de binnenkomer...

Ik zat (vals bescheiden) op de achterste rij, toen Juf Marloes begon over de coöperatieve werkvorm. Een ‘binnenkomer’, zoals die ook vaak in de klas van onze kinderen wordt gebruikt, opdat ze elkaar beter leren kennen. Nu was het de beurt aan alle ouders die in de aula zaten. We kregen een formulier met een paar simpele opdrachten. Voor de informatieavond echt van start ging moest iedereen, gedurende drie minuutjes, op zoek naar het antwoord op vragen als:

‘Zoek iemand die een zoon en een dochter heeft. Hoe heet hij/zij, hoe heten de kinderen en in welke groep zitten ze?’

 ‘Zoek iemand die vanavond niet zelf gekookt heeft. Hoe heet hij/zij en wat heeft hij/zij gegeten?’

En de laatste vraag luidde:

‘Zoek iemand die een ontzettend leuke baan heeft. Hoe heet hij/zij en wat voor baan heeft hij/zij?’

De meeste ouders van kinderen uit de klas van mijn dochter kennen mij inmiddels een beetje. Ze keken bij het lezen van die laatste vraag massaal in mijn richting. Blijkbaar is cameraman nog steeds een beroep dat tot de verbeelding spreekt.

Natuurlijk zat ik daar een beetje trots te wezen. En ze hadden gelijk. Meer dan twintig jaar vraag ik me af of er wellicht een beroep bestaat dat nòg leuker is, maar ik heb het nog niet gevonden.

Camerawerk is creatief en technisch. Je werkt met mensen, mag altijd vooraan staan en je komt nog eens ergens. Als je voor de televisie werkt worden je beelden door velen bekeken, geen dag is hetzelfde en elke klus klaar je met een ander team. Als het af is, dan ben je er ook klaar mee. Door naar de volgende uitdaging. Iedere dag is een avontuur op zichzelf.

Kom maar op met je tegenargumenten!

Zelf was ik door het enthousiasme tijdens die ouderavond op slag vergeten dat ik dezelfde ochtend, na een extreem korte nacht, al om vijf uur naast mijn bed stond. De hele dag had ik lopen zeulen met een zware camera en dito statief. In de pauze, die niet langer dan vijf minuten duurde, had ik slechts één klein broodje kaas gegeten. Laffe bekertjes automatenkoffie waren tot drie keer toe koud geworden. In de stromende regen had ik buitenopnamen gemaakt, die niet uitgesteld konden worden. Aan het eind van de dag stond ik op een carpoolplek bij De Meern (en die worden ook steeds gevaarlijker) te vloeken toen niet alle opgenomen bestanden zich soepel van de ene naar de andere harde schijf lieten kopiëren. We hadden uiteraard in een lange file gestaan, terwijl ik haast had om op tijd bij de informatieavond op school te zijn. Tijd om iets te eten had ik niet meer, dacht ik. Ik had een opkomende hoofdpijn, omdat ik te weinig gedronken had en ik moest ongelofelijk plassen. Ook daar was ik de hele dag nog niet aan toe gekomen.

Om drie minuten over zeven sprintte ik het schoolgebouw binnen. Moe, maar ook best tevreden over de beelden die we deze dag geschoten hadden. Op de school kon ik wellicht even onthaasten.

In de aula was niemand. Alleen de juf en die keek me behoorlijk verbaasd aan.

Blijkbaar was ik een half uur te vroeg! De ouderavond van groep 3 begon niet om zeven uur, zoals in mijn agenda stond, maar pas om half acht. Ik had alle tijd om te plassen en om snel iets te eten. Ik kon nog met deodorant spuiten en achteraf gezien had ik niet zo hoeven stressen tijdens het overschrijven van het opgenomen materiaal.

Zo’n dag was het dus.

Totdat iedereen mij aankeek. Ik realiseerde me weer dat ik  toch echt het aller leukste beroep van de wereld heb. Leuk! Dat is in veel gevallen een onzinwoord, maar het is zeker van toepassing op mijn werk.

Op de puntjes bij vraag vijf schreef ik dus ‘ikzelf’ op en ik hoopte dat tijdens de nabespreking van de opdracht alle ouders die het nog niet wisten ook te horen zouden krijgen hoe interessant mijn beroep is. In mijn hoofd bereidde ik stiekem al een korte spreekbeurt voor. Ik zou de regen, de haast, het broodje kaas, de harde schijf en het gewicht van de camera achterwege laten…

Maar uiteindelijk bleek dat zulke coöperatieve werkvormen niet nabesproken worden. Het gaat helemaal niet om de antwoorden, maar juist om de zoektocht en gesprekjes die je al doende moet aanknopen.

Weer wat geleerd.