Pitspoezen, walk-on-girls en rondemissen verdwijnen, maar over achtergrond danseresjes in korte glitterrokjes wordt
gelukkig (nog) niet gediscussieerd. Zaterdagmorgen, bij de opening van
Vastelaovend in de Zoepkoel te Venlo, betraden de meisjes van TamDance onbedreigd
het podium. Deze vrolijke dames mochten de optredens opleuken van artiesten die
wereldberoemd zijn in Limburg. Op mij kwam het over alsof ze niet werden gedwongen.
Het zag er allemaal behoorlijk enthousiast, gezond en gelukkig uit.
In principe is zo’n dansgroep een genot voor elke cameraman. Het is dankbaar om te focussen op huppelende meisjes met wapperende haren. Dat levert doorgaans sfeervolle beelden op die door regisseurs (mannen én vrouwen) altijd direct worden gebruikt. Een televisie-uitzending wordt er leuker van. Mensen kijken kennelijk graag naar meisjes die goed kunnen dansen.
Alleen. Ja. Ehm… Hoe zal ik het zeggen? Anno 2018 sta je daar als blanke, dikke, kale cameraMAN van 45 toch met een iets ander gevoel. Ergens in je achterhoofd spookt het idee dat je ieder moment de pineut kan zijn. Wanneer staat er iemand op die er iets van vindt dat jij met je groothoeklens dicht op al dat vrouwelijk schoon kruipt? Mag je nog wel close op de gymschoenen beginnen en langzaam je camera optillen, om een beweging te maken langs strakke springende benen? Om over billen en borsten in dat glitterpakje nog maar te zwijgen. Wat is nog gewoon je werk doen en wanneer wordt het seksistisch? Die grens is tegenwoordig flinterdun. Één lullige foto -vanuit een ongelukkige hoek genomen- op social media en je bent trending topic met je geile videocamera.
Een paar jaar geleden was je nog een bofkont als je op de grid bij de Formule1 de modellen mocht filmen, die daar mooi stonden te wezen met een bordje in hun handen. Nu loop je het risico te worden uitgemaakt voor smeerpijp. Maar als je té voorzichtig bent met het aanschieten van knappe dames en niet genoeg ‘lekkere shots’ aanbiedt word je in mijn wereldje weer uitgemaakt voor cameraman zonder ballen. Het is een wankel evenwicht.
Een van die danseresjes draaide zich om in de richting van de camera, zocht met haar blik de lens en keek heel even zo spannend mogelijk om zich daarna weer snel te voegen in de afgesproken choreografie. Verleidelijk? Ik durf het bijna niet te zeggen. Het was iets tussen haar en mij. Verder heeft niemand er iets van meegekregen, want de regisseur was net een fractie van een seconde te laat met schakelen.
Het is een spel. Die dansmeisjes hebben de camera nodig en de camera heeft zulke dartelende schoonheden nodig. Zolang we keurig om elkaar heen draaien is er niets aan de hand. Ik hoop dat dit gewoon kan blijven bestaan. Dat ik tijdens zo’n optreden wel eens een fractie te dichtbij kom en zo’n dansmeisje met mijn camera heel even aantik heeft niets te maken met gretigheid. Na al die jaren kan ik nog steeds niet goed inschatten hoe wijd een groothoeklens is, maar het heeft vooral te maken met het feit dat ik behoorlijk a-ritmisch ben en nooit precies weet wanneer zij naar voren of naar achteren zullen springen. In het geval van afgelopen zaterdag kan ik ook de schuld geven aan de podiumbouwer die ons heel weinig speelruimte had gegeven.
In principe is zo’n dansgroep een genot voor elke cameraman. Het is dankbaar om te focussen op huppelende meisjes met wapperende haren. Dat levert doorgaans sfeervolle beelden op die door regisseurs (mannen én vrouwen) altijd direct worden gebruikt. Een televisie-uitzending wordt er leuker van. Mensen kijken kennelijk graag naar meisjes die goed kunnen dansen.
Alleen. Ja. Ehm… Hoe zal ik het zeggen? Anno 2018 sta je daar als blanke, dikke, kale cameraMAN van 45 toch met een iets ander gevoel. Ergens in je achterhoofd spookt het idee dat je ieder moment de pineut kan zijn. Wanneer staat er iemand op die er iets van vindt dat jij met je groothoeklens dicht op al dat vrouwelijk schoon kruipt? Mag je nog wel close op de gymschoenen beginnen en langzaam je camera optillen, om een beweging te maken langs strakke springende benen? Om over billen en borsten in dat glitterpakje nog maar te zwijgen. Wat is nog gewoon je werk doen en wanneer wordt het seksistisch? Die grens is tegenwoordig flinterdun. Één lullige foto -vanuit een ongelukkige hoek genomen- op social media en je bent trending topic met je geile videocamera.
Een paar jaar geleden was je nog een bofkont als je op de grid bij de Formule1 de modellen mocht filmen, die daar mooi stonden te wezen met een bordje in hun handen. Nu loop je het risico te worden uitgemaakt voor smeerpijp. Maar als je té voorzichtig bent met het aanschieten van knappe dames en niet genoeg ‘lekkere shots’ aanbiedt word je in mijn wereldje weer uitgemaakt voor cameraman zonder ballen. Het is een wankel evenwicht.
Een van die danseresjes draaide zich om in de richting van de camera, zocht met haar blik de lens en keek heel even zo spannend mogelijk om zich daarna weer snel te voegen in de afgesproken choreografie. Verleidelijk? Ik durf het bijna niet te zeggen. Het was iets tussen haar en mij. Verder heeft niemand er iets van meegekregen, want de regisseur was net een fractie van een seconde te laat met schakelen.
Het is een spel. Die dansmeisjes hebben de camera nodig en de camera heeft zulke dartelende schoonheden nodig. Zolang we keurig om elkaar heen draaien is er niets aan de hand. Ik hoop dat dit gewoon kan blijven bestaan. Dat ik tijdens zo’n optreden wel eens een fractie te dichtbij kom en zo’n dansmeisje met mijn camera heel even aantik heeft niets te maken met gretigheid. Na al die jaren kan ik nog steeds niet goed inschatten hoe wijd een groothoeklens is, maar het heeft vooral te maken met het feit dat ik behoorlijk a-ritmisch ben en nooit precies weet wanneer zij naar voren of naar achteren zullen springen. In het geval van afgelopen zaterdag kan ik ook de schuld geven aan de podiumbouwer die ons heel weinig speelruimte had gegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.