2400

Sinds juni 2005 schrijf ik stukjes op deze website. Het begon als een soort online dagboek, in een tijd dat we Facebook en Instagram nog niet gebruikten. Zelfs van Hyves had ik nog nooit gehoord. Wel hadden mensen in mijn omgeving een weblog. Ik schreef sinds mijn reizen met Boudewijn Büch in 1998 al dagboeken en dacht bij het zien van al die blogposts: ‘dat kan ik ook.’ 

Nu, een kleine vijftien jaar later, zijn die weblogs al lang weer verdwenen, maar ik ben er nog! Stomweg nooit gestopt. De laatste jaren publiceer ik niet meer dagelijks en soms is het hier een paar weken stil, maar er is altijd weer verse inspiratie om te schrijven. De stukjes gaan meestal over mijn werk als cameraman of het zijn columns over de mediawereld waarin ik me begeef. Het schrijven is een uit de hand gelopen hobby. Ik doe het voor mezelf. Het is een prettige bezigheidstherapie, al moet ik ook eerlijk bekennen dat positieve reacties verslavend werken. Het levert me een hoop grappige mails en gesprekken met interessante mensen op. Ik krijg de gekste vragen of verzoeken. Er zijn opdrachtgevers die mij dankzij deze weblog weten te vinden. 

Vanaf 2012 schrijf ik ook columns voor het mediavakblad Broadcast Magazine. Sindsdien heeft in alle 75 edities een bijdrage gestaan van mijn hand. Telkens ongeveer 600 woorden. De reeks heeft als titel ‘Point of View’. Deze filmterm past als een jas, omdat de stukjes zijn geschreven vanuit het perspectief van een cameraman. 

Deze week ontdekte ik dat mijn vorige blog nummer 2400 was. Een aardige mijlpaal. De teller van mijn website staat inmiddels op 1.279.320 pageviews en dat is toch gemiddeld 500 views per bijdrage.

Er bestaat geen echte definitie van het begrip ‘column’, los van het feit dat het een terugkerende rubriek op een website, in een krant of tijdschrift is. Belangrijk is dat de schrijver volledig vrij is in zijn of haar onderwerpkeuze. Vaak is de aanleiding een actuele gebeurtenis. De vorm en inhoud zijn over het algemeen luchtig, niet al te serieus, speels en persoonlijk. Het is volgens mij de bedoeling om de lezer te raken met een mening, een anekdote of een speciale kijk op een onderwerp. Persoonlijk vind ik dat een column de lezer even aan het denken moet zetten of een glimlach moet opleveren. Een geslaagde column doet het allebei. 

Aan de columns die ik schrijf voor BM besteed ik over het algemeen veel tijd en zorg, maar ook over de stukjes op dit weblog denk ik goed na. Als het klaar is laat ik het meestal nog een paar dagen liggen om het zelf nog eens kritisch te herlezen en eventueel opnieuw te bewerken. Soms laat ik iemand even mee lezen voor ik het publiceer. Ik wil heel graag dat het klopt wat ik schrijf. Dat laatste is hartstikke moeilijk, want wat ik vind, zie of bedenk hoeft natuurlijk niet de mening van ieder ander te zijn. Een tekst kan op allerlei manieren geïnterpreteerd worden. Iedereen leest het vanuit zijn eigen belevingswereld. Dat maakt het wel eens lastig. Sommige zinnen worden niet door iedereen even goed begrepen of gewaardeerd. Soms glijd ik stomweg uit. Dan kukel ik net over de grens van wat leuk of verstandig is. Ik kan me dat als freelancer eigenlijk niet permitteren, maar het is ook te makkelijk om alleen zouteloze stukjes te schrijven. Dus balanceer ik soms een beetje en begeef ik me een enkele keer op glad ijs. 

Toch is de norm dat ik het nooit op de man wil spelen. Kritiek is nooit persoonlijk. Ik noem alleen namen wanneer ik lovend ben. Ik zoek altijd naar een prettige mix van positieve verhaaltjes en stukjes met meer scherpe kantjes. Ik doe mijn best om het iedereen naar de zin te maken. Na een positief verhaal over de ene klant, volgt er vroeg of laat ook een over die andere klant. Daar denk ik echt wel over na. 

Toch hoor ik soms nog dat mensen het minder onschuldig vinden dan ik bedoel. Er is altijd wel iemand die zich toch aangevallen voelt als ik schrijf over de catering, het tijdstip waarop callsheets worden verzonden, de kwaliteit van regenhoezen of over het verdwijnen van de sportreportage. Als ik voorzichtig probeer een spiegel voor te houden kan het toch iemand raken of zelfs kwetsen. Dat vind ik lastig, maar geen reden om te stoppen met schrijven. Wel wil ik iedereen oproepen om je bij mij te melden wanneer je het hartgrondig oneens bent met een schrijfsel. Ik ben nooit te beroerd om iets recht te zetten of om mijn ongelijk toe te geven. Ik weet heus niet alles beter. Soms verdient een tekst alsnog een nadere toelichting en in het ergste geval haal ik een bijdrage offline of schrijf ik een rectificatie.  

Het is pas echt leuk als zoveel mogelijk mensen zich herkennen in de situaties die ik beschrijf en er de lol van inzien.