studiopubliek

We zijn er klaar voor. De studiodeuren gaan open en daar is het publiek voor deze avond. Dames en heren uit de provincie. Allemaal een dagje uit en stuk voor stuk op hun paasbest voor een mogelijk televisiedebuut. Je ziet ook gelijk wie hier eerder is geweest, want zij snellen af op de plekken die het meest in beeld komen. De meeste mensen kijken echter een beetje onwennig in het rond.

Ik heb me vaak afgevraagd waar dat volk telkens weer vandaan komt. Honderden, zo niet duizenden handjes zijn wekelijks nodig voor applaus op televisie. En dan is het ook nog wenselijk dat de daarbij horende gezichten er vrolijk, een beetje jong en aantrekkelijk uitzien.

Inmiddels weet ik dat sommige programma’s betalen voor ‘klapvee’, maar meestal levert dat weinig betrokken publiek op. Mensen die ongeïnteresseerd zijn of niet spontaan reageren. De meeste omroepen en producenten moeten het hebben van publiek dat af komt op de magie van televisie. Er zijn programma’s waarvoor ze in de rij staan, maar bij veel producties is het is een heel gedoe om de studio een beetje gevuld te krijgen. Vaak is het toch een kwestie van schuiven met plukjes mensen.

Nu iedereen zit kunnen we nog even ‘plaatjes kijken’. Alle cameramensen staan op hun positie en checken de belangrijkste shots. In de regiekamer kijken ze kritisch mee. Wie zit waar? Dat luistert nauw. Het ziet er namelijk niet uit als er iemand precies achter de hoofdgast zit. Dat leidt nogal af. Erger is het als de belangrijkste plekken op de tribune zijn gevuld met lelijke mensen.

“Dikke mensen, puistenkoppen of mensen met wandelstokken, die willen we liever niet al te prominent in beeld,” roept de regisseur. Opvallende of storende kleding mag ook niet. Voor hem is dit hetzelfde een forse kale cameraman in beeld. Grote microfoonstatieven, lege stoelen of losliggende kabels. Het verschil is alleen dat je een lelijke kabel met wat gaffertape gemakkelijk even weg kan werken.

Ook nu zitten er weer personen op de verkeerde plekken. We moeten een stevige dame op de voorgrond verplaatsen. Twee oudere mensen, die pal achter de presentator zitten, ook. En die mevrouw met haar arm in het verband trekt teveel aandacht. Een cameraman laat zien dat achteraan twee mooie meisjes zitten. Die willen we graag iets naar voren halen. Zo werkt dat in Omroepland. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.

Het is de ondankbare taak van de opnameleider om deze personen te verschuiven. Hij heeft hier ervaring mee, maar desondanks levert het soms pijnlijke situaties op. Het is op zijn zachtst gezegd vervelend om op iemand af te stappen met het verzoek of zij even achteraan plaats wil nemen. Niet iedereen heeft direct in de gaten wat er aan de hand is, maar de meeste mensen zijn niet achterlijk. Zelfs het publiek bij dit programma heeft het feilloos in de smiezen en anders worden ze wel gealarmeerd door iemand van de redactie die keihard begin te lachen. Hij heeft een headset op en volgt de communicatie tussen cameramensen, regie en opnameleider kennelijk voor het eerst. Door de goed afsluitende oordoppen heeft hij niet in de gaten hoeveel geluid hij produceert. Zo wordt het toch nog een uiterst gênante situatie.
Iedereen in de studio kijkt toe als de forse mevrouw in haar opvallende legging opstaat en achter de camera’s een donker plekje krijgt toegewezen. Ze heeft al haar vrienden en familie voor niets geïnformeerd over dit uitje naar de televisiestudio. De kans op haar ‘15 minutes of fame’ is professioneel om zeep geholpen.


Deze column schreef ik voor het november nummer van Broadcast Magazine, hét mediavakblad. Daarin staat deze maand ook een lang interview dat ik maakte met freelance muziektechnicus Ronald Trijber. Een abonnement op deze mooie glossy vol wetenswaardigheden kan ik iedereen aanraden.