licht en lucht

Dagboek van een ZZP'er in crisistijd

nr. 37 / dag 115

 

Zie ik het nu goed? Heel voorzichtig flakkert aan het einde van de tunnel een lichtpuntje. Het einde is nog niet in zicht, dus voorzichtigheid is geboden. Schijn kan bedriegen. We zijn er nog niet en nieuwe donkere tunnels kunnen volgen. Het landschap is onoverzichtelijk. Niemand heeft een routekaart. Onze navigatie is op 12 maart uitgevallen en sinds die tijd hapert het systeem. Daar vertrouw ik voorlopig nietmeer op. Intuïtie, gezond verstand en goede gesprekken met verstandige mensen bepalen op dit moment de koers.

Maar…

De maatregelen zijn sneller versoepeld dan een paar weken geleden nog gedacht. Ik hoor dat er weer meer bedrijvigheid is. Offertes worden aangevraagd en de eerste voorzichtige opties staan met potlood in mijn agenda. Er zijn zelfs weer een paar ‘aanvragen op naam’ voor de komende weken. Ik durf de vlag nog niet uit te hangen, maar aan het aantal telefoontjes te merken komt de boel heel langzaam in beweging. 

Of er op korte termijn genoeg werk is voor alle freelance cameramensen betwijfel ik. Zo lang de sport niet op volle toeren draait en grote evenementen nog niet doorgaan zal de vraag beperkt blijven. Bovendien komt de zomerperiode er snel aan. 

Toch hoop ik vurig dat we vanaf nu weer vol gas gaan produceren. Mooie dingen maken, samenwerken, lol trappen en geld verdienen. Elkaar in de ogen kijken, aanvoelen wat die ander denkt en daar op inspelen. Vakmanschap, buffelen en passie. Van niets iets maken.

Misschien is het opportunisme, maar ik ben positief gestemd. Al mijn inspanningen van de afgelopen maanden werpen hun vruchten af. Zestien verschillende opdrachtgevers heb ik sinds het begin van de crisis, waaronder negen nieuwe. Ik heb een paar kleine klusjes gedaan, die ik voor het gemak mee tel, maar er zitten ook een aantal bedrijven bij waarvan ik hoop dat ze mij in de toekomst ook weten te vinden. Het zou de winst van deze crisis kunnen zijn als ik straks iets minder afhankelijk ben van de grote Hilversumse partijen. Risicospreiding is immers belangrijk. 

Deze week heb ik voor Videobrix en Miltenburg AV gewerkt. Twee vergelijkbare bedrijven die wel eens wat doen voor de omroepen, maar daar niet afhankelijk van zijn. Het viel me op hoe dankbaar zij zijn en hoe zij hun best doen om het een ervaren freelancer naar de zin te maken. Wij kunnen elkaar enorm versterken. Ik kon mijn kennis delen en tegelijkertijd veel leren van hun werkwijze. Daar werd ik extreem vrolijk van. De programma’s die we maakten worden niet door miljoenen mensen bekeken en de beschikbare budgetten waren beperkt, maar juist door super creatief te zijn, een beetje rekening te houden met beperkingen en optimaal gebruik te maken van nieuwe technieken hoefde er niet bezuinigd te worden op de tarieven van de hardwerkende mensen achter de schermen. Grappig detail is dat mijn geld binnen een paar uur na het versturen van de factuur al op mijn rekening stond. 

Ik vind hele grote tv-operaties zoals met Koningsdag, de Intocht, de Amstel Goldrace, Pinkpop, de Marathon van Amsterdam, het NK Veldrijden of de Military van Boekelo altijd super spectaculair, maar ik houd ook van klein en fijn. 

Maar goed, ik draaf nu door. Zoals gezegd zijn we er nog niet. Het voelt als dansen op een dun koord, want als ik nu te hard roep dat ik af en toe werk heb, dan krijgen opdrachtgevers wellicht ten onrechte de indruk dat ik onder de pannen ben. En wat denken de collega’s bij wie de telefoon nog niet heeft gerinkeld? Ik vind dat super lastig. Natuurlijk moeten we het werk eerlijk verdelen, maar ik heb zelf ook een enorm gat in mijn begroting. Dus kan ik eigenlijk wel schrijven dat ik alweer wat opdrachten heb? Tegelijkertijd denk ik dat het ook niet slim is om te doen alsof ik zielig ben. 

Ik trek er keihard aan en het komt niet bepaald aanwaaien. Dit is het jaar van de waarheid voor elke ZZP’er. Nu moeten we echt ondernemen. En als we aan het einde van 2020 de balans opmaken, dan hoop ik te kunnen stellen dat ik het (naar omstandigheden) goed gedaan heb. 

 

in de lift...