Waar was jij op maandag 8 juni 1992? Ik weet het heel precies. Ik was die Tweede Pinksterdag in Landgraaf, op de Draf en Renbaan. Het was druilerig weer. Met zestien graden eigenlijk te fris voor een festival. Tot overmaat van ramp kwam de regen af en toe met bakken uit de lucht. Een bliksemschicht werd door de zanger van Soundgarden verwelkomd als onderdeel van de lichtshow.
Ik was 19, vijfentwintig kilo lichter en bovenop mijn hoofd groeide gewoon haar dat ik in model moest brengen met gel. Ik was gekleed in een wijde spijkerbroek, liep op oude afgetrapte gympen waar een mooi meisje uit de klas met merkstift ‘Kusjes Moreen’ op had geschreven.
Ik was met Maurice. Hij kon op een of andere manier altijd aan VIP-kaartjes komen, zodat we in geval van noodweer konden schuilen tussen de Limburgse hotemetoten in het hoofdgebouw van Megaland. Thuis snorde de VHS videorecorder, want dat jaar werd Pinkpop voor het eerst rechtstreeks uitgezonden op de nationale televisie.
Ik was met Maurice. Hij kon op een of andere manier altijd aan VIP-kaartjes komen, zodat we in geval van noodweer konden schuilen tussen de Limburgse hotemetoten in het hoofdgebouw van Megaland. Thuis snorde de VHS videorecorder, want dat jaar werd Pinkpop voor het eerst rechtstreeks uitgezonden op de nationale televisie.
Veel herinneringen aan deze historische dag zijn verloren gegaan, omdat we in die tijd heel wat hersencellen wegspoelden met Brandbier en we zijn alweer 26 jaar verder. Het optreden van Rowwen Hèze kan ik me echter herinneren als de dag van gisteren. Het was de doorbraak voor de band uit America en wat heb ik hard meegebruld: “Het is een kwestie van geduld. Rustig wachten op de dag. Dat heel Holland Limburgs lult!” Zelf sprak ik helemaal geen dialect, maar ik was wél Limburger in hart en nieren. Zo chauvinistisch als de pest. Dat ik twee Pinkpoppen later al in Amsterdam zou wonen kon ik op dat moment nog niet bevroeden.
En toen kwam aan het eind van de middag of in het begin van de avond Pearl Jam. Ik kan niet zeggen dat ik op 8 augustus 1964 bij het concert van The Rolling Stones in het Kurhaus was, maar ik kan wel met droge ogen verklaren dat ik bij de legendarische doorbraak van Pearl Jam in Nederland was. Niet dat ik vooraan stond hoor. Wij stonden ergens halverwege het veld. Gedurende het concert hebben we ons langzaam iets naar voren geduwd, maar toen Eddie Vedder zijn historische stagedive van de cameracrane maakte stond ik zeker vijftig of misschien wel honderd meter verderop. Ook op die plek voelden we dat de vonken er vanaf spatten. Dit was een historische gebeurtenis, zoals je ze niet vaak mee maakt in je leven. Zo'n concert heb ik daarna ook nooit meer gezien. Pearl Jam maakte ons helemaal gek. Eddie Vedder die op de cameracrane klom en als een zwemmer in het publiek dook is terecht het meest memorabele Pinkpopmoment allertijden, maar hun optreden was meer. Veel meer. Passie en vuur.
Ik kende toen eigenlijk alleen het nummer Alive en dat is nog steeds mijn favoriete Pearl Jam song. Als dit nummer voorbij komt moet de radio hard en wanneer het in de auto gebeurt ga ik zeker te hard rijden. Maar àlles wat ze speelden was geweldig. Ze sloten af met Rockin’ in a Free Worlden. Dat nummer bezorgde mij kippenvel. Ik wist toen helemaal niet dat het eigenlijk een nummer van Neil Young was. Dat ontdekte ik pas later. Voor mij was dit nummer op dat moment, in mijn Limburgse leventje, echt een statement. Keep on Rockin’ in a Free World. Dat wilde ik! En dat ging ik doen…
Ik wist al langer dat ik cameraman wilde worden, maar op die dag, daar midden op het festivalterrein, besloot ik dat ik Pinkpopcameraman zou worden. Tegen mijn vriend Maurice zei ik dat ik ooit met een camera op het grote Pinkpoppodium zou lopen. Maurice vond alles prima en lachte.
(tekst gaat verder onder de foto)
In 2000 was Pearl Jam voor de tweede keer op Pinkpop. Inmiddels was ik cameraman en werkte ik onder andere voor Studio Sport aan een documentaire over Pieter van den Hoogenband, die later dat jaar tijdens de Olympische Spelen in Sidney de sterren van de hemel zou zwemmen. We wisten dat Pieter een groot fan was van Pearl Jam. Om ook eens beelden buiten het zwembad te kunnen maken hadden we kaartjes voor Pinkpop geregeld.
