catch of the day

Elke dag maakt Onno Krijnen een wandeling en tijdens die wandeling fotografeert hij met zijn iPhone eenvoudige tafereeltjes die hij tegenkomt. Na afloop plaatst hij een foto op zijn Facebookpagina en daarbij zet hij een getal: Het aantal stappen dat hij heeft gelopen om die foto te kunnen maken. Dit doet hij nu al meer dan twee jaar en inmiddels is het zo ver dat ik elke dag zit te wachten op zijn ‘catch of the day’.

De iPhone-foto’s van Krijnen, allemaal vierkant en in een soort Polaroid kader geplakt, zijn wonderschone observaties van het dagelijks leven.

Een man die een vergrootglas nodig heeft om het schermpje van zijn telefoon te kunnen lezen. Een door vuurwerk opgeblazen Dixi met daar achter een jogger. Een man in korte broek die langs een café loopt waar voor het raam een bord staat met de uitnodiging voor een nieuwjaarsreceptie. Een vrouw op de fiets met een plastic zeil over het hoofd. Een jongentje dat de wasserette binnen loopt met een enorme tas.

Je moet die foto’s zien! Ik kan het natuurlijk niet beschrijven, maar neem van mij aan dat het stuk voor stuk juweeltjes zijn. Die plaatjes zetten de kijker vaak even aan het denken en soms op het verkeerde been. Het inspireert me om ook weer meer op details te letten en ik word er altijd vrolijk van.

Het zit ‘m in de eenvoud en het feit dat dit inmiddels een hele reeks is, maar het belangrijkste is toch het oog van de maker. Je moet het wél zien. Dan moet je ook nog eens razendsnel handelen om het in een goed kader te vangen. Dat kan Onno Krijnen als geen ander!

Toen ik in 1994 begon als camerastagiaire bij AT5, bestond het personeelsbestand van de Amsterdamse zender vooral uit zeer ambitieus aanstormend talent. Ik mocht werken met een bijzondere lichting verslaggevers en een gemotiveerde groep cameracollega’s. Alles kon, alles mocht. Wij experimenteerden ons kapot. Als we geen dolle afscheidsfilmpjes maakten voor collega’s die naar Hilversum vertrokken, zelf verzonnen producties draaiden of in Café Schiller zaten te brainstormen, dan waren we aan het werk voor programma’s als Special Report of het spraakmakende AT5 Nieuws.

Aan het eind van elke dag bekeken we met z’n allen de uitzending en bespraken we onze ‘catch of the day’. Dat was bijzonder leerzaam, inspirerend en het zorgde ervoor dat we de volgende dag extra gemotiveerd waren om de anderen een poepie te laten ruiken. Je eigen statief in beeld was ‘not done’, een interview van de schouder voor een bakstenen muurtje, waardoor het beeld extra instabiel leek, dat kon absoluut niet, evenals een interview voor een kale witte muur. Het was ons te doen om een mooie achtergrond, diepte in elk kader, strakke bewegingen, de actie volgen, luisteren naar de inhoud en vooral om goed kijken. Wie ‘Ja, maar…’ durfde te zeggen kon rekenen op een uitbrander van de hele groep. Geen excuses!

Een van de cameramensen waar ik in die tijd het meest van geleerd heb is Onno Krijnen. Hij was iets ouder dan ik en had meer kennis en ervaring dan de meesten van ons. Bovendien was Onno zeer bevlogen, kon hij goed uitleggen hoe hij te werk ging en had hij een zeer goed getraind oog voor details. Hij was altijd positief, opbouwend en nooit cynisch. Ik -broekie van 21- kon hem alles vragen en hing aan zijn lippen. De informatie die hij deelde absorbeerde ik als een spons.

Onno draaide in die dagen het legendarische AT5 programma ‘De Woestijn Leeft’ met Max Pam, Jeroen Henneman en Theo van Gogh, waarin ze op kritische wijze kleine misstanden in de openbare ruimte bespraken en toonden. Dat programma was geniaal. Vooral door de manier waarop de heren tegen de dingen aankeken en dingen konden omdraaien. De cameraman speelde daarin een belangrijke rol. Toen al zag Onno dat ene verkeersbord waar iemand met een spuitbus een rode stip op het hoofd van een poppetje had gespoten. Een onnodige hoeveelheid paaltjes op een vluchtheuvel of een gevaarlijk betonblok op de stoep en hoe creatief de mensen in een stad als Amsterdam daar weer mee omspringen.

Ik ben mijn collega uit het oog verloren toen ik meer en meer in Hilversum ging werken en uiteindelijk ook uit Amsterdam vertrok. Maar gelukkig was daar Facebook! Zo ontdekte ik alweer een tijdje geleden dat Onno Krijnen tegenwoordig niet alleen buitengewoon prettige cameraman en regisseur is, maar ook een zeer verdienstelijk fotograaf. Noem hem kunstenaar. Fly on the wall in de grote stad.

Nu weet ik eerlijk gezegd niet helemaal zeker of Onno zomaar met jullie allemaal Facebookvrienden wil worden, maar probeer het vooral. Zijn dagelijkse bijdrage is een telkens een klein lichtpuntje tussen alle rommel op je tijdlijn. Op de website van Onno Krijnen kan je in ieder geval een aantal foto’s bekijken. Tot half maart is er een expositie bij Bar Wolkers in Haarlem. Daar kan je de foto’s van Onno Krijnen in alle rust eens goed bekijken onder het genot van een heerlijk kopje koffie en dat is echt een aanrader!

De kunstenaar zelf bij de opening van zijn expositie. 

Vrij naar het werk van Onno Krijnen.