Het Máxima

Het is voor sommige mensen misschien wel eens goed om een middag door de gangen van het Prinses Máxima Centrum voor Kinderoncologie te lopen. Al na de eerste honderd meter zong ik een toontje lager. Op weg van de parkeergarage naar de centrale hal van het ziekenhuis passeerde ik een speelruimte voor broertjes en zusjes, de afdeling haarwensen en een stilteruimte. Er kwam een familie voorbij met een bleek kindje in een rolstoel. Kaal en met een slangetje in de neus. Bezorgde blikken. Het greep mij gelijk bij de strot. 

Ik kan me druk maken over dingen die, bij nader inzien, misschien toch niet zo belangrijk zijn. Natuurlijk mag iedereen zijn particuliere zorgen hebben en je moet niet altijd alles met het ergste vergelijken, maar ik stond daar vrij snel weer met beide beentjes op de grond. Zeker toen we voor ons filmpje een viertal kinderen spraken die lang in dat ziekenhuis hebben gelegen. Het leven is soms ongelofelijk pittig, oneerlijk en hard. Toch kan je uit die verhalen ook veel positiefs halen. Lessen over veerkracht of over het waarderen van kleine geluksmomenten. Er is zoveel te winnen met positiviteit, liefde en aandacht. In het Máxima is niks oppervlakkig, vluchtig of fake.

Ik zag intens verdriet en helaas lukt er een hele hoop niet in het Máxima, maar het is fantastisch om te zien hoe gezinnen daar op een mooie manier worden geholpen en dat kinderen er genezen van de meest vreselijke kankers. Het lijkt me heftig om op zo’n plek te werken, maar aan de andere kant zijn er niet veel banen die er meer toe doen. Over cruciale beroepen gesproken.

Het was alweer een tijdje geleden sinds ik voor het laatst met tranen in mijn ogen achter een camera had gestaan, maar in Het Máxima gebeurde het weer. Volledig coronaproof interviewden we een meisje van twaalf dat ons vertelde hoe bijzonder het was dat haar klas van een geweldige juf een uurtje vrij had gekregen om bij haar voor de deur liedjes te komen zingen, op een moment waarop zij zich slecht voelde. Toen ze zei wat dat met haar gedaan had hield ik het niet droog. Het kan soms zo simpel zijn. 

Aan het eind van de draaidag heb ik in mijn autootje de radio uitgezet. Ik had behoefte om even over het leven na te denken. Hoe gelukkig mag ik me prijzen met twee gezonde kinderen en een fantastische vrouw? Waar maak ik me druk over? 

In het Máxima zag ik weer eens dat het niet zo veel zin heeft om je energie te steken in bozigheid of opwinding over zaken waar je toch niks aan kan veranderen. Laten we liever zijn voor elkaar, ons vaker richten op het positieve om ons heen en niet zo zeer bezig zijn met al het negatieve.

 

Eerlijk gezegd hoop ik dat ik vaker in het Prinses Máxima Centrum voor Kinderoncologie welkom ben als cameraman. Zelfs als je daar komt om te filmen doet het er toe. Je treft er mooie mensen en je hoort er inspirerende verhalen. Het zet de boel weer even in perspectief.