vrijdag 17 juli 2020

crimineel

Het is bijna donker als we de A12 afrijden bij De Meern. Onderaan de afrit stuurt Bas zijn oude witte Caddy naar rechts. Hij moet een lus onder de snelweg door maken om uit te komen op de carpoolplaats bij de Starbucks. Het parkeerterrein ziet er behoorlijk verlaten uit. Er zitten gaten in het wegdek en overal ligt afval.

De dag is klaar, maar we zijn nog lang niet uitgesproken. Al kletsend zet Bas zijn Volkswagen achter de mijne. We stappen uit, ik pak mijn tas en trek de achterklep van mijn bruine Passat open. 

“Wat heb jij allemaal bij je?” Vraagt Bas. 

Hij kijkt een beetje keurend naar de kratjes en kistjes in mijn kofferbak. Er ligt, naast de lichtset en een oude GoPro, een tennisraket (cadeautje voor mijn dochter), een fotostatief, een kabelriem en vooral een ongelofelijke hoeveelheid kleding. Jassen, schoenen, shirts en regenbroeken. 

Ondertussen sta ik bij de achterkant van zijn auto te bedenken welke accu’s er voor morgen nog op de lader moeten en welke spullen kunnen blijven liggen. Ik grijp nog een tas, gooi die in mijn auto en neem dan coronaproof afscheid van Bas. Morgen kletsen we verder. 

We stappen allebei in onze auto’s en rijden achter elkaar van de bekende carpoolplaats af. Bij de volgende stoplichten staan we naast elkaar. Ik wil nog zwaaien, maar Bas kijkt stoicijns naar het rode licht. Als we weer mogen draait hij de A12 op en vervolg ik mijn weg langs de geluidswal in de richting van Veldhuizen.

Tien minuten later gaat mijn telefoon. ‘Bas’ staat in het display. Ik ben toch niks vergeten?

Of ik ook ben aangehouden, vraagt Bas. 

Aangehouden?

Ik?

Hij vertelt dat zijn Caddy op de snelweg is ingehaald door een snelle grijze Golf. Vervolgens knipperde er een bordje met de tekst: ‘Stop Politie. Volgen’. Bij de eerstvolgende benzinepomp moest hij de snelweg af en werd hij gelijk klemgereden voor een andere politieauto.

Bas is een van de meest vredelievende regisseurs die ik ken. Daar zit geen greintje kwaad in. Maar als je hem ziet… Ja, hoe zal ik het zeggen? Hij is groot. Kaal. En in een typisch Nederlandse politieserie als Flikken Maastricht zouden ze iemand als Bas kunnen casten voor de rol van slechterik. Zo eentje die lachend het oor van een gijzelaar afsnijdt. Vrij naar Quentin Tarentino. Start Stealers Wheel met Stuck in the middle with you. 

Blijkbaar stonden de agenten in burger te posten op de carpoolplaats. Ik heb ze niet gezien, maar zij ons wel. En kennelijk waren wij verdacht. Als ik terugkijk op onze overdracht van spullen kan ik het begrijpen. Twee kale mannen. Ik met mijn coronabaardje. Zwarte kleding. Dat gedoe met tassen. Kijken in elkaars kofferbak… En natuurlijk bij gebrek aan echte boeven. Wie weet hoe lang die agenten daar al aan het posten waren. Wat laat je lopen en waar ga je achteraan? Etnisch profileren mag niet. Terecht. Maar als Bas en ik een maatpak hadden gedragen en we niet met die oude Caddy waren komen aanscheuren, dan hadden ze mijn opdrachtgever nooit van de weg gedrukt.

Heel lang duurde het overigens niet. Hij moest zijn rijbewijs tonen en uitleggen wat wij daar deden. Kennelijk was zijn verklaring overtuigend genoeg. Mij hebben ze nooit aangehouden. Voor het verhaal hebben ze wel de verkeerde uitgekozen.

Helaas kan ik het dan ook niet spannender maken.






1 opmerking:

  1. Zet een hippe pet op en trek een fruitig Hawai-hemd aan , dan zwaaien ze gezellig naar jullie !!Marein.

    BeantwoordenVerwijderen

Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.