bus

Cameramensen hebben we genoeg in dit land. Qua verdiensten en werkgelegenheid was het verstandiger geweest als ik had gekozen voor een echt vak. Stukadoor, loodgieter of timmerman. In theorie natuurlijk, want in de praktijk heb ik twee linkerhanden. Dat ik toch liever ‘cameraman’ wilde zijn had allerlei redenen. Ik dacht dat ik met zo’n stoer apparaat op mijn nek meer meisjes kon versieren dan als CV reparateur, maar deze beroepskeuze had ook te maken met een hartgrondige hekel aan de goedkope uitvoeringen van bestelbusjes. Ik ben cameraman geworden, omdat televisieploegen indertijd in de blitste Renault Espace reden. Of in een stoere Chrysler Voyager. Dat waren de eerste super-de-luxe MPV’s. Als je daarin werd gezien, dan was je wat… in 1994.

Om een leven in zo’n klusbus te vermijden heb ik, met veel pijn en moeite, de HAVO en daarna zelfs nog een HBO opleiding afgerond. Niet dat ik op school hard gewerkt heb, ik ben zelfs nog een keer blijven zitten, maar pijn kreeg ik van harde houten schoolstoelen en moeite had ik vooral met stilzitten.

Mijn leven was bijna geslaagd toen ik bij AT5 terecht kwam en mezelf cameraman mocht noemen, maar zij reden in die dagen in de super duffe Mazda 121. Een soort koekblik op wielen. Ik moest en zou carrière maken, om uiteindelijk in september 1995 met gepaste trots de garage van NOB Fieldproduction binnen te stappen. Daar stonden een stuk of twintig megacoole Renaults Espace op rij. Allemaal gespoten in de grijs/zwarte tinten van het Nederlands Omroep Produktiebedrijf en voorzien van felbegeerde Betacam SP camerasets. De ENG8, die voornamelijk op pad ging voor Het Journaal, was zelfs uitgerust met een van de allereerste navigatiesystemen en een ingebouwde mobiele telefoon. Dat deze gadgets allebei niet werkten, maakte mij niets uit. Ik was in het paradijs.

Daar moest ik aan denken toen ik deze week op pad moest in een wel heel erg karige uitvoering van de Renault Kangoo. Deze naar rook riekende broodtrommel maakte op de snelweg meer herrie dan alle bladblazers van de Gemeente Almere bij elkaar. De ruitenwisser piepte en kraakte harder dan een olifant met bronchitis. Voor het eerst in jaren heb ik even gekeken of er nog een 100.000 Stratenboek in het handschoenenkastje lag.

Ik snap het wel. We moeten op de kosten letten. Auto’s zijn duur en voor een oude Kangoo kan je per kilometer evenveel vangen als voor een nagelnieuwe Ford Galaxy. Een televisieprogramma wordt er ook niet direct mooier van als de cameraploeg zich kan verplaatsen in een luxe wagen. Hoewel? Na een ritje Hilversum – Roermond op de keiharde kerkbank van een ingehuurde, afgeleefde en compleet uitgeklede Renault Traffic denk ik daar toch weer iets genuanceerder over. Deze bus kon je zo gebruiken voor het transport van een stuk of zes hooligans naar een risicowedstrijd. En opnieuw een enorme bak herrie. Harder rijden dan 110 kilometer per uur was buitengewoon slecht voor je trommelvliezen. We hadden de keuze: doof of te laat. Blijkbaar rijden elektriciens nooit zulke afstanden.

Noem mij gerust een zeurpiet of verwend. Dat mag best. Maar laten we niet vergeten dat cameramensen over het algemeen luxe dieren zijn die van gadgets en mooie spullen houden. Als je goed voor ze zorgt zijn ze altijd bereid om keihard te werken. Wat dat betreft doet ook een fijne auto wonderen. En dat realiseren we ons weer als we heel af en toe worden wakker geschud in een oude schildersbus. Vooruit. Heel af en toe dan…

            foto : Basisboek Televisie Maken (bladzijde 47) / 1e druk, Wolters-Noordhoff 1990