Afgelopen zaterdag was ik bij het
concert van de Rolling Stones in Amsterdam. Dankzij mijn vriend Leo had ik gelukkig
nog een kaartje weten te bemachtigen, want ondanks de forse prijzen voor deze
tickets was het concert binnen de kortste keren uitverkocht. Omdat ik een van
de 53.000 gezegende liefhebbers in het stadion was, lees ik nu met een speciale
interesse de recensies. Dat is voor de gemiddelde Stones-fan een grotere opgave
dan drie albums van The Beatles achter elkaar beluisteren. Wat nemen die meningpoepers
in kranten en op websites hun werk toch ongelofelijk serieus. Allemaal blijven
ze haken in een oordeel over de muzikale kwaliteiten van die oude rockers. Bij
de meeste recensies die ik heb gelezen komt het er op neer dat de Rolling
Stones technisch niet meer helemaal zijn wat het geweest is. Ja, dat dankt je
de koekkoek. Mick is 74, Keith 73, Ronnie 70 en Charlie is inmiddels zelfs 76
jaar oud. Om hen heen vallen de legendarische muzikale helden met bosjes
tegelijk om.
De Rolling Stones zijn zo’n beetje de laatste der Mohikanen. Een collega van mij vergeleek ze ooit treffend met de Eiffeltoren: Die hoef je niet perse mooi te vinden, maar iedereen in de hele wereld weet dat die groot is. En toch, als je eenmaal in Parijs bent en er voor staat realiseer je je pas dat hij echt heel erg groot is.
Ik weet ook niet precies wat ze bezielt om weer op tournee te gaan en in al die stadions twee uur lang te knallen, maar ik ben dolblij dát ze het doen. Deze concerten zijn een laatste kans om nog een origineel stukje Rock ’n Roll geschiedenis mee te maken. Van de nieuwe generatie sterren moeten we het niet hebben. Dit voorjaar zag ik Justin Bieber en die kwam niet verder dan een uurtje inspiratieloos playbacken. Die had zelfs geen idee waar hij was. Laat staan dat hij ooit een noot zelf heeft gecomponeerd. Met al die DJ’s die slechts een USB stick in een computer steken heb ik ook niks. Doe mij dan maar een paar missertjes van Keith Richards. Dan weet je tenminste zeker dat ze echt live aan het spelen zijn.
Mick Jagger en consorten hadden er duidelijk zin in zaterdagavond. Dat ze weinig nieuwe of minder bekende nummers speelden is inderdaad jammer, maar je kan ook niet van iedereen in het stadion verwachten dat ze het hele repertoire van de Stones uit het hoofd kennen.
Wij zaten niet op de beste plekken en het geluid in de Arena is altijd een dingetje. De mensen die de videocontent op de schermen verzorgden mogen wat mij betreft op staande voet ontslagen worden, want dat was niet goed. Als ik mijn best doe kan ik nog wel een paar kleine pijnpuntjes verzinnen, maar ik wil vooral laten weten dat ik me deze avond bijzonder goed vermaakt heb en met mij 53.000 anderen. Er is al lang niet meer met zoveel plezier gespeeld in de Amsterdam Arena (die pas over een paar weken officieel de Johan Cruijff Arena genoemd wordt). Wat mij betreft krijgen de Stones alle sterren die er te verdelen zijn en als ze over vijf of tien jaar terug komen ben ik gewoon weer kritiekloos van de partij.
De Rolling Stones zijn zo’n beetje de laatste der Mohikanen. Een collega van mij vergeleek ze ooit treffend met de Eiffeltoren: Die hoef je niet perse mooi te vinden, maar iedereen in de hele wereld weet dat die groot is. En toch, als je eenmaal in Parijs bent en er voor staat realiseer je je pas dat hij echt heel erg groot is.
Ik weet ook niet precies wat ze bezielt om weer op tournee te gaan en in al die stadions twee uur lang te knallen, maar ik ben dolblij dát ze het doen. Deze concerten zijn een laatste kans om nog een origineel stukje Rock ’n Roll geschiedenis mee te maken. Van de nieuwe generatie sterren moeten we het niet hebben. Dit voorjaar zag ik Justin Bieber en die kwam niet verder dan een uurtje inspiratieloos playbacken. Die had zelfs geen idee waar hij was. Laat staan dat hij ooit een noot zelf heeft gecomponeerd. Met al die DJ’s die slechts een USB stick in een computer steken heb ik ook niks. Doe mij dan maar een paar missertjes van Keith Richards. Dan weet je tenminste zeker dat ze echt live aan het spelen zijn.
Mick Jagger en consorten hadden er duidelijk zin in zaterdagavond. Dat ze weinig nieuwe of minder bekende nummers speelden is inderdaad jammer, maar je kan ook niet van iedereen in het stadion verwachten dat ze het hele repertoire van de Stones uit het hoofd kennen.
Wij zaten niet op de beste plekken en het geluid in de Arena is altijd een dingetje. De mensen die de videocontent op de schermen verzorgden mogen wat mij betreft op staande voet ontslagen worden, want dat was niet goed. Als ik mijn best doe kan ik nog wel een paar kleine pijnpuntjes verzinnen, maar ik wil vooral laten weten dat ik me deze avond bijzonder goed vermaakt heb en met mij 53.000 anderen. Er is al lang niet meer met zoveel plezier gespeeld in de Amsterdam Arena (die pas over een paar weken officieel de Johan Cruijff Arena genoemd wordt). Wat mij betreft krijgen de Stones alle sterren die er te verdelen zijn en als ze over vijf of tien jaar terug komen ben ik gewoon weer kritiekloos van de partij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.