30

I want your sex van George Michael stond op 1 in de Top40. Whitney Houston zong I wanna dance with somebody, Crowded House Don’t dream it’s over en U2 Still haven’t found what I’m looking for. We keken series als Miami Vice en Knight Rider op tv, droegen extreem wijde spijkerbroeken, schoenen van het merk Kangaroos en mintgroene truien van O’Neill. Ik had een klein vies ‘matje’ van haar dat niet echt lang wilde worden in mijn nek.

Mag ik jullie even meenemen naar 1987? Om precies te zijn wil ik het hebben over donderdag 16 juli 1987. Een belangrijke, alles bepalende dag in mijn leven. Het was zwaar bewolkt. Aan het eind van de middag ging het regenen. In delen van het land stonden de straten blank. Gelukkig bleef het in Limburg bij een flinke bui. Desondanks kwamen die avond honderden jonge sporters en misschien wel duizend man publiek naar de Markt in Geleen voor de officiële openingsceremonie van de Jeugdolympiade. De beste sporters, tussen 14 en 18 jaar uit zeven zustersteden, kwamen bij elkaar voor een soort mini Olympische Spelen. Het evenement vond voor de derde keer plaats, was voor het eerst in Geleen en zou vier dagen duren.  

Ik was nog net veertien, maar zou twee dagen later vijftien worden. De mensen van de Lokale Omroep Start dachten gelukkig dat ik ouder was. Een paar maanden lang hadden we op dinsdagavonden geoefend met onze splinternieuwe camera’s, U-Matic videorecorders en een beeldmixer. Elke keer hadden we deze peperdure apparatuur zorgvuldig opgebouwd en na afloop weer keurig terug in de originele dozen gestopt. De opening van de Jeugdolympiade was de tweede gelegenheid waarbij we deze, door de gemeente gesubsidieerde, regieset zouden gebruiken. Ik mocht die avond voor de allereerste keer een camera bedienen en je wilt niet weten hoe nerveus ik was.

Het was een live-uitzending met twee camera’s. De regie zat in een busje, vlak achter de tribune. De kabellengte was 25 meter, dus veel speelruimte hadden we niet. Ik stond bij een klein podium, voor de shots van alle sprekers en een optreden van onze Geleense ster Lori Spee. De andere camera stond op het plein en filmde de entree van alle sporters, het publiek en het ontsteken van het olympisch vuur.

Ik heb nog een plakboek uit die tijd en daarin zit één foto van deze voor mij zo bijzondere avond. Je ziet me zitten op een hek. Een jochie nog. Ik kijk om me heen en lijk op die foto totaal niet bezig te zijn met de camera. De poken houd ik nieteens vast. Waarschijnlijk trilde ik zo van de zenuwen dat het ook beter was om de boel vast te zetten. Wel weet ik me goed te herinneren dat het loodzware statief niet al te best was. De camera is ingepakt in een vuilniszak, maar uiteraard voorzien van kanarigele Start-stickers.

Op een bepaald moment kwam Fanny Blankers-Koen voor de officiële opening. Tijdens haar toespraak besloot ik uit mezelf om langzaam in te zoomen. Van een medium shot naar een close-up. Dat ging hartstikke goed, alleen kwam ik er halverwege de zoom achter dat de scherpte niet op het gezicht van de oud Olympisch kampioene lag, maar op de geraniums achter haar. In paniek draaide ik aan de mechanische focusbediening op mijn linker pook. Je begrijpt dat ik keihard de verkeerde kant op draaide. Ik kon wel door de grond zakken. De dame in beeld werd vager en vager, terwijl de geraniums steeds scherper werden. De regisseur moest ingrijpen en eerst naar de andere camera schakelen voor ik mijn blunder kon herstellen. Inzoomen, scherp stellen en weer uitzoomen. Ik had er nog zoveel op geoefend. Mij werd door de intercom aangeraden om de rest van de avond zo veel mogelijk van die zoomknop af te blijven. Even geen eigen initiatief meer nemen.

Verder ging het goed. Lori Spee zong de sterren van de hemel, het werd droog en het olympisch vuur brandde alsof het een fakkel van de DSM was. Na afloop had ik de smaak helemaal te pakken. Vanaf dat moment wist ik heel zeker dat ik cameraman wilde worden. Dit leek mij het stoerste beroep op aarde. Altijd vooraan staan, de kick van zo’n live-uitzending en lekker spelen met zulke mooie apparaten. 
Dat is nu dertig jaar geleden. De rest is geschiedenis.