Carlos is 19
en loopt stage bij Facility House. Als hij een wens mag doen, dan wordt hij
cameraman. Dat lijkt mij een uitstekende keuze.
Een puntje: Eigenlijk heet Carlos helemaal niet Carlos. Alleen hadden ze bij Facility House al een Jeroen en twee Jeroenen is kennelijk onhandig. Gelukkig kan dat Carlos niets schelen. Hij wil graag een vak leren en dus is die nieuwe naam no big deal. Dat pleit voor hem. Carlos is iemand die niet snel loopt te mauwen.
Een stagiair moet vooral assisteren. Daar kan hij veel van leren. Goed kijken, kritisch luisteren en vragen stellen. Heel veel vragen. Wat dat betreft zit hij deze maanden dicht bij het vuur en hij kan zo laten zien dat hij verder wil in het wondere wereldje van de televisie. Daarvoor doet hij zijn stinkende best. Carlos blijft vrolijk lachen als hij voor de zoveelste keer heen en weer wordt gestuurd om een klein klusje te klaren.
Deze week was Carlos mijn kabelassistent tijdens Turn on the Lights, een schitterend lichtfeest op de Dam; cadeautje van warenhuis De Bijenkorf aan de stad Amsterdam. De bevlogen regisseur van dit evenement had gevraagd om ziel en zaligheid in de beelden te leggen. Tijdens de doorloop en repetitie gaf hij ons alle vrijheid om zelf uit te zoeken hoe ver we konden gaan. Al doende ontstond het idee om tijdens die wonderschone show met een camera mee te lopen in de parade van het koor, die dwars door publiek zou trekken. Een camerapositie die vooraf niet was bedacht. We hadden dus geen draadloze camera, waarmee je zoiets normaal gesproken doet.
Gedurende het proces bleek de minst praktische oplossing wel de aller aller mooiste en dus zouden we het proberen met een lange kabel. Carlos was wel te porren voor dit idee, al weet ik niet helemaal zeker of hij zich ’s middags goed realiseerde wat hem die avond te wachten stond. Tijdens de generale repetitie, op een leeg plein, was het een koud kunstje. Uiteraard hebben we goed nagedacht over de positie van de haspel, een eventuele kabelloop en over de lengte van de bos kabel die Carlos met zich mee moest zeulen. Het kwam er op neer dat hij -om te beginnen- de volledige honderd meter van de haspel in zijn handen had. Ik kan je vertellen dat zo’n dikke camerakabel in dat geval behoorlijk zwaar is. Hoofdassistent Ramon bleef in de buurt om eventueel bij te springen, maar in principe moest Carlos de pittige kabelklus in zijn eentje klaren.
Rond half zeven stroomde de Dam vol. Het werd drukker en drukker. En drukker en nóg drukker. Het leek er op dat er meer mensen op het plein stonden dan tijdens de Kroning in 2013. Dat maakte mij licht nerveus. Ons loopje door het publiek zou waarschijnlijk faliekant mislukken. Ramon en ik spraken over alternatieven, die er eigenlijk niet meer waren. De enige die rustig en kalm bleef was Carlos. Wellicht, omdat hij de uitdaging nog niet helemaal kon overzien, maar misschien ook omdat het gewoon een ongelofelijk coole kikker is.
We begonnen de uitzending met een trompettist bij de hoofdingang van de Bijenkorf. Dat is hemelsbreed 85 meter van het midden van de Dam en op zo’n stuk kunnen al honderden mensen op je kabel staan. Bovendien stonden er pal voor die draaideur onhandig veel fietsen. In de vijf minuten die wij moesten wachten had al iemand haar scootertje boven op onze kabel geparkeerd.
Na het openingsshot wilden we razendsnel, maar precies langs de loop van de kabel terug, om zoveel mogelijk meters weer mee te kunnen nemen. We hadden haast om het tweede trompetstuk aan de overkant van de Damstraat te halen, alleen mag je niet verwachten dat mensen bij zo’n evenement een beetje om zich heen kijken of snappen dat ze op een onmisbaar stukje kabel staan. Het werd dus een potje vriendelijk trekken en duwen met duizend verontschuldigingen.
‘Sorry, sorry, sorry… hete koffie. Personeel! Televisie. Sorry. Excuus. Pardon PARDON!’
Carlos volgde op de voet en boste de kabel zo snel mogelijk op.
Het tweede, derde en vierde shot haalden we fluitend. Carlos en Ramon hadden ter hoogte van de haspel orde op zaken kunnen stellen, maar het hele spektakel duurde slechts twintig minuten, dus veel tijd was er niet. We gingen op zoek naar de kopgroep van de parade en vonden de zangeres en danseres die we in beeld moesten vangen, precies op het moment dat de regisseur zich zorgen begon te maken. Laten we zeggen dat hij een tikkeltje ongeduldig werd. Bam! Het shot was nog niet scherp of het werd al geschakeld. Ons loopje kon beginnen.
