vallende gitaren

Twee jaar geleden mocht ik voor een inspirerend kinderprogramma opnamen maken tijdens de soundcheck van een aardig bandje. Met mijn camera liep ik op het podium om zo dicht mogelijk op de huid van de artiesten te kruipen. In een poging om een vloeiende camerabeweging rondom de zanger van de band te maken, stootte ik per ongeluk tegen een gitaar die in een standaard naast de artiest stond. De gitaar viel om en kletterde op de hals. Het was een akoestische Gibson, een mooi instrument.

Natuurlijk schrok ik me een hoedje. Dit was niet de bedoeling. We keken naar de gitaar en zagen een beschadiging aan de bovenkant van de hals. Een kleine scheur.

Ik schaamde me kapot en zei direct dat ik het reuze vervelend vond. De roadie gaf ik mijn visitekaartje. Hij en de zanger vatten het ongeluk in mijn ogen lichtvoetig op. Ze zeiden dat dit wel te fiksen was en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Ik kon op dat moment niet veel meer, dan duizend maal excuses aanbieden.

Vervolgens hoorde ik niks meer, tot de regisseur van dat kinderprogramma mij, ongeveer een jaar later, toevallig aansprak over het gitaar-incident. Ze vertelde dat de zanger van de band zich had gemeld bij de afdeling productie, omdat de schade toch in de papieren liep en dat de producer van het programma niet goed wist wat ze er mee aan moest.

Ik wilde dat die artiest zo snel mogelijk geholpen zou worden en heb direct contact opgenomen met de betreffende producer. Van haar kreeg ik binnen het uur de hele correspondentie. Ze was volgens mij enorm opgelucht dat zij er vanaf was en dat ik aanbood om mijn verzekering te raadplegen.

De gitaar moest gerepareerd worden. Kosten € 375,-. Mijn bedrijfspolis keerde gelukkig snel uit. Ik moest alleen even zelf € 100,- eigen risico ophoesten. Wat mij betreft geen probleem, als daarmee de zaak netjes was afgehandeld. De zanger van de band was tevreden en ook de producer reageerde opgetogen.

Eind goed, al goed.

Tot een maand geleden. Weer een jaar later, dus.

Nu kreeg ik een mail van de zanger, waarin hij schreef dat er opnieuw een barst in de hals van de gitaar zat en dat het instrument, na de reparatie, zijn oude vertrouwde klank nooit meer terug had gekregen. De Gibson moest toch nog worden vervangen. Kosten: Ongeveer € 2.000,-.

Heel vervelend natuurlijk. Ik heb direct opnieuw contact opgenomen met mijn verzekering en die heeft een expert op de gitaar afgestuurd. Al snel bleek dat het instrument inderdaad total loss was. De deskundige stelde de dagwaarde vast op € 1.200,- en mijn verzekering stortte dat bedrag wederom razendsnel. Ik ben heel blij met mijn bedrijfsongevallenverzekering, maar daar betaal ik natuurlijk ook een flinke premie voor.

Ik vond het alleen vervelend dat de frontman van het bandje nu, door mijn toedoen, zat met een gat in zijn begroting van € 800,-. In een mail vroeg hij of ik dat verschil misschien nog wilde bijbetalen. Hoewel ik er serieus over nagedacht heb, ging mij dit een brug te ver. Daarom heb ik contact opgenomen de afdeling productie van het programma waarbij het ongeluk gebeurde.

Er zat natuurlijk een nieuwe producer en die wist van niks. Ze ging het uitzoeken en kwam al snel met de tip dat ik eens moest navragen bij het facilitair bedrijf dat mij die dag had ingehuurd. Zij waren immers mijn opdrachtgever, dacht zij. Ik vond dat gek, want ik werk ook vaak voor de omroep rechtstreeks. Het facilitair bedrijf was hooguit een tussenpersoon.

Toch leverde het telefoontje met de verzekeringsman van het facilitair bedrijf aardige nieuwe informatie op. Zo bleek dat veel facilitaire bedrijven, producenten en omroepen kiezen voor een heel hoog eigen risico op hun bedrijfspolis, opdat de premie enigszins betaalbaar blijft. Vanwege dit hoge eigen risico (soms zelfs boven de € 50.000,- per jaar) moeten ze dit soort schades vaak uit eigen kas betalen en daar zit natuurlijk niemand op te wachten. Vandaar dat iedereen in eerste instantie zo opgelucht was toen ik in dit geval de schade wilde verhalen op mijn verzekering.

Het facilitair bedrijf verwees me terug naar de omroep en de omroep liet uiteindelijk bij monde van hun verzekeringsmannetje op de administratie weten:

“Daar kunnen wij nu niets meer aan doen. Het is immers verzekeringstechnisch al afgehandeld, waardoor onze verzekering ‘verschoond’ is.”

En dat mailbericht werd afgesloten met het pijnlijk leerzame zinnetje: “Die man had er beter niets aan kunnen doen en het vanaf het begin bij ons moeten laten…”

Nu schrijf ik deze blog niet om mensen verwijten te maken. Meer om collega freelancers te waarschuwen. Waar gefilmd wordt, vallen immers gitaren. Hoe voorzichtig je ook bent, het kan altijd een keer gebeuren. Volgens mijn informatie is de opdrachtgever in principe aansprakelijk voor schades die ontstaan tijdens het filmen, maar ben je bewust van het feit dat zij zulke bedragen niet altijd vergoed krijgen en dus soms zullen proberen om het bij de freelancer in kwestie over de schutting te gooien. Zorg dus dat je een goede bedrijfsrisicoverzekering hebt, want het laatste wat je wil is gedoe met de zanger van een leuk bandje, over de schade die jij per ongeluk hebt toegebracht aan zijn mooie gitaar, en dan die niet vergoed wordt door jouw opdrachtgever!

Ps. De zanger en ik zijn oké! En ik ben voortaan nóg voorzichtiger op een podium dan ik al was.