sterke verhalen

Voor een mogelijk nieuwe rubriek in het vakblad BM (voorheen Broadcast Magazine) ben ik op zoek naar collega’s die hun leukste tv-anekdote willen delen. Een kort, sterk verhaal over je werk in de televisiewereld. Zo’n verhaal hoef je niet zelf op te schrijven; daar kan ik je bij helpen. Wel moeten het verhalen zijn die met naam en toenaam gepubliceerd mogen worden, zonder mensen te kwetsen. En er komt ook nog een mooie foto bij van degene die het verhaal vertelt.

Om je een beetje te inspireren heb ik een verhaal van mezelf opgedoken. Dit heeft al eerder op mijn blog gestaan, maar dit is een voorbeeld. Volgens mij heeft bijna iedereen in Omroepland zo’n anekdote paraat. Wie zijn of haar sterke verhaal met mij wil delen mag mailen met jrhettinga@casema.nl

Voorbeeld:

De hoofdprijs

Het uitreiken van de hoofdprijs leek op voorhand een betrekkelijk eenvoudig klusje. Kort en krachtig. Even mensen blij maken met een nieuwe auto. Robert ten Brink had het vaker gedaan, voor mij was het de eerste keer. In Veldhoven, op woensdag 2 maart 2005. We draaiden nog 4 bij 3.

Aan de rand van het dorp werd bij een benzinepomp het aanvalsplan doorgenomen. De cameraploeg zou eerst gaan. Als wij onze positie hadden ingenomen, net even voorbij de woning van de winnaar, dan zou Robert de straat in rijden met de splinternieuwe VW Beatle die was versierd met bloemen, ballonnen en logo’s van de loterij. Voor de deur zou de presentator uitstappen, kort iets op camera vertellen, aanbellen, de onvermijdelijke reactie halen en klaar.

Zoals gezegd: Simpel. 

Even later waren we er klaar voor. De geluidsman zwaaide. Robert  knipperde met de lichten en gaf gas. Uitzoom. Hij stopte precies voor de deur. Ik liep met draaiende camera richting portier en Robert stapte uit. Hij vertelde de kijkers een standaard verhaal over de loterij en haar mooie prijzen, wandelde naar de voordeur van een treurig rijtjeshuis en drukte op de bel. Binnen blafte een hond.

Het rode ‘rec’ lampje in mijn viewer ging opeens knipperen, precies op het moment dat de presentator aanbelde. Zo'n knipperend rood lampje betekent meestal niet veel goeds. Ik probeerde de band opnieuw te starten, maar het apparaat weigerde. Dit was officieel een storing.

Elk moment kon iemand de deur open doen.

Ik schakelde de camera uit en snel weer aan, maar het lampje knipperde weer. Warning, warning, warning! In beeld verscheen de code van een storing die ik nooit eerder had gezien. Robert ten Brink vroeg narrig wat toch er aan de hand was. 

Wist ik het maar.

Seconden tikten voorbij. Die hond bleef blaffen. Ik prutste en klungelde, maar de tape ging niet meer draaien. Hoe langer het duurde, hoe groter de kans was dat er iemand open zou doen. Die zou Robert ten Brink zien, bloemen, een cameraman (overstuur) en een splinternieuwe auto vol loterijlogo’s. De eerste reactie die dan volgt kan je nooit meer over doen. Die moet je hebben. Zo’n moment zet je niet even in scene. Dat wist ik, dat wist Robert en dat wist de geluidsman achter mij. Maar de camera liet ons in de steek.

En het duurde en het duurde en het duurde… Ondertussen werd er niet open gedaan. Sommige (camera)mensen hebben namelijk altijd geluk, ook als ze pech hebben. Er was namelijk niemand thuis!