Dag, mijnheer Hettinga. Zit mijn haar goed?

 

Ik weet het allemaal nog vrij precies. We hadden een informatieavond voor nieuwe vrijwilligers georganiseerd, in de kleine zaal van de Hanenhof in Geleen. Daar meldde zich een man met een harde G. Iemand met lef en bravoure, zoals wij het bij de Geleense lokale omroep nog niet gewend waren. Een leuke vent, dat zeker. Tien jaar ouder dan ik, dus hij zal 26 of 27 zijn geweest. Het was immers 1987. 

Al snel presenteerde hij de maandelijkse talkshow op de lokale tv, die ik met mijn 16 jaar al mocht regisseren. We maakten ook samen reportages en die werden door zijn kijk op de wereld steeds leuker. Bij de omroep hadden sommige mensen wat moeite met iemand die blaakte van het zelfvertrouwen, maar ik vond dat wel leuk en keek stiekem ook een beetje tegen hem op. Zijn humor nam ik over en wat hij vertelde over muziek, goede films of het gebruik van deodorant sloeg ik op in mijn bovenkamertje. Er ontstond een bijzondere band. We liepen samen de Kennedymars van Sittard (80 kilometer op een dag) en ons absolute hoogtepunt was een reis naar Italië, waar we verslag deden van een Jeugdolympiade, met meer dan 200 jonge sporters uit Geleen.

Op Music was my first love van John Miles, I got you van James Brown en de filmmuziek uit Top Gun reden we in een rode Toyota Corolla, afgeladen met loodzware apparatuur naar Alba in de streek Piëmont. Dat zo’n kleine lokale omroep zich deze peperdure wereldreis kon veroorloven kwam puur en alleen omdat mijn vriend op persoonlijke titel allerlei sponsors had geregeld. Bovendien had hij de publiciteitsgeile burgemeester overtuigd van de noodzaak van onze reportages. Die was natuurlijk ook in Italië en telkens als ik met mijn camera in de buurt kwam, vroeg hij met zijn korpsballerig toontje aan mij: “Dag, mijnheer Hettinga, zit mijn haar goed?“ Je moet weten dat de coupe van de burgemeester van Geleen in die dagen voornamelijk bestond uit één lange grijze lok, die hij dan na een vleugje wind opnieuw over zijn kale hoofd moest klappen. Wij vonden het heel grappig dat de belangrijkste man van onze stad voor zijn imago zo afhankelijk van ons was. 

De vraag ‘zit mijn haar goed’, (uitgesproken op een manier alsof je een gloeiendhete aardappel in je mond hebt) is dan ook al meer dan 30 jaar onze standaard openingszin. Ik had dat al heel lang niet meer gehoord, want ik denk dat we elkaar bijna 10 jaar niet echt gesproken hadden, maar midden in de coronalockdown ging bij mij op een ochtend de telefoon en toen ik opnam hoorde ik aan de andere kant van de lijn niets anders dan: “Dag mijnheer Hettinga…” en wist gelijk genoeg. 

Mijn oude vriend had mijn blogs gelezen, waarin ik opriep om in deze crisistijd eens een ZZP’er te adopteren en hij kon wel een cameraman gebruiken. 

Ik had even gemist dat hij inmiddels een hooggeplaatste functie heeft bij een groot logistiek bedrijf en momenteel druk is met de nieuwbouw van een hypermodern distributiecentrum. Ze zitten nu in de testfase, waarin je goed kan zien hoe indrukwekkend alle automatiseringssystemen in het gigantische gebouw zijn. Dat wilde hij graag vastleggen. Het was bovendien een goede truc om onze oude vriendschapsband aan te halen.

Zo stonden mijn oude maatje en ik afgelopen zondag weer samen te filmen. Voor het eerst in 30 jaar! Mooi om hem weer eens met een statief te zien slepen. De beelden die we maakten waren een stuk scherper en we hadden geen losse U-Matic recorder meer of accu’s in de vorm van een bomgordel, maar verder was het als vanouds. 

Het is bijzonder dat je met sommige mensen zelfs na tientallen jaren gewoon verder kan gaan waar je gebleven was. De buikjes zijn boller, de koppen kaler en de conditie wellicht wat minder, maar als er een goede klik is, kan echte vriendschap ook een radiostilte van tien, twintig of zelfs dertig jaar doorstaan. Makkelijk.