fotomodelletje

Of ik wilde meewerken aan een artikel in Ouders van Nu. De tekstschrijfster was op zoek naar ouders die iets konden vertellen over hun activiteiten op de school van hun kinderen. Op mijn blog had ze verhalen gevonden over mijn hulp bij het maken van de lipdub, over mijn jaar als klassenmoeder en over mijn pogingen om een goede pleinwacht te zijn. Daarover wilde ze mij dolgraag interviewen.

Nu ben ik zelf vaak heel blij als mensen willen meewerken aan een televisieopname, dus vond ik het een beetje flauw om gelijk ‘nee’ te zeggen. Bovendien streelde deze vraag mijn enorme ego. Het is en blijft grappig dat door mijn weblog dit soort gekke avonturen op mijn pad komen. Als het kan doe ik mee. Het levert ook altijd weer een verhaal op.

We maakten een afspraak voor het telefonische interview. Een paar dagen later kreeg ik een mail met uitnodiging voor de fotoshoot. Naïef als ik was dacht ik nog dat er een fotograaf naar mij toe zou komen. Een kiekje op het schoolplein met mijn kinderen. Wist ik veel.

Nee, ik moest me melden in Amsterdam, op een speciaal geselecteerde locatie met industriële ramen, muren en een goede vloer. Een stylist wilde mijn kledingmaten weten. Ik moest me aanpassen aan hun schema, want zij zouden op een dag nog vijf andere modellen fotograferen. Er zou een fotografe, een visagiste en de stylist bij aanwezig zijn. Zij zouden de kleding voor mij regelen. En dat alles op 1 april!

Ik twijfelde.

Het interview stelde niet zo veel voor. De journaliste was al na zeven minuten klaar met haar vragenlijstje. Ze wist genoeg voor een verhaal van honderdvijftig woorden.

Honderdvijftig woorden? Dat is helemaal niks. In mijn eigen stukjes ben ik dan net klaar met de eerste alinea.

(Hier zitten we al op 310.)

Maar ik was vrij op woensdag 1 april en wilde weten wie mij in de maling nam. Een goede grap moet je nooit verpesten. Dus klopte ik rond het middaguur op de deur van een verlaten garage op het Amsterdamse Frederiksplein. In mijn hand een tas met eigen kleding, voor het geval dat.

De vriendelijke styliste ontving me met open armen. Ze waren nog even bezig met een ander model, dus kreeg ik een bakje goede koffie en een plak suikerbrood. Even later kwam de visagiste die een paar oorhaartjes verwijderde, twee lange Lambik-haren op mijn hoofd bijknipte en mijn wenkbrauwen in model kamde. Ik kreeg een licht poedertje op mijn bolletje tegen het glimmen en iets op mijn lippen om ze juist te laten stralen.

Dit was geen grap. Het was bloedserieus.

Ik mocht meelopen naar een groot kledingrek met allemaal hippe shirts en truitjes. Mijn spijkerbroek en afgetrapte All Stars werden goedgekeurd. De rest moest uit. Ik mocht een paar setjes passen. De lieve mevrouw van de styling wist wel wat mij goed zou staan. Ondertussen begon ze een praatje over het feit dat luizenpluizen op school voor mij een brug te ver was. Dat klopt, maar in het interview had ik dit nooit besproken. Haalde ze mijn verhaal nu door elkaar met dat van een ander model?

De fotografe, een soort Annie Leibovitz, maar dan anders, keek lang naar me en voor mijn gevoel een beetje moeilijk. Er werd een oude stoel gepakt. Ik mocht zitten, dat was beter. Nee, toch anders zitten. Of nee, zo. Draai eens een beetje zo. Hoofd iets naar voren. Een beetje omhoog. De fotografe ging hoog staan.

Alles werd in de strijd gegooid om mijn enorme onderkin kwijt te raken. Dat werd natuurlijk niet uitgesproken, maar ik ben ook niet gek. Buik inhouden. Misschien inderdaad mijn hand even bij de kin houden…

Het was behoorlijk oncomfortabel. Hoe aardig en professioneel de drie dames ook waren. Ik realiseerde me dat ik voor mijn werk als cameraman, met grote regelmaat op dezelfde manier met mensen bezig ben, om ze goed op de film te krijgen. Dan ben ik ook altijd super aardig, vleiend en complimenteus. Toch blijft het een ongemakkelijke situatie. Het is goed om dit zelf ook af en toe eens te voelen, maar maak je geen zorgen; voorlopig blijf ik weer lekker achter de camera.