Boud, het verzameld leven van Boudewijn Büch

Hoewel hij inmiddels al 14 jaar dood is, was afgelopen zondag de dag waar Boudewijn Büch zijn hele leven naartoe geleefd heeft. In de Oude Lutherse Kerk op het Amsterdamse Spui werd eindelijk de officiële biografie gepresenteerd van de schrijver annex tv persoonlijkheid. Vijf jaar lang heeft Eva Rovers gewerkt aan dit prachtige boek. Hiervoor kreeg zij exclusief inzage in Büch’s persoonlijke archief met dozen vol brieven, foto’s en dagboeken. Meer dan 150 personen, die ooit met Büch te maken hebben gehad, heeft ze gesproken.

Precies een jaar geleden, op 12 november 2015, ontving ik een mail van de biografe. Mijn naam was opgedoken in Büch’s dagboek en ze had op deze weblog verhalen gevonden over mijn ervaringen met Boudewijn Büch. Graag wilde ze een paar vragen stellen over de reizen die ik als cameraman in 1998 voor het VARA programma De Wereld van Boudewijn Büch mocht maken. Ik was vereerd en de datum voor een afspraak was snel geprikt.

Een paar weken later stond Eva Rovers bij mij op de stoep. Nog voor ik haar een kop thee had kunnen inschenken waren we al verwikkeld in een prettig gesprek over het fenomeen Boudewijn Büch. Het was gelijk duidelijk dat zij inmiddels bijzonder veel van haar onderwerp wist. Haar boek was in een vergevorderd stadium en ik merkte dat ze antwoorden had op vragen waar ik al zeventien jaar mee rond liep. Ik werd ontzettend nieuwsgierig naar de biografie die ze aan het schrijven was. Ondertussen vertelde ik honderduit over mijn persoonlijke ervaringen. Voor de details, exacte data en bewijsvoering haalde ik mijn dagboek uit 1998 erbij.

Tijdens de eerste reis die ik met Büch maakte (Amerika, april 1998), zei ik dat ik ook schrijver wilde worden. Daarop adviseerde Boudewijn mij om een dagboek te beginnen, zodat ik dagelijks vlieguren zou maken. Die tip heb ik opgevolgd. Ik kon een oude laptop van hem overnemen en ben direct gaan schrijven. Dat heeft uiteindelijk geleid tot een paar interessante dagboeken, deze goed gelezen weblog en inmiddels ook professionele schrijfopdrachten, maar dat eerste dagboek uit 1998 is natuurlijk nog lang niet zo goed geschreven. Het is wel heel uitgebreid en zeer gedetailleerd. Eva Rovers vond het interessant, omdat ze daarmee een beetje kon controleren wat er wel en niet klopte van het door Boudewijn uitgegeven dagboek Een boekenkast op reis. Na enig wikken en wegen heb ik besloten om haar mijn dagboek te laten lezen. Ik vertrouwde haar volledig en bovendien is dat dagboek alweer zo oud dat de meest persoonlijke gedachten en gevoelens inmiddels wel verjaard zijn.

Heftig en dagboekwaardig waren die vier reizen en een commercial voor Lassie Toverrijst wat mij betreft zeker. Ik was zesentwintig en pas vier jaar cameraman. Büch bleek geen gemakkelijke jongen. Hij was onvoorspelbaar, licht ontvlambaar en onbetrouwbaar, maar tegelijkertijd aanstekelijk enthousiast over de meest uiteenlopende onderwerpen, buitengewoon grappig en uiterst charmant. Hij kon een geweldige gangmaker zijn en een half uur later totaal depressief. Voor mij was het een geweldige inspirator en gedurende de honderd dagen die we uiteindelijk samen op reis zijn geweest heeft hij mij meer geleerd over reizen, boeken, muziek, geschiedenis, politiek en kunst dan alle docenten uit mijn hele schooltijd bij elkaar. Ik heb veel positieve herinneringen aan deze fascinerende man en bijna dagelijks is er nog wel een link naar de tijd die we samen doorbrachten. Het blikje Campbell’s Soup dat hij op een regenachtig parkeerterrein in Pittsburgh toonde, om de kunst van Andy Warholl te bespreken, staat als pennenbakje op mijn bureau. Iets verderop staan beeldjes van Goethe en Napoleon die ik van Boudewijn heb gekregen. Zoals gezegd heeft mijn passie voor schrijven zich dankzij Boudewijn kunnen ontwikkelen en daarnaast is er nog steeds onze gezamenlijke liefde voor The Rolling Stones en mijn licht neurotische neiging om het leven te documenteren.

Aan het eind van 1998 heb ik ook met dank aan Boudewijn geleerd hoe snoeihard het leven in de televisiewereld kan zijn. Hij gaf onverwacht en in mijn ogen totaal onterecht zijn manager Erica Reijmerink de opdracht om mij te ontslaan als cameraman van zijn programma. Daar heb ik een flinke deuk opgelopen en als ik ooit nog een roman ga schrijven, dan zal het onder andere over die ervaring gaan.

Een ander interessant gegeven is het feit dat Boudewijn en ik allebei tegelijkertijd verliefd werden op de bijzondere productie-assistente die mee ging op reis. Nadat ik er bruut uit gekieperd was (van Erica en de managers bij het NOB moest ik beloven geen contact meer op te nemen met Büch en zijn gevolg) heb ik me vaak afgevraagd hoe het tussen haar en Boudewijn is afgelopen. Dankzij het uitstekende werk van Eva Rovers weet ik dat inmiddels en heb ik na zeventien jaar weer contact met haar. Afgelopen zondag zaten we naast elkaar bij de boekpresentatie en na afloop zijn we samen wat gaan eten.

In de biografie Boud is onze periode met Boudewijn Büch in zes pagina’s beschreven. Dat is beknopt, maar de schrijfster heeft het zeer treffend samengevat in een prachtig boek. Ik moet het meeste nog lezen, maar durf wel al te zeggen dat Eva Rovers er in is geslaagd om een objectief beeld te schetsen van de man die altijd bezig was met hoe we hem moesten herinneren na zijn leven. Vaak sprak hij tegen ons over zijn toekomstig biograaf en ik denk dat hij vooral van alles verzonnen heeft om maar net zo onsterfelijk te worden als zijn grote helden. Of hij zelf blij zou zijn met de uiteindelijke inhoud van Het verzameld leven van Boudewijn Büch weet ik niet, maar zijn ultieme doel is bereikt: Er is nu een schitterend uitgegeven, evenwichtige en zeer omvangrijke biografie over Boudewijn Büch die het lezen meer dan waard is.