Klassiek viert de Zomer

Dit wordt een saai verhaal. Het gaat over een dolgelukkige cameraman die domweg met zijn neus in de boter viel. Geen conflict, ergernis, tegenslag of rafelrand. Hier volgen louter violen, schitterende zonsondergangen, Italiaanse wijnen, Cipressen, klavecimbelbouwers en andere lieve mensen. We moeten het namelijk even hebben over een reis naar het Italiaanse Asciano die ik gelijk na mijn vakantie mocht maken voor het NTR programma Klassiek viert de Zomer.

Vijf dagen achter elkaar deed ik mijn heerlijke werk in korte broek en met een glimlach tot ver achter de oren. Het leek wel alsof elk shot dat ik maakte raak was. Dat lag overigens niet aan mij, maar aan de omstandigheden. Toscane is een natte droom voor elke cameraman. De mensen die we volgden bleken natuurtalenten. De nog vrij onbekende presentator was een genot om mee te werken en de overige collega’s bleken allemaal even goed, geduldig en lief. Inhoudelijk was de trip goed voorbereid en het knusse klassieke muziek festival maakte het geheel tot één groot feest.

Pas maar op: het wordt nog veel zoetsappiger!

Asciano is een klein dorp waar nauwelijks toeristen komen. Het krakkemikkige hotelletje waar wij verbleven zit waarschijnlijk slechts een paar dagen per jaar vol en dat is tijdens het festival waarvoor wij naar Italië waren gevlogen. Verder gebeurt daar nooit iets, maar nu was het hele dorp druk met het bereiden van een maaltijd voor de bezoekers van een pianoconcert in de kerk op de berg. Een bloedmooi meisje nam ons mee naar een garage of kelderachtige ruimte onder haar huis en daar vielen we in een levensechte Bertolli-reclame. Italiaanse mama’s waren druk met het maken van sauzen, stokbroodjes en het snijden van vlees. Als je het in scene wil zetten krijg je het niet voor elkaar. Buiten op het plein bij de fontein zetten de mannen karaffen met rode wijn op de grote gedekte ronde tafels. Het was om half tien nog dertig graden en -je gelooft het niet- volle maan.

Eerder hadden we op de markt in Sinalunga gefilmd, waar gelukkig nauwelijks Nederlandse toeristen te bekennen zijn. Wel opgedirkte Italiaanse oma’s die in alle rust op zoek zijn naar nieuwe schoenen, mozzarella, tomaten of goede ham. Mannetjes die elkaar op de schouders kloppen en veel handgebaren maken. Groenteverkopers die hun producten aanprijzen met een stem waar Pavarotti jaloers op was geweest. Hoeveel kleur wil je hebben?

Ik kan nog wel even door gaan. Bijvoorbeeld over het klooster Sant ‘Anna waar een paar scenes uit de film The English Patiënt zijn opgenomen en nu een grote groep muzikanten aan het repeteren was voor een uitvoering van de Mariavespers van Monteverdi. Je moet er van houden, maar op zo’n locatie is dat niet meer zo moeilijk.

Lekker lunchen in een klein specialiteitenrestaurant waar je gewoon kunt vragen om allerlei verrukkelijke hapjes op tafel te zetten. Het koude biertje na afloop van de lange warme draaidag in Bar Hervé en de verrassende verhalen van de hitsige barman. Je had er bij moeten zijn.

Dit alles mag je eigenlijk geen werk meer noemen. Misschien kan je het onsamenhangende verhaal beter beschouwen als pure reclame. Kijk vrijdagavond 1 september om 19.20 uur naar Klassiek viert de Zomer op NPO2 en bedenk eens wat je gedaan had wanneer je zelf de cameraman was geweest. Dan had ook jij je kapot genoten.