vrienden

De televisie-industrie bestaat uit vele snelkookpannetjes, waarin razendsnel vriendschappen voor het leven worden gebakken. Met telkens wisselende teams, die kunnen bestaan uit de gekste types, maak je onder de meest idiote omstandigheden heel wat mee. Omdat je zo op elkaar bent aangewezen deel je, gedurende de lengte van een productie, lief en leed. Soms met mensen die je niet of nauwelijks kent. Hoe extremer de klus, hoe sneller een stel tv-huurlingen kan uitgroeien tot best friends forever.

Zo ben ik in de loop der jaren van veel collega’s gaan houden. Bijzondere mensen waarmee ik heb gereisd en/of aan unieke programma’s mocht werken. Collega cameramensen, geluidsmannen, redacteuren, verslaggevers, presentatoren, assistenten, technici, producers of regisseurs. Mannen en vrouwen waarmee ik dingen heb meegemaakt die je in een normaal leven niet snel meemaakt. Ervaringen die ik nooit zal vergeten, al word ik zo dement als een deur.

Denk aan een afdaling in een illegale goudmijn in Venezuela, het nachtelijk avontuur met een groep leeuwen in het Zuid-Afrikaanse Krügerpark, vier weken reizen door Italië met de geniale gek Boudewijn Büch, de Olympische Spelen, de Tour de France, een gletsjerredding op Mount Hood in Amerika, filmen boven op een hoogspanningsmast in Noorwegen of aan het maken van het programma The Phone. Maar het hoeft helemaal geen langlopende productie te zijn om naar elkaar toe te groeien. Soms is het binnen een dag geregeld of zelfs in een uurtje. Als je samen staat te trekken aan een kilometers lange camerakabel die niet wil meewerken en tot je enkels wegzakt in de modder kan het al gebeuren. Ik ben voor het leven bevriend geraakt met motorrijders tijdens een triatlon in de stromende regen en met die leuke presentatrice tijdens de Vierdaagse. Met die andere had ik een bijzonder gesprek in een stomme file bij Everdingen.

De presentator die op het juiste moment het statief uit mijn handen pakte, de commentator die subtiel vermeldde waarom het doelpunt niet helemaal lekker in beeld was en de verslaggever die niet echt boos werd toen ik was vergeten om een camera mee te nemen. Allemaal mensen die nooit meer iets verkeerd bij mij kunnen doen. Collega televisiemakers die mij in principe ’s nachts wakker mogen bellen als ze in de problemen zitten.

Het mooie is dat je op het ene moment super intensief met elkaar werkt en elkaar vervolgens jarenlang niet of nauwelijks kan tegenkomen. Zodra je dan weer met elkaar moet werken blijkt dat er een band is die nooit meer stuk zal gaan. Soms weet je helemaal niet zo veel van zulke vrienden-voor-het-leven, maar het kan ook zijn dat iemand heeft verteld over de meest intieme details uit zijn of haar privéleven. Zo ben ik ooit -lang, lang, lang geleden- op reis geweest met een producer die, na een paar flinke slokken Wodka, van alles vertelde over de moeizame relatie met zijn vader. Als ik aan hem denk of beelden zie van de plek waar wij toen waren, dan komt bij mij gelijk dat hele verhaal bovendrijven.

Een ander voorbeeld: De vorige week kwam ik Willem voor het eerst in heel lange tijd weer eens tegen. Met hem heb ik voor het VARA programma Jules Unlimited een reis gemaakt naar de Franse Alpen in 2001. Als ik hem zie moet ik denken aan de kabelbaan van Chamonix. Daarover hebben we toen een reportage gedraaid, maar dat was een beetje een noodonderwerp. Door het slechte weer was een ander item komen te vervallen. Samen met presentator Menno Bentveld verzon Willem ter plekke de teksten voor een heel nieuw filmpje en hij maakte van een drol een gebakje. Het was in eerste instantie helemaal niks, maar als je het op tv terug ziet is het nog best een geschikte Jules-reportage. Alleen hebben we zelf tijdens die draaidagen ontzettend veel plezier gehad om alle zinnen die extra aangedikt moesten worden om het nog ergens op te laten lijken. Dus als ik Willem of Menno spreek gaat het gelijk over de afsluitende zinnen van dit filmpje: “Er is hier gesmeerd, gerepareerd, beveiligd en getraind. De kabelbaan van Aiguille du Midi in Chamonix is klaar voor een nieuw seizoen met meer dan een half miljoen bezoekers.” En dan hebben we lol! Je moet erbij zijn geweest.

Een paar bijzondere tv-vrienden zijn helaas overleden. De herinneringen aan avonturen met Cor en Cees blijven voor altijd bestaan. Die kunnen op de gekste plekken komen bovendrijven en zorgen voor een spontane glimlach. Onlangs liet een vriend, die ik de laatste jaren ook te weinig zie, me nog hard schrikken door zomaar een hartaanval te krijgen, zonder toestemming. Zoiets baart me dan zorgen. Ik word ouder en de gemiddelde leeftijd van al die mensen waarom ik geef stijgt keihard met me mee. Maar gelukkig blijft ook het aantal beleefde avonturen nog steeds groeien. Elke dag, week of maand komen er weer verse verhalen bij en ontstaan nieuwe vriendschappen voor de eeuwigheid. Ik heb een mooi vak.