andere firma verantwoordelijk voor parkeerbeheer. Dus kan je met de juiste ontheffing je auto beter midden op de Dam zetten dan op een echte parkeerplek.”

Het waren sterke verhalen. Zo vaak komt het namelijk niet voor dat er een ontheffing is geregeld voor een personenauto waarin toevallig een filmploeg rijdt.

“Hebben jullie dan geen bordje met ‘Televisie’ er op, dat we gewoon even achter de voorruit kunnen leggen?” Het redactiemeisje vond de zoektocht naar een parkeerplek nogal vervelend. Je zou haar opmerkingen ook kunnen uitleggen als een vorm van opjagen. Dat was overigens zinloos, want als je nergens kunt parkeren, dan kan je nergens parkeren. En een bordje met daarop de naam van een omroep of een politieperskaart achter de voorruit maakt, zeker in de grote stad, geen enkele indruk meer.

Het was overigens ook haar fout dat ze enorm hadden omgereden. De door haar gefabriceerde routebeschrijving klopte niet. Bij het inkomen van de stad moesten ze -achteraf bekeken- niet linksaf, maar rechtsaf. Toen de ploeg daar iets van zei antwoordde het redactiemeisje lief: “Ja, maar alles wat daarna kwam was wel goed! Toch?”

Uiteindelijk propte de geluidsman de camerawagen behendig in een piepkleine opening. Het was even sjouwen met alle apparatuur, maar de televisieploeg kon verder. Mits iemand even een parkeerbonnetje regelde. De redactrice was er in elk geval niet bij met haar hoofd. Ze stond tien meter verderop ongeduldig te trappelen. Het uitladen van camera, statief, licht en geluid ging haar niet snel genoeg. En zelfs toen de cameraman richting parkeermeter holde viel het kwartje niet. Je zou kunnen bedenken dat het praktisch was als de cameraploeg alvast alle spullen naar binnen sleepte en het redactiemeisje snel een parkeerautomaat opzocht die het ook deed, maar dat bleek te simpel gedacht.

“Kom, we hebben haast!” riep ze nog eens en mevrouw stiefelde met lege handen richting kantoorpand.