Carlos leidde de dans. Het was een vreemde missie om, achteruitlopend met een honderd meter lange rode ‘tuinslang’ in je handen, aan 20.000 mensen te vragen of ze alsjeblieft een beetje ruimte willen maken. Langzaam bewoog de stoet zich over het plein. De soliste van het koor zong Something inside so strong en bezorgde mij kippenvel. Haar close-up knalde door alle schermen, al zeg ik het zelf. In de regiewagen zaten ze juichend op hun draaistoelen. ‘Hou vol,’ moedigde de regisseur ons aan. Ik wilde niets liever en keek even in de richting van Carlos. Hij had nog een aardige bos camerakabel in zijn hand. Na een meter of twintig voelde ik dat Ramon me bij de broekriem greep en bedachtzaam een bocht liet maken. Dat we zo ver zouden komen had ik eigenlijk al niet durven dromen.
Ik maakte schaduw op de gezichten van de personen in beeld. Toen ik dat probeerde te vermijden stond Carlos opeens heel kort in mijn shot. Ik had hem min of meer ingehaald en dacht gelijk dat het einde van onze wandeling kabeltechnisch in zicht was. Wellicht was de boel nu toch al op of in de knoop. Kon Carlos de mensenmassa niet langer als een soort Mozes laten splijten? Het was in ieder geval niet te zien in de uitzending. In de regiewagen reageerde niemand er op. En we liepen ook gewoon verder. Carlos herpakte zich. Ramon stuurde tot het nummer was afgelopen en we precies op het geplande eindpunt waren aangekomen. Daar fluisterde hij in mijn oor dat de kabel nu echt op was. Carlos keek me nog even verontschuldigend aan, maar het had niet beter kunnen uitpakken.
Voor de laatste shots kon ik de koorleden snel aanwijzingen geven, zodat ze niet verder zouden lopen. Een paar minuten later was de show afgelopen. Ramon kreeg een boks en Carlos een ferme schouderklop. Hij heeft in die twintig minuten zijn kabeldiploma A én B gehaald. Ik was apetrots en dat mag hij zeker ook op zichzelf zijn. Nu maar hopen dat hij niet té snel cameraman wordt en dat we nog even van zijn kabelkwaliteiten mogen genieten.
Een puntje: Eigenlijk heet Carlos helemaal niet Carlos. Alleen hadden ze bij Facility House al een Jeroen en twee Jeroenen is kennelijk onhandig. Gelukkig kan dat Carlos niets schelen. Hij wil graag een vak leren en dus is die nieuwe naam no big deal. Dat pleit voor hem. Carlos is iemand die niet snel loopt te mauwen.
Een stagiair moet vooral assisteren. Daar kan hij veel van leren. Goed kijken, kritisch luisteren en vragen stellen. Heel veel vragen. Wat dat betreft zit hij deze maanden dicht bij het vuur en hij kan zo laten zien dat hij verder wil in het wondere wereldje van de televisie. Daarvoor doet hij zijn stinkende best. Carlos blijft vrolijk lachen als hij voor de zoveelste keer heen en weer wordt gestuurd om een klein klusje te klaren.
Deze week was Carlos mijn kabelassistent tijdens Turn on the Lights, een schitterend lichtfeest op de Dam; cadeautje van warenhuis De Bijenkorf aan de stad Amsterdam. De bevlogen regisseur van dit evenement had gevraagd om ziel en zaligheid in de beelden te leggen. Tijdens de doorloop en repetitie gaf hij ons alle vrijheid om zelf uit te zoeken hoe ver we konden gaan. Al doende ontstond het idee om tijdens die wonderschone show met een camera mee te lopen in de parade van het koor, die dwars door publiek zou trekken. Een camerapositie die vooraf niet was bedacht. We hadden dus geen draadloze camera, waarmee je zoiets normaal gesproken doet.
Gedurende het proces bleek de minst praktische oplossing wel de aller aller mooiste en dus zouden we het proberen met een lange kabel. Carlos was wel te porren voor dit idee, al weet ik niet helemaal zeker of hij zich ’s middags goed realiseerde wat hem die avond te wachten stond. Tijdens de generale repetitie, op een leeg plein, was het een koud kunstje. Uiteraard hebben we goed nagedacht over de positie van de haspel, een eventuele kabelloop en over de lengte van de bos kabel die Carlos met zich mee moest zeulen. Het kwam er op neer dat hij -om te beginnen- de volledige honderd meter van de haspel in zijn handen had. Ik kan je vertellen dat zo’n dikke camerakabel in dat geval behoorlijk zwaar is. Hoofdassistent Ramon bleef in de buurt om eventueel bij te springen, maar in principe moest Carlos de pittige kabelklus in zijn eentje klaren.
Rond half zeven stroomde de Dam vol. Het werd drukker en drukker. En drukker en nóg drukker. Het leek er op dat er meer mensen op het plein stonden dan tijdens de Kroning in 2013. Dat maakte mij licht nerveus. Ons loopje door het publiek zou waarschijnlijk faliekant mislukken. Ramon en ik spraken over alternatieven, die er eigenlijk niet meer waren. De enige die rustig en kalm bleef was Carlos. Wellicht, omdat hij de uitdaging nog niet helemaal kon overzien, maar misschien ook omdat het gewoon een ongelofelijk coole kikker is.
We begonnen de uitzending met een trompettist bij de hoofdingang van de Bijenkorf. Dat is hemelsbreed 85 meter van het midden van de Dam en op zo’n stuk kunnen al honderden mensen op je kabel staan. Bovendien stonden er pal voor die draaideur onhandig veel fietsen. In de vijf minuten die wij moesten wachten had al iemand haar scootertje boven op onze kabel geparkeerd.
Na het openingsshot wilden we razendsnel, maar precies langs de loop van de kabel terug, om zoveel mogelijk meters weer mee te kunnen nemen. We hadden haast om het tweede trompetstuk aan de overkant van de Damstraat te halen, alleen mag je niet verwachten dat mensen bij zo’n evenement een beetje om zich heen kijken of snappen dat ze op een onmisbaar stukje kabel staan. Het werd dus een potje vriendelijk trekken en duwen met duizend verontschuldigingen.
‘Sorry, sorry, sorry… hete koffie. Personeel! Televisie. Sorry. Excuus. Pardon PARDON!’
Carlos volgde op de voet en boste de kabel zo snel mogelijk op.
Het tweede, derde en vierde shot haalden we fluitend. Carlos en Ramon hadden ter hoogte van de haspel orde op zaken kunnen stellen, maar het hele spektakel duurde slechts twintig minuten, dus veel tijd was er niet. We gingen op zoek naar de kopgroep van de parade en vonden de zangeres en danseres die we in beeld moesten vangen, precies op het moment dat de regisseur zich zorgen begon te maken. Laten we zeggen dat hij een tikkeltje ongeduldig werd. Bam! Het shot was nog niet scherp of het werd al geschakeld. Ons loopje kon beginnen.
Carlos leidde de dans. Het was een vreemde missie om, achteruitlopend met een honderd meter lange rode ‘tuinslang’ in je handen, aan 20.000 mensen te vragen of ze alsjeblieft een beetje ruimte willen maken. Langzaam bewoog de stoet zich over het plein. De soliste van het koor zong Something inside so strong en bezorgde mij kippenvel. Haar close-up knalde door alle schermen, al zeg ik het zelf. In de regiewagen zaten ze juichend op hun draaistoelen. ‘Hou vol,’ moedigde de regisseur ons aan. Ik wilde niets liever en keek even in de richting van Carlos. Hij had nog een aardige bos camerakabel in zijn hand. Na een meter of twintig voelde ik dat Ramon me bij de broekriem greep en bedachtzaam een bocht liet maken. Dat we zo ver zouden komen had ik eigenlijk al niet durven dromen.
Ik maakte schaduw op de gezichten van de personen in beeld. Toen ik dat probeerde te vermijden stond Carlos opeens heel kort in mijn shot. Ik had hem min of meer ingehaald en dacht gelijk dat het einde van onze wandeling kabeltechnisch in zicht was. Wellicht was de boel nu toch al op of in de knoop. Kon Carlos de mensenmassa niet langer als een soort Mozes laten splijten? Het was in ieder geval niet te zien in de uitzending. In de regiewagen reageerde niemand er op. En we liepen ook gewoon verder. Carlos herpakte zich. Ramon stuurde tot het nummer was afgelopen en we precies op het geplande eindpunt waren aangekomen. Daar fluisterde hij in mijn oor dat de kabel nu echt op was. Carlos keek me nog even verontschuldigend aan, maar het had niet beter kunnen uitpakken.
Voor de laatste shots kon ik de koorleden snel aanwijzingen geven, zodat ze niet verder zouden lopen. Een paar minuten later was de show afgelopen. Ramon kreeg een boks en Carlos een ferme schouderklop. Hij heeft in die twintig minuten zijn kabeldiploma A én B gehaald. Ik was apetrots en dat mag hij zeker ook op zichzelf zijn. Nu maar hopen dat hij niet té snel cameraman wordt en dat we nog even van zijn kabelkwaliteiten mogen genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.