boeven vangen

Mijn lieve lief is trouw kijker van Opsporing Verzocht. Als dat op tv is mag ik haar niet storen. “Ik ga even boeven vangen,” zegt ze dan. Kennelijk hoopt zij stiekem dat ze iemand op de altijd vage beelden van bewakingscamera’s herkent. Ik vind dat stom en ga meestal iets anders doen. Van Opsporing Verzocht word ik doorgaans een beetje verdrietig. Allemaal kansarme gasten, die toch al zo’n beroerde jeugd hebben gehad en die dan ook nog eens te kakken worden gezet op de nationale televisie met hun slecht georganiseerde misdaad. Sneue figuren die niet begrepen hebben dat juist zij naar dit programma moeten kijken, omdat het dé perfecte trainingsvideo is. Wie een paar weken Anniko van Santen voor lief neemt weet precies wat je wel en wat je zeker niet moet doen wanneer je kwaad wil in de buurt van beveiligingscamera’s. 

Noem mij naïef, maar ik geloof in het goede van de mens en wil het verder allemaal liever niet weten. Val mij niet lastig met overvallen, plofkraken, brute berovingen op oude mensen. Zo lang ik niet weet wat er allemaal gebeurt kan ik gewoon als blije eikel over straat. Bovendien weet ik toch niet meer of ik op vrijdag 16 maart ergens een bordeauxrode Fiat Doblo heb zien rijden. Maar gisteren dacht ik voor het eerst dat het toch beter was geweest als ik eens wat vaker naast mijn vrouw op de bank had gezeten tijdens het uurtje van Ellie Lust. 

Ik had even tijd over en stond in mijn favoriete fotowinkel met een stomme vraag over mijn compact camera. Bij de grote balie waren drie medewerkers en die waren alle drie druk. Ik scande de klanten om te zien welke het eerst klaar zou zijn. Een meneer die vooral zelf aan het woord was, een jonge man die geïnteresseerd was in de Canon EOS 1DX mark II en een meneer die iets met garantie aan het regelen was. Er was ook nog een mevrouw voor me. Ik keek op mijn klok en zag dat de tijd die ik over had steeds minder werd. Zou het nog lukken vandaag? 

De jongen met de 1DX mark II was teleurgesteld dat de camera niet goed gedemonstreerd kon worden, omdat de batterijen in de verpakking niet opgeladen waren. De verkoper bood hiervoor nog netjes zijn verontschuldigingen aan. Hij mocht wel even voelen hoe zwaar het toestel was. En toen holde hij plotseling naar de uitgang van de winkel. Slechts één tel was ik verbaasd. Ik hoorde mezelf heel hard “HEY!” roepen, zoals ik dat in mijn rol als pleinwacht soms ook op het schoolplein kan doen, wanneer kinderen proberen om bijvoorbeeld een frisbee op het dak te gooien. Dan is die “hey!” best effectief, maar deze klootzak zou zich natuurlijk niet bedenken als iemand zoiets roept. Alsof hij dan opeens zou stoppen, zich om ging draaien en in het terug lopen een welgemeend ‘Sorry’ zou zeggen… 

Zonder nadenken sprintte ik achter de winkeldief aan. Nou moet je daar niet teveel bij voorstellen, want eenmaal buiten was de boef alweer een volgende hoek om. Ik ben dik, al 45 jaar oud en mijn conditie is zeker niet optimaal voor sprintwerk. Na honderd meter werd ik ingehaald door twee medewerkers van de fotowinkel. 

Waarom was ik niet alerter geweest? In de rij had ik me al afgevraagd wat zo’n jonge vent in hemelsnaam van plan was met een fotocamera van € 6.500,-. Er was geen enkel belletje gaan rinkelen. Ook niet toen ik opving dat hij geen fotolenzen had. Wel had ik bedacht dat de Canon 1DX niet bepaald een instapmodelletje is. De mevrouw voor me had nog vriendelijk advies gegeven om zo’n camera eerst eens te huren bij Budgetcam, toen bleek dat de demonstratie in de winkel beperkt was. Als ik nou minder de lente in mijn bol had gehad en meer in een rechtse PVV-bubbel leefde, dan was ik vast en zeker niet keurig netjes achteraan in de rij gaan staan. Ik had de weg naar de uitgang meer moeten blokkeren. Dus als ik meer Opsporing Verzocht had gekeken, dan had ik niet de longen uit mijn lijf hoeven lopen, maar deze eikel al lang en breed kunnen tackelen voor hij de winkel kon verlaten.

We liepen richting het water. Ik hijgend, puffend en met een spontane zweetuitbarsting waar zelfs vrouwen in de overgang van opkijken. De dief was al over de brug en bijna op de grote weg. Maar op die brug stond een politieauto. Je moet ook een beetje mazzel hebben in het leven. De verkoper schreeuwde iets in de richting van de agenten, die onmiddellijk gas gaven en door het rood reden. Ik kon niet meer en moest mijn burgerinitiatief al na 187 meter opgeven om een hartaanval te voorkomen. Gelukkig weet ik dat Daphne Schippers ook altijd bekaf is na zo’n kort stukje lopen. Ondertussen had ik, met dank aan de winkeldief, wel drie dingen geleerd in een minuut:

1. Ik moet weer aan mijn conditie werken.

2. Ik mag best iets minder goed van vertrouwen zijn.

3. Vaker met mijn vrouw naar Opsporing Verzocht kijken voor een completer wereldbeeld.

Terug in de winkel was de enig overgebleven verkoper inmiddels druk met het helpen van alle mensen die niet waren gaan hollen. Inmiddels stonden er ook nieuwe klanten in de rij. Toen even later de andere twee medewerkers terug kwamen moest ik echt weg. Ik hoorde nog net dat de cameraboef was overmeesterd door de politie en heb mijn telefoonnummer achtergelaten, omdat ik dolgraag zou willen getuigen als dat nodig is.

’s Middags werd ik gebeld door de filiaalmanager die mij even vriendelijk wilde bedanken voor heldhaftig optreden. Als ik met mijn vraag terug in de winkel kom heeft hij een kleine attentie voor me. Mijn zoon dacht, toen hij het hoorde, gelijk aan die Canon 1DX. Ikzelf vrees dat het eerder een bon voor de sportschool zal zijn. Een goede massage is ook geen gek idee.