Toen we op maandag 12 juni in alle vroegte bij Pieter in Geldrop voor de deur stonden bleek dat hij zich gruwelijk had verslapen. Hij wilde in eerste instantie niet meer mee, maar ik denk dat hij er achteraf geen spijt van heeft dat hij toch is ingestapt.
Op het festivalterrein mochten wij officieel niet filmen, maar officieus hadden we toestemming om een paar beelden van Pieter te maken die tussen het publiek genoot van zijn favoriete band. Voor die tijd werd de sympathieke zwemmer echter op een of andere manier uitgenodigd in het backstage gedeelte en werd hij opeens meegenomen voor een meet & greetmet Eddie Vedder. Die bleek een groot zwemliefhebber en wist wie Pieter was. De ontmoeting was zo leuk dat de zanger van Pearl Jam hem uitnodigde om tijdens het optreden op het podium te komen kijken.
Pieter wist dat wij daar nooit mochten filmen, maar voor hem was dit de kans van zijn leven. Dus kwam hij ons met lood in de schoenen uitleggen wat hem was overkomen. Wij konden hem dit natuurlijk niet ontzeggen, maar we wisten wel gelijk dat daarmee onze missie voor die dag mislukt was. Toch deed ik tijdens het optreden van Pearl Jam nog een verwoede poging om met een kleine handycam vanuit het publiek een shot te maken van Pieter die aan de zijkant van het podium stond te kijken. Dat was een kansloze missie. In al het ge-pogo kon ik geen steady shot maken. Niet eens een mooi totaal, laat staan een herkenbaar beeld van onze hoofdpersoon. Daarom ging ik steeds verder naar voren, maar dat bleek niet zo verstandig. Op een gegeven moment werd ik door een heel grote uitsmijter in mijn nekvel gegrepen. Twee of drie beveiligers trokken me over de Mojobarriers en wilden vervolgens mijn camera afpakken. Fotograferen en filmen was natuurlijk ten strengste verboden. Met knikkende knieën werd ik afgevoerd. Ik sputterde nog wat tegen, maar had absoluut geen goed verhaal. Het had me niet verbaasd als de heren mij hardhandig van het Pinkpopterrein hadden geschopt, maar uiteindelijk leverden ze me af bij een PortaCabin waar een grote bruine vlag naast de deur hing met daarop de tekst: ‘De koffie is klaar!’ En die vlag kende ik.
Die vlag herkende ik van de Nederlandse Dansdagen in Maastricht, waar ik al een paar keer had gedraaid voor de NPS. Deze vlag was van misschien wel de allerleukste producers van Hilversum. Die hingen zij altijd op bij de deur van hun tijdelijke productiekantoor. Ik werd door de beveiliging van Pinkpop afgeleverd bij niemand minder dan televisieproducer Iet Hagen, die mij met grote ogen aankeek en vroeg: ‘Wat doe jij hier?’
Ik stamelde en probeerde uit te leggen wat er gebeurt was. Vanuit een ooghoek zag ik op een grote monitor het optreden van Pearl Jam en onscherp in de achtergrond stond onze Pieter van den Hoogenband. De geweldige producer sprak mij streng toe, zei tegen de beveiliger dat ze het verder wel zou afhandelen en toen die vertrokken was begon ze keihard te lachen. Ik weet niet zeker of ze ook nog een opmerking maakte over een zwarte joggingbroek, die ze tijdens de dansdagen nog eens voor mij geregeld had, maar ik vrees het wel. Dat is overigens een heel ander verhaal en te lang om nu uit te leggen.
Ons avontuur op Pinkpop heeft de montage van de documentaire over Pieter van den Hoogenband in ieder geval nooit gehaald, maar voor onze hoofdpersoon was het een topdag. Na de Olympische Spelen heeft hij zelfs nog een gesigneerde gitaar van Pearl Jam toegestuurd gekregen, omdat ze zo hadden genoten van zijn zwemprestaties in Sidney. Ik werd twee jaar later gevraagd door Iet Hagen of ik op Pinkpop wilde komen filmen voor de NPS. Inmiddels zijn we samen veertien edities verder. Ieder jaar stuur ik mijn vriendje Maurice een berichtje met de mededeling dat ik weer op dat podium sta.
(tekst gaat verder onder de foto)
Begin mei filmde ik een voetbalwedstrijd van PSV. Pieter zat op de tribune. Hij had mij eerder gespot dan ik hem. Uiteindelijk zwaaiden we even, zoals we elkaar altijd enthousiast begroeten. Ik probeerde nog te vragen of hij ook weer naar Pinkpop gaat, maar door de afstand en de herrie in het stadion begreep hij me niet helemaal. Ik zou het tof vinden om de oud zwemkampioen daar te treffen en ik zou het helemaal geweldig vinden als ik de volgende week op het podium mag staan tijdens het concert van Pearl Jam. Wie weet…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.