Zaterdagavond ben ik naar de film geweest. Totaal ontregeld verliet
ik na afloop het zaaltje. The Paradise Suite heeft mij letterlijk buikpijn
bezorgd. Anderhalf uur lang. Het is een van de meest beklemmende films die ik
ooit heb gezien.
De laatste keer dat ik zo van slag was, na het zien van een speelfilm, moet ergens in 1995 zijn geweest. Met een goede vriend had ik in Tuschinski gekeken naar Seven van David Fincher. Toen we na afloop naar buiten liepen vroeg ik me hardop af hoe gestoord of geniaal iemand moet zijn die zulke scenario’s kan schrijven. The Paradise Suite is in geen enkel opzicht te vergelijken met Seven, alleen moest ik vandaag even aan dat moment van twintig jaar geleden denken. Vooral omdat die goede vriend nu de schrijver en regisseur is van The Paradise Suite.
De tweede lange speelfilm van Joost van Ginkel is een schrijnende mozaïekfilm, waarin de verhalen van zes immigranten, die neerstrijken in Amsterdam, met elkaar verweven zijn. De personages hebben ogenschijnlijk weinig met elkaar gemeen, maar gedurende de film worden de parallellen op indringende wijze duidelijk. Wat mij vooral heeft geraakt is de verstikkende puinhoop, die het leven voor zo veel mensen is en de gedachte dat lang niet iedereen zijn eigen lot in handen heeft.
Ergens had ik gelezen dat de film gaat over de kwetsbaarheid van mensen en vooral over de overlevingskracht die we in ons hebben, maar dat laatste is bij mij niet boven komen drijven. Ik werd vooral bij mijn strot gegrepen door alle ellende, de uitzichtloosheid en door wat mensen elkaar aandoen.
The Paradise Suite is niet bepaald een vrolijke film. Ik zal hem niemand aanraden die een gezellig avondje uit wil. Toch ben ik van mening dat deze rauwe film verplichte kost is voor iedere filmliefhebber. Misschien wel voor iedere volwassene in ons land. Of in de wereld.
Los van het feit dat er ontzettend goed wordt geacteerd, de soundtrack heel indringend is en de handheld cameravoering er voor zorgt dat je op het puntje van de stoel blijft zitten, laat vooral het zorgvuldig opgebouwde verhaal je niet meer los. Het vluchtelingenthema is bovendien opeens heel actueel.
Het zal mij niet verbazen als deze Nederlandse inzending voor de Oscars ook in Amerika veel indruk maakt. The Paradise Suite zet mensen aan het denken. Dat bleek gisterenavond, na afloop van de première. Het publiek was er lang stil van. En ik ook. Eerlijk gezegd heb ik van de film gedroomd en vandaag spookte hij de hele dag door mijn kop. Als je wilt weten hoe dat kan, dan moet je hem zeker zien. Maar je bent gewaarschuwd.
De laatste keer dat ik zo van slag was, na het zien van een speelfilm, moet ergens in 1995 zijn geweest. Met een goede vriend had ik in Tuschinski gekeken naar Seven van David Fincher. Toen we na afloop naar buiten liepen vroeg ik me hardop af hoe gestoord of geniaal iemand moet zijn die zulke scenario’s kan schrijven. The Paradise Suite is in geen enkel opzicht te vergelijken met Seven, alleen moest ik vandaag even aan dat moment van twintig jaar geleden denken. Vooral omdat die goede vriend nu de schrijver en regisseur is van The Paradise Suite.
De tweede lange speelfilm van Joost van Ginkel is een schrijnende mozaïekfilm, waarin de verhalen van zes immigranten, die neerstrijken in Amsterdam, met elkaar verweven zijn. De personages hebben ogenschijnlijk weinig met elkaar gemeen, maar gedurende de film worden de parallellen op indringende wijze duidelijk. Wat mij vooral heeft geraakt is de verstikkende puinhoop, die het leven voor zo veel mensen is en de gedachte dat lang niet iedereen zijn eigen lot in handen heeft.
Ergens had ik gelezen dat de film gaat over de kwetsbaarheid van mensen en vooral over de overlevingskracht die we in ons hebben, maar dat laatste is bij mij niet boven komen drijven. Ik werd vooral bij mijn strot gegrepen door alle ellende, de uitzichtloosheid en door wat mensen elkaar aandoen.
The Paradise Suite is niet bepaald een vrolijke film. Ik zal hem niemand aanraden die een gezellig avondje uit wil. Toch ben ik van mening dat deze rauwe film verplichte kost is voor iedere filmliefhebber. Misschien wel voor iedere volwassene in ons land. Of in de wereld.
Los van het feit dat er ontzettend goed wordt geacteerd, de soundtrack heel indringend is en de handheld cameravoering er voor zorgt dat je op het puntje van de stoel blijft zitten, laat vooral het zorgvuldig opgebouwde verhaal je niet meer los. Het vluchtelingenthema is bovendien opeens heel actueel.
Het zal mij niet verbazen als deze Nederlandse inzending voor de Oscars ook in Amerika veel indruk maakt. The Paradise Suite zet mensen aan het denken. Dat bleek gisterenavond, na afloop van de première. Het publiek was er lang stil van. En ik ook. Eerlijk gezegd heb ik van de film gedroomd en vandaag spookte hij de hele dag door mijn kop. Als je wilt weten hoe dat kan, dan moet je hem zeker zien. Maar je bent gewaarschuwